#50books: Welk dierenboek is je altijd bijgebleven?

Bij het lezen van die vraag schoot er van alles door mijn hoofd:
Babar, Minoes, de tijgers van Sambo het zwarte negerjongetje, Pietepaf het circushondje, de vos Reynaerde, alle dieren van Toon Telligen,de konijnen van Watership Down, de mollen uit het Duncton Woud en dat zijn er nog maar een paar.

Maar waar ik erg van onder de indruk was is een boek van Hans Bemmann, ‘De geschiedenis van de steen en de fluit, en dat is nog niet alles…”.
Het gaat over Spitsoor, de zoon van de Grote Bruller, die meer naar zijn grootvader, de Zachte Fluiter, aardt. Op weg naar zijn grootvader van wie hij wil leren fluiten krijgt hij een geheimzinnige steen waarvan hij de betekenis pas na jaren zal leren begrijpen. Van zijn grootvader krijgt hij een magische fluit die hem macht over mensen geeft.
Hij zwerft door de wereld en denkt vaak zijn doel te hebben bereikt maar steeds weer blijkt dat toch niet waar te zijn. Zijn steen en zijn fluit helpen hem zijn eigen weg te zoeken, zijn eigen fouten te maken en uiteindelijk zijn ware bestemming te vinden.
In de avonturen die hij beleeft komt hij allerlei dieren tegen en wonderlijk genoeg kan hij met ze praten. Ze helpen hem, ze brengen hem op een dwaalspoor, ze geven hem macht of pakken de macht juist weer af.
Hij leert een pad met prachtige gouden ogen kennen, woont jarenlang bij een kudde wilde geiten, gaat de strijd met de valk aan, leert het volk van de vissen én van de steppepaardjes kennen en koestert zijn bijzondere steen die hem leert waar het eigenlijk om gaat.

Het is een prachtig boek dat ik vele malen heb gelezen en waar ik iedere keer weer iets nieuws in vond. Het is een reis door het leven vol vergissingen, verkeerde beslissingen en wonderlijke zijweggetjes die uiteindelijk toch uitkomt bij het doel waar hij zijn hele leven naar op zoek is.
Een kruising tussen In de ban van de Ring, Waterschapsheuvel en een spannende detective en nu ik er over schrijf wil ik het weer lezen!