#50books vraag 6 Hoe krabbel jij op uit een leesdip?

In de inleiding voor vraag 6 schetst Peter zijn huis dat helemaal vol ligt met boeken.
Wat herken ik dat! Ook in mijn kabouterhuisje is dat het geval. Bijna alle muren zijn bedekt met boekenplanken of boekenkasten, mijn slaapzolder heeft onder het schuine dak nissen vol boeken, de gang heeft twee lange volle planken en zelfs in mijn tuinhuis zijn nu boekenplanken gemaakt. Het is vol, helemaal vol! Wat ben ik blij met de komst van de e-reader die een heleboel ruimtelijke problemen oplost.

Helaas ben ik een verzamelaar en kan ik heel slecht dingen loslaten laat staan wegdoen.
En boeken al helemaal niet! Zelfs niet naar de Kringloop of The Free Library.
Niet handig in zo’n vol huis. Ik ben al vaak de kasten doorgegaan, heb dozen vol met boeken die weg zouden kunnen maar toch niet weggaan omdat ik ‘eraan gehecht ben’. Die dozen staan in de weg en nu ik meer tijd heb vind ik dat ik actie moet ondernemen dus heb ik er weer eens voorzichtig in gekeken. De meeste zouden echt weg kunnen want ze verleiden me niet meer om ze weer te gaan lezen maar toch. Je weet het per slot maar nooit!

Bovendien zit ik in een gigantische leesdip! Die passeerde al in vraag 3.
Daardoor is het een zeer actuele vraag want ik probeer al maanden uit die dip te komen. Aanvankelijk door het steeds maar weer te proberen maar dat werkte averechts. Hoe meer ik mezelf oplegde dat er gelezen moest worden, hoe moeilijker het werd!
Ook vertoonde ik uitstelgedrag waarmee ik mezelf voor de gek probeerde te houden. Zo van ‘nu eerst boodschappen doen en gaan fietsen dan mag je daarna lekker lezen!’. Maar als lezen echt niet lukt kun je dat jezelf wel voorhouden als een grootse beloning, werken doet het niet.

Nu weet ik dat het gewoon vanzelf weer gaat komen. Dat mijn hoofd heel langzaam leger wordt, dat er minder ballast lijkt te zijn en dat zich eindelijk wat meer tijd en rust beginnen aan te dienen. Allemaal voorwaarden om uit die leesdip te kunnen klauteren. Een dip die lastig te verdrijven is want of ik wil of niet, er blijven zich onverwachte projecten aandienen die toch weer tot een vol hoofd leiden. Het verhaal van de timmerfabriek is hier een voorbeeld van…

Toch begin ik steeds meer te verlangen naar het me weer kunnen onderdompelen in een boek en soms lukt dat heel voorzichtig.
Ik was altijd die lettervreter die altijd en overal las. Of ik dat ooit weer zal worden weet ik niet.
Maar wat ik wel weet is dat er geen strategieën zijn die me uit die dip halen.
Gewoon een leeg hoofd en een beetje tijd en rust, dat zijn de enige ingrediënten die nodig zijn.
En soms zijn die er.
Heel soms.
Heel even.