Wat een noodweer hadden we gisteravond! Ik was de hele avond gewaarschuwd door allerlei buienalarmen en dus in afwachting van wat er zou gaan komen. Tegen tienen begon de lucht vanuit het Zuiden steeds donkerder te worden. Binnen een kwartier was het aan de ene kant van mijn huisje pikzwart en scheen aan de andere kant nog min of meer de zon.
En daar kwam de bui! Een enorme windvlaag en zo verschrikkelijk veel regen dat ik de overkant van de vaart (misschien tien meter) onmogelijk meer kon zien. Het leek of de regen van onderen kwam om daarna een horizontaal gordijn te vormen, heel wonderlijk.
Vanwege de warmte waren boven de ramen nog open dus die moesten dicht. Toen ik bovenkwam was de hele bovenverdieping al drijfnat! En het kostte heel veel moeite om ze dicht te krijgen, tegen de wind in. Maar ach, dat hoort er bij en een houten vloer is zo weer droog.
Eenmaal beneden stond ik naar het geweld te kijken tot ik het ergens hoorde tikken. Het tikken werd sneller en opeens realiseerde ik me dat het binnen was! En ja hoor, het water liep in grote stralen uit het plafond! Waarschijnlijk stond er zoveel water op het platte dak van mijn aanbouw dat het over de loodslab spoelde en precies boven en langs de bijkeukendeur door het plafond stroomde. Een grote emmer had binnen drie minuten een bodem van ruim tien cm water! Het was letterlijk dweilen met de kraan open, wat een water en wat een geweld!
De volgende dag bleek de grote treurwilg schuin voor mijn huis van zijn kroon te zijn ontdaan: finaal afgescheurd en in de vaart beland!
De schade aan mijn tuin viel erg mee: twee kastanjetakken van vier meter lang waren afgescheurd en de vlier was in tweeën gespleten. Verder zag alles er tot mijn verbazing lekker opgefrist uit.
In Lippenhuizen, een dorp drie km verder op was het allemaal veel erger. Er viel een boom die op een camper waardoor een meisje overleed en er lagen meer dan honderd omgewaaide en ontwortelde bomen langs een van de wegen door het bos.
Zo snel als de bui kwam opzetten hield hij ook weer op.
Van een vliegende storm naar bijna geen wind en van een horizontaal watergordijn naar hier en daar nog een spatje. Een indrukwekkende ervaring die me weer laat inzien hoe de natuur niet met zich laat spotten. We proberen al eeuwen deze natuur aan banden te leggen door het creëren van allerlei dijken en ingewikkelde constructies en toch zal dat nooit helemaal lukken, de natuur blijft ons uiteindelijk altijd de baas.
Gelukkig maar.
Bij on kwam alles een keer door het riool omhoog. Heb een hele avond emmers water uit de WC gepompt en in de afvoer op straat gegooid.
En inderdaad, dat denk ik ook altijd. Gelukkig wint de natuur het altijd.
Hier was het gewoon schoon water, dus niet zo erg. Maar wat heb ik weer een ontzag voor de natuur gekregen!