Of een kort verhaal meer of minder is dan een ingekorte roman? Ik denk niet dat dit een juiste vraag is. Een kort verhaal is een kort verhaal en geen uittreksel van een roman. Dat is tenminste hoe ik er tegen aan kijk.
Ik lees weinig korte verhalen. Meestal heb ik even nodig om ‘in het verhaal’ te komen en bij een kort verhaal is al uit voor ik zo ver ben. Sterker nog, ik ben gek op romans die worden vervolgd. Het mogen best op zichzelf staande verhalen zijn als de levens van de hoofdpersonen maar verder gaan. Op die manier ontwikkelen de karakters steeds meer diepgang en details. Nieuwe personen kunnen daar weer een andere wending aan geven en het verhaal honderdtachtig graden doen draaien. Alles wordt steeds meer uitgediept en het is of je die personen steeds beter leert kennen.
Vaak is dit het geval bij thrillers zoals de Millennium trilogie. Helaas overleed Stieg Larsson vroegtijdig zodat het bij deze drie delen is gebleven. Een ander voorbeeld is de Deense schrijver Jussi Adler-Olsen. Zijn hoofdpersonen zijn allemaal karakters die op de een of andere manier over de rand zijn gevallen. Een rechercheur met een post traumatisch stress syndroom die alleen nog maar oude zaken mag oplossen, Assad de Arabische schoonmaker met al zijn Arabische gewoonten maar wie niet is die hij lijkt te zijn en Rose die de ene keer haar zuster is en de andere keer zichzelf met alles wat daarbij hoort. En ieder verhaal vertelt meer over deze personages.
Zo kan ik nog veel meer voorbeelden noemen. Het Bureau van Han Voskuil kwam al eerder aan bod.
Korte verhalen zijn me te kort. Dat zegt niets over het verhaal.
Dat zegt iets over mij. Over mijn ongeduld dat er soms is om direct te kunnen bevatten wat er staat in plaats van de eerste bladzijden nog even te kunnen freewheelen. Misschien is het ook wel een zekere vorm van luiheid.
Maar wat ik het allerergste van korte verhalen vind is dat áls ik er in opga en ervan geniet het opeens afgelopen is. Dat wil ik niet. Ik wil altijd maar doorlezen zonder dat er ooit een einde aan komt.
En als het dan toch moet, een einde, dan graag zoals in ‘Het einde van eindeloos’ van Marten Toonder. Dat is zo mooi dat ik er vrede mee kan hebben.
Prachtig plaatje.
Grappig dat jij het ongeduld noemt dat korte verhalen minder aantrekkelijk voor je maken. Ik zou denken dat ongeduld maakt dat mensen geen lange reeksen willen lezen.
Ja, wonderlijk, die tegenstelling. Voor lange reeksen heb ik dus geduld genoeg!