Dag 6, een zinderende zomerdag.
Eigenlijk te warm om buiten te zitten, zelfs te warm voor mijn in de zomer altijd heerlijk koele tuinhuis. Mijn tuinhuis, de verrassende toegift achter mijn gewone huis, tussen de twee tuinen in.
Aanvankelijk een hele grote schuur zonder water, elektriciteit of een afvoer die een beetje doelloos in de weg stond en die vooral helemaal vol geladen was met allerlei Belangrijke Dingen die Niet Weg mochten.
Nu een heerlijke toevoeging aan mijn kabouterhuisje met een slaapzolder, een werkhoek, een keukenblokje en een toilet. Vroeger stond er een houtkachel, maar die moest na acht jaar probleemloos te hebben gebrand opeens weg omdat de buurman dacht dat hij er last van had. Helaas, tussen de buurman en mij is het nooit meer goed gekomen….
Wat is er veel gebeurd in dat tuinhuis. Het was vroeger (mét houtkachel) echt mijn veilige nestje. Niet te zien vanaf de straat, aan twee kanten uitzicht op de tuin, ongestoord lezen, praten, eten, slapen en vreugde en verdriet delen. Al in februari tussen de openslaande deuren in het zonnetje zitten na eerst op expeditie door de sneeuw om er te kunnen komen.
Ook zijn er drie nestjes poesjes geboren en groot geworden. Wat was dat leuk, al die kleine Burmeesjes die eerst aan de pap gingen, zich in de kleinste hoekjes onvindbaar oprolden en in slaap vielen om opgevoed te worden door een geweldige moederpoes die het maar niets vond dat ze de wijde wereld wilden ontdekken en het liefst bovenop ze bleef zitten en die daar vandaan uiteindelijk vertrokken met hun nieuwe baasjes.
De afgelopen jaren was het tuinhuis veel minder in gebruik. De houtkachel verhuisde en ik verhuisde mee want wat is er lekkerder dan een houtkachel.
Maar er breken andere tijden aan en het krijgt een nieuwe bestemming. Het gaat mijn ‘pré-pensioen’ verblijf worden!
Een heerlijke ruimte waar ik de naaimachine die ik ga aanschaffen kan laten staan.
Waar ik internet ga aanleggen zodat ik ook daar kan bloggen.
Waar mijn nieuwe keyboard komt en ik zonder iemand te hinderen eindelijk kan leren pianospelen.
Waar misschien ooit weer een nestje poesjes geboren zal gaan worden.
Waar ik altijd mijn tuin zie en waar ik ’s winters zo heerlijk in de zon en ’s zomers zo heerlijk in de schaduw kan zitten.
Waar mijn nieuwe leven vorm zal gaan krijgen. Een leven zonder werk maar met allerlei nieuwe uitdagingen en plannen! Wat heerlijk dat ik me daar nu op durf te verheugen.
Een nieuw leven voor ons allebei, mijn tuinhuis en ik.
een nestje poesjes???? Wauw!
Zeker, ooit….
Liesbeth, dit verhaal ontroert me. Wij kennen elkaar niet en toch zie ik je daar al zitten. Geweldige plannen.
Wat een verschil met het begin van je blogleven.
Fijn dat het je goed gaat.
Voel het zelf ook zo. Het is wonderlijk dit soort dingen te delen met iemand die je niet kent en het toch zo goed lijkt te begrijpen! Dank voor je support.