Afscheid van Tjörn, een ereader, een ontplofte tuin en doorweekte P’s – Thuis!

Het viel niet mee om afscheid van Tjörn te nemen.
De zon scheen, er hingen dikke buien aan de overkant, ik had de wind in mijn rug, alles bloeide en het licht was schitterend.
Meidoorns, seringen, koekoeksbloemen, zoveel kleuren!
Weilanden geel van de boterbloemen, en altijd weer die zee…

Voor het laatst nog even naar Sundsby voor koffie met taart en rond vier uur reed ik naar Göteborg.
Het was 6 mei, de Zweedse Nationale feestdag dus er waren geen files zodat ik om vijf uur een bijna lege terminal opreed en direct aan boord mocht.

Het was niet eenvoudig mijn hut te vinden in het immense doolhof maar het was de moeite waard – een hut met een riant bed en uitzicht op zee!
We voeren door de prachtige scherenkust, langs het eilandje met de vuurtoren dat zo’n markant punt is, passeerden schepen en ik zag de golven steeds hoger worden. Er kwamen schuimkoppen en schuimstrepen maar er was niets van te voelen. Wat funktioneren die stabilisatoren het toch goed.

Na een uitstekende nacht stond ik rond half negen op (nee, het ontbijt op de ferry is niet aan me besteed), douchte en pakte mijn spulletjes bij elkaar.
Normaal gesproken leg ik alles altijd allemaal bij elkaar op het tafeltje naast het bed. Maar in deze grote hut heb ik in het donker mijn ereader op de plank boven het bed gelegd…
Bij het weggaan heb ik zoals altijd goed gekeken of ik alles had maar toen ik onderweg stopte voor koffie bleek de ereader helaas niet in mijn rugzakje te zitten, balen!

De rit naar huis verliep verder prima ondanks de storm en de stortbuien. Ik omzeilde de Elbetunnel door via Bad Iseberg te rijden en heb eigenlijk niet in een file gestaan. Hier en daar wegwerkzaamheden maar alles bleef lekker doorrijden en om 15.00 uur was ik thuis.

Het vaste stramien van de auto leeghalen, alles zoveel mogelijk direct opruimen, de was draaien etc. verliep gesmeerd en tussen de buien door rende ik naar de tuin die ik nauwelijks herkende! Voor ik wegging was alles door het koude voorjaar laat en vooral heel laag. Maar er had zich een groene explosie voorgedaan – echt ongelooflijk.

Overgroeide stoelen, verdwenen paadjes, meters prachtig bloeiend zevenblad (!), aardappelplanten in een pot van een meter hoog, een groene waterval uitgebloeide blauwe regen, de jasmijn in volle bloei – alles was anders dan ‘normaal’.

En hoeveel ik ook van mijn tuin hou, nu zag ik het toch even niet meer zitten. Niet alleen het werk maar waar laat ik alles? In de kliko? Die is binnen vijf minuten vol. Bovendien trekt mijn lijf dat nu helemaal niet, ook dat heeft nogal wat achterstallig onderhoud na 4.5 weken geen fysio, niet zwemmen en niet fietsen.

De paniek sloeg dan ook even toe want een hele zomer alleen maar achter de feiten aan lopen zag ik niet zitten. Maar gelukkig bedacht ik me toen dat daar tuinmannen voor zijn dus direct spijkers met koppen geslagen en laten mijn helden over vijf dagen nu al kunnen! De opluchting is groot al ga ik natuurlijk zelf ook zoveel mogelijk doen.

Ook direct maar de Stenaline gebeld vanwege de ereader. Dat viel nog niet mee. Vier pogingen voordat ik de mevrouw had die erover ging. Want gevonden voorwerpen van een Zweedse lijn is een andere afdeling dan die van een Engelse lijn. En dat weet de telefoniste niet.

Uiteindelijk kreeg ik de toezegging dat ze een mailtje naar Göteborg zou sturen waar ik eerlijk gezegd weinig vertrouwen in had, mede door alle klachten over dit onderwerp. Maar wat een verrassing dat ik de volgende morgen al werd gebeld met de boodschap dat hij was gevonden en dat hij kosteloos zou worden verstuurd. Leve de eerlijke schoonmakers!

 

Maar thuis is geen Thuis zonder mijn P’s en die kwamen de volgende dag, zoals altijd gebracht door hun fantastische pleegouders. Ze namen bezit van het huis alsof ze niet weggeweest waren, wilden direct naar buiten waar het goot van de regen, kwamen dus doorweekt weer binnen en schoten onder de brandende kachel want buiten was het maar 11 graden.

Wat hou ik toch van die poesjes en wat is het heerlijk dat ze er weer zijn. Dat ze het zo goed hebben gehad en dat zelfs mijn autistische Pientje glanzend en tevreden haar eigen plekje weer vindt en met Pepijn in de hangmat ligt. En wat is het toch lekker om met een poes op schoot naast mijn kacheltje in slaap te vallen.

En hoe ik ook genoten heb in mijn Andere Land, het is goed om weer thuis te zijn.
Dat was vorig jaar heel anders, toen heb ik er een week over gedaan om hier weer te aarden terwijl ik mijn kabouterhuisje nu aantrek als een oude jas.

Het is zo goed om het zo te mogen ervaren en het is denk ik het gevolg van het me eindelijk geworteld weten. Geworteld op mijn eigen plekje, mijn eigen kleine landgoed.
Met mijn P’s en mijn tuin.
Een geschenk.