Beetje moe….

Vandaag is de operatie precies twee weken geleden en in mijn gevoel kan ik alles al weer helemaal zelf. Op het eerste gezicht is dat ook zo. Het enige wat ik nog niet kan is het aantrekken van mijn linker sok. En met twee lange schoenlepels zou zelfs dat nog wel lukken. Het lijkt dus allemaal al heel wat.

Maar…..ik hoef hier helemaal niets te doen! Niet zelf een kopje koffie maken, niet zelf een eitje koken, al helemaal niet zelf sinasappelsap persen om maar niet te spreken van boodschappen doen, koken, de kattenbak schoonmaken of de dagelijkse houtvoorraad aan te vullen. Zelfs mijn schone was ligt iedere ochtend voor me klaar als ik onder de douche ben geweest. Dus ja, het lijkt heel wat maar is dat nog niet.

Vandaag was ik ook nog moe. Moe van wat? Geen idee! Tot Anneloes (de fysio) me stevig toesprak en me herinnerde aan het feit dat het pas twee weken geleden is dat mijn been werd doorgezaagd. En dan is het toch wel weer bijzonder dat ik loop en eigenlijk geen hulp nodig heb voor de basale zaken. Desondanks toch een beetje moe én spierpijn! Heb altijd geleerd dat spierpijn gezonde pijn is maar daar was Anneloes het niet mee eens. Dus alles een tandje lager én meer rusten.
Gelukkig mochten we vanmiddag nog wel een blokje om want het was heerlijk weer. Herkende het blokje van de wandelingetjes vier jaar geleden!

Eenmaal thuis stond ik letterlijk te trillen op mijn benen dus keurig gedaan wat me was gezegd en lekker naar bed! Mét een kopje koffie, lekkere koekjes en de ereader. Beter kan niet.
En met uitzicht op het speciaal neergezette vogelhuisje vol pinda’s en vetbollen. Helaas laten de zangvogeltjes het afweten maar de kauwtjes vinden het heerlijk!