#35dagen dag 31

Zweden! Wat had ik vandaag een prachtige tocht, mijn doel was ongeveer 400 km rijden en ik genoot van iedere kilometer. Het was stralend weer, net niet te warm en zoals altijd heel rustig op de wegen die ik zo langzamerhand kan dromen. Ik heb een vaste route naar Tolvsbo over de wat kleinere wegen en dat is iedere keer weer het feest der herkenning! Het voelt heerlijk om (hard…) de lege en soms vrij steile heuvels op en af te rijden, dat geeft me een enorm gevoel van vrijheid – deze schitterende wereld is van mij!

Onder het rijden dacht ik na over de foto opdracht. Ik wist direct wat ik wilde en ik wist ook dat ik het onderwerp voor mijn foto’s nergens beter dan op Tolvsbo kon vinden. Toeval…?
Mijn lievelingsspeelgoed, daar gaat het over. En dat is nog niet zo eenvoudig.
Ik ben geboren in 1951, toen er niet zoveel speelgoed was en toen speelgoed nog aan bepaalde normen moest voldoen. Mijn moeder had in haar kindertijd altijd vreselijk verlangd naar een eigen pop maar in het grote en arme gezin waar ze deel van uit maakte heeft ze die nooit gehad. Toen ze zelf een dochter kreeg greep ze haar kans. Ze kocht voor mijn 5e verjaardag een prachtige pop en maakte daar met heel veel liefde een complete garderobe voor. Ook kwam er een echt houten kledingkastje met echte hangertjes waar alle die echte kleertjes in konden worden opgeborgen en ze verheugde zich maandenlang op mijn reactie. Wat een teleurstelling voor ons allebei, ik vond er niets aan! Wat moest ik met die pop en met die kleertjes? Eenmaal aangekleed was het toch klaar? Wat moest je nu verder met een pop en met zo’n kastje? Omdat ik haar teleurstelling wel voelde heb ik alle kleertjes een keer aan en uitgetrokken, maar toen was ik ook echt klaar en had ik geen idee wat ik verder nog met die pop moest.

Mijn hartenwens was een trein. Een trein die echt kon rijden en waar je van alles bij kon maken zoals huisjes en stations. In het Schoolmuseum bij ons in de buurt was een hele grote treinbaan waar ik niet weg te slaan was. Helaas, ik was een meisje en meisjes spelen met poppen en niet met treinen dus die trein kwam niet.

Mijn andere diep gekoesterde wens was mecano. Al die wonderlijke metalen onderdelen die je met echte schroefjes en moertjes kon omtoveren tot de meest ingewikkelde apparaten, prachtig vond ik dat. Maar ook dat werd niets, want ik was een meisje en meisjes spelen met poppen en niet met mecano.
De broer van mijn moeder had vier zoontjes, de oudste was net zo oud als ik. En daar was mecano! Dozen vol. Maar het wrange was dat ik alleen de boutjes en de schroefjes mocht sorteren en netjes in de daarvoor bestemde doosjes mocht doen. En dat was al heel wat want meisjes spelen nu eenmaal alleen met poppen en niet met mecano.

Was er dan niets leuks? Ja hoor, gelukkig wel. Want behalve van poppen hield mijn moeder ook heel erg van lezen, en van voorlezen. Ze nam me al heel vroeg mee naar de grote kinderbibliotheek en heeft me de liefde voor boeken en lezen met de paplepel ingegoten. Kinderboeken, prentenboeken, voorleesboeken, de ‘eerste drukken’ van Jip en Janneke, alles wat uit letters bestond vrat ik met huid en haar op. Want lezen, dat mochten meisjes wel! Mijn lievelingsspeelgoed bestaat dan ook vooral uit boeken. En mijn lievelingsboek was “Wij uit Bolderburen” van Astrid Lindgren.

Daarmee is de cirkel rond. Bolderburen, het boek waarin ik kennis maakte met Zweden en wat nu in het Zweeds in mijn boekenkast staat.
Zweden, mijn andere land, waar ik zoveel van hou en waar ik deze blog schrijf. En waar de grootste treinengek van het Noordelijk halfrond woont die bovendien ook nog mecano heeft! Toeval…?