#35dagen dag 34

Vandaag de een na laatste opdracht, een zelfportret. Dat heb ik al een keer gedaan, bij de zeven dagen #synchroonkijken, de foto opdrachten waar het allemaal mee begon en waaraan ruim 1250 mensen deelnamen. De laatste opdracht was toen ‘fotografeer jezelf’ en ik heb toen geprobeerd mezelf in één foto samen te vatten.
Sinds die dag is er heel veel gebeurd. Het is al eerder in mijn bloggen benoemd dat ik bezig ben me voor te bereiden op mijn Nieuwe Leven. Een leven zonder het werk dat ik bijna 40 jaar met zoveel liefde en plezier heb gedaan. Waar een groot deel van mijn sociale leven zich afspeelde, waar ik creativiteit kwijt kon en voldoening van kreeg en wat mijn ritme van de weken en de maanden bepaalde. Het daarvan afstand doen heeft me heel veel gekost, het was aanvankelijk of ik een stuk van mezelf dreigde te verliezen.
En wat is het heerlijk te kunnen vaststellen dat ik me nu intens verheug op dat Nieuwe Leven dat komen gaat! Ik heb dat de afgelopen weken waarin ik vakantie had heel sterk gevoeld. Normaal probeer ik een vakantie optimaal te benutten, baal ik als ik eigenlijk te moe ben om iets te ondernemen of als het slecht weer is terwijl ik naar buiten zou. Nu was daar wonderlijk genoeg geen sprake meer van. Bij alles wat anders liep dan gepland waas er het gevoel ‘straks heb ik net zoveel tijd als ik wil’ en dat gaf een grotere ontspanning en vrijheid dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

En nu ben ik al weer een week in mijn andere land. In Zweden, waar ik zoveel van hou en waar het leven zo anders is. Natuurlijk komt dat omdat ik vakantie heb, dat realiseer ik me heel goed. Maar het komt ook doordat het hier zo schitterend is. Die indrukwekkende natuur, die rust, die ongereptheid, die woeste watervallen en die oneindige meren. De zee met alle strandjes, de bloemen, de eeuwig zingende bossen, de vriendelijke mensen, de oude huizen in de kleine gehuchtjes, ik geniet er iedere keer meer van lijkt het wel. Het voelt hier als thuis en ik begrijp zelf nog steeds niet hoe dat kan.
In mijn blog bij mijn vorige ‘zelfportret’ heb ik me geportretteerd met de dingen thuis waarin ik mezelf terug vind: mijn plekje buiten, mijn hand die mijn beker vasthoudt, het beeld en de rozen in mijn tuin. Deze keer wil ik me proberen te portretteren in mijn andere land. Ik kies daarom voor een foto van de zee (op het eiland Tjörn waar ik morgen weer heen mag) en een foto van Tolvsbo waar ik op mijn eerste reis naar Zweden terecht kwam. Die foto’s zet ik op Facebook, samen met een ‘echte’ portretfoto die dit allemaal samenvat.

Morgen dag 35, de laatste dag van de #35dagen cyclus. Ik heb ervan genoten! Voor mij is dit een prachtige combinatie geweest, zo’n foto opdracht waar ik een dagelijks blog over kon schrijven. Het een onderwerp van de foto was het uitgangspunt voor een blog maar iedere keer weer realiseerde ik me dat alles mogelijk was. Soms was de foto slechts een aanleiding waar mijn blog uiteindelijk nauwelijks mee te maken had.
Hoe het verder gaat weet ik nog niet. Ik zal zeker blijven bloggen maar dat zal vast niet meer dagelijks zijn. Of toch wel? Ik weet het niet, ik probeer met de dag te leven en iedere dag te laten komen zoals hij komt.
Met alle ups en met alle downs en heel soms met een upperup!
In alle vrijheid die er straks zal zijn.
In Nederland en in Zweden, allebei thuis – wat een geschenk!
Nu en straks, in mijn Nieuwe Leven!