#35donkeredagen dag 1

Op verzoek van Else Kramer, de fotografe die deze #35dagen organiseert, schrijf ik niet wat de exacte foto opdracht is. Soms is dat makkelijk te herleiden, soms niet.

Vandaag zijn ze officieel begonnen, de #35donkeredagen. En zoals ik bij de onverwachte surprise-dag op 5 december al aangaf, ze zijn een cadeautje voor me in deze bijzondere periode.
Vandaag zijn ze begonnen en dat geldt ook voor mijn laatste werkweek!
Hoe synchroon wil je het hebben…

Vanwege wat kleine lichamelijke ongemakjes mag ik deze laatste vier dagen komen en gaan wanneer ik wil. Dat is fijn, dan kan ik ’s ochtends wat langer slapen na de vaak slechte nachten en ’s middags naar huis als ik het gevoel krijg dat het genoeg is. Dus rond 10.00 uur vanmorgen aan het werk. Werk dat alleen nog maar bestaat uit opruimen, overdragen, afronden en weggooien. Gelukkig ben ik al een heel eind maar oh wat verzamel je veel in bijna 38 jaar!

Gek genoeg is de dag voorbijgevlogen! Veel mensen die even binnen komen lopen, kaarten en brieven van mensen die niet op mijn afscheid aanwezig kunnen zijn, het exitgesprek met mijn manager en voor ik het wist was de dag om. De tijd lijkt letterlijk tussen mijn vingers door te glippen en gaat veel sneller dan ik had gedacht. Enerzijds is dat fijn, anderzijds benauwd het me ook een beetje. Het gevoel over een paar dagen de deur achter me dicht te trekken om hier nooit meer te komen is een heel onwerkelijk gevoel. Het gebouw, de tuinen, de bijgebouwen, allemaal zitten ze in mijn systeem om nog maar niet te spreken van de mensen.

Maar het is ook goed. Ik verlang naar mijn Nieuwe Leven met tijd voor mezelf en voor de dingen waar ik voor kies. En ik weet nu al dat dat er heel veel zullen zijn.
Laat die tijd maar vliegen, de mooie dingen van deze dagen maak ik mee en sla ik op om er straks in een wat rustiger tempo van te kunnen genieten.
Maar nu schieten al die momenten voorbij en dat geldt zelfs voor de Adventssterren!