Vandaag kwam het weer aan op echt creatief kijken. En net zo als ik probeer iedere dag een blog te schrijven over de ‘opdracht van de dag’ probeer ik ook de foto zoveel mogelijk in mijn directe omgeving te maken. Op dit moment is dat in mijn eigen huis en tuin, vorige week was dat op Ameland en de laatste opdrachten komen uit Zweden. Afwisseling genoeg dus. Toch viel het deze keer niet mee en moest ik echt zoeken naar iets wat aan de opdracht voldoet.
Ik probeer iedere keer om drie foto’s te maken die op de pagina op Facebook komen en daar kies ik er eentje van uit voor mijn blog. Wat het extra moeilijk maakt is dat Else Kramer (de fotograaf) mij heeft gevraagd de opdracht zelf niet expliciet te noemen en dat heb ik tot nu toe geprobeerd. Vaak is dat niet zo moeilijk maar vandaag wel een beetje, want hoe omzeil je een opdracht over een gat….
Gisteravond zocht ik voor ik naar bed ging de poezen. Zij slapen in de bijkeuken, voor iedereen een stuk rustiger en ik hoef me ’s nachts niet af te vragen wat er nu weer naar beneden valt. Meestal is het geen enkele probleem en lopen ze spontaan met me mee. Maar heel soms verstopt er eentje zich, zo ook gisteravond. Twee van de drie waren al op hun plek maar naar het laatste monster heb ik wel een kwartier lopen zoeken. Want denken ‘laat maar voor deze keer’ is absoluut geen optie. Zodra ik bijna slaap begint de achterblijver nadrukkelijk aan de deur te krabben want een Burmees een hele nacht in z’n eentje is absoluut ondenkbaar.
Gelukkig vond ik haar, per ongeluk. Ze zat al in de bijkeuken en lag te slapen in de krabpaal, helemaal verstopt in het middelste compartiment en bijna onzichtbaar voor de boze buitenwereld.
Dus toen de opdracht van vandaag op de mail stond bedacht ik me opeens dat dit wel een mooie oplossing zou kunnen zijn. Alleen hoe krijg je een eigenzinnige Burmees weer in dat gat? Ze willen alles wel alleen nooit op het moment dat jij dat wilt.
Het was een hele opgave om én mijn Pientje in dat gat te duwen én mijn fototoestel op de juiste manier in de aanslag te hebben! En hoe meer pogingen ik deed hoe sneller Pientje er weer uit was.
Desondanks hebben we het samen toch gered, al zag het er gisteravond bij dat slapende poesje een stuk rustiger uit. Toch geeft deze oogopslag het juiste beeld, Burmezen zijn zeer alert en vooral heel ondeugend. Maar wat hou ik toch van ze!
