Via de nieuwe foto opdracht kom ik uit bij twee verschillende begrippen die beide te maken hebben met structuren. Met structuur.
Als eerste de structuren, er zijn er vele te zien in mijn directe omgeving.
De stenen van mijn oude rode buitenmuur die een min of meer evenwijdig patroon volgen. De latten van mijn driehoekige tuintafel die prachtig haaks op elkaar staan in een strak verband. De spijlen van de rugleuning van een tuinstoel. De twee plankjes met de potjes van mijn vetplantjes, keurig op een rijtje.
De tweede structuur is minder zichtbaar. Het zijn mijn eindeloze to-do lijstjes.
Mijn lijstjes waar ik zelfs dingen opschrijf die ik al gedaan heb, om tenminste vast iets door te kunnen strepen. De lijstjes die altijd in het zicht op mijn tafel liggen en die zorgen dat ik de meest noodzakelijke dingen niet vergeet. Ze helpen tegen het doormalen, want als ik datgene wat ik niet moet vergeten eenmaal heb opgeschreven kan ik het loslaten en dat is prettig. Heb zelfs wel eens overwogen zo’n lijstje naast mijn bed te leggen maar vond dat toch eigenlijk te ver gaan.
Wat is het dan ook wonderlijk tijdens het schrijven van dit blog te constateren dat ik al weken geen lijstjes meer bijhou! Dat de bloknootjes leeg zijn op wat oude achterhaalde lijstjes na. Had me dat nog niet eerder gerealiseerd.
Zou dat betekenen dat het Grote Loslaten begonnen is? Zo voelt het wel. Mijn lange vakantie als voorbereiding op mijn nieuwe leven heeft blijkbaar geen lijstjes nodig. En dat is iets wat ik tot nu toe nog nooit heb meegemaakt. Het klopt wel dat ik deze periode heel erg met de dag probeer te leven. Dat ik iedere dag laat komen zoals hij komt om dan te kijken wat zich voordoet, waar ik zin in heb, met wie ik wat ga ondernemen. Om vooral geen last van de hitte te hebben zoals anders wat tot nu toe uitstekend is gelukt. En dat zal wel weer te maken hebben met dat ik nu niets meer hoef van mezelf. Dat er geen lijstjes meer liggen die moeten worden afgewerkt. En wat een wonderlijke ervaring dat ik zonder die lijstjes toch tot allerlei dingen kom en niets lijk te vergeten.
Structuur en structuren, ze geven vorm aan de wereld en aan mijn leven.
Maar wat is het heerlijk om te mogen voelen dat er ook een leven zonder die vaste structuur mogelijk lijkt te zijn.
Ik ben erg benieuwd hoe dat er uit zal gaan zien, zo’n leven.
En ik verheug me er op!
