Buien, wind en regen – dat kan ook op Tjörn

Buien, wind en regen – het moest er een keer van komen.
En ook al schijnt de zon soms ook, de buien overheersen.

De eerste echte dag hier zat ik dan ook in een dipje want regen en storm terwijl ik zo vreselijk naar mijn strandje op Berga verlangde. Zo erg dat het bijna pijn deed. Maar er was geen sprake van. Bovendien was ik doodmoe en had ik zelfs geen energie om boodschappen te gaan doen.

De voorspelling gaf vrij consequent regen aan maar op dag twee (woensdag) waren er zo nu en dan toch opklaringen dus op naar Berga!

De auto vond als vanzelf zijn weg.
Over de vertrouwde weggetjes, langs de volgeladen appel- en perenboomgaardjes waar overal plukladders stonden maar waar geen mens te zien was, door enorme plassen en over afgewaaide takken want de herfst leek opeens toe te slaan.

En daar was de zee! Met het rode werkhuisje, de haven met nog een paar bootjes en het strandje.
Hoewel, het strandje? Geen strandje meer te zien, het water stond zo hoog als ik het nog nooit heb meegemaakt. Parkeren lukte precies tussen twee gigantische, ook de parkeerplaats stond bijna blank.

Er scheen een waterig zonnetje dus mijn stoeltje uit de auto en met mijn kruk door het spekgladde natte gras naar de gladde rots waar ik kon zitten. Naast het rode huisje dus een beetje beschut hoewel de meeste wind van achter kwam. En natuurlijk geen paraplu mee want daar had ik geen hand meer voor beschikbaar.

Het lukte om zonder natte voeten toch het stoeltje op zijn plek te krijgen en me te installeren.
Helaas, ik zat nauwelijks toen de eerste bui losbarstte.
Het was niet zomaar een bui, het was een gordijn van regen!

Dus het stoeltje opgeklapt, tegen het rode huisje gezet en zelf naar de auto, weer over het nu omhoog gaande kleddernatte gras. Tegen de tijd dat ik in de auto zat was ik doorweekt.

Maar het klaarde weer op want zo gaat dat met buien dus terug naar mijn plekje.
Stoeltje (dat redelijk droog was gebleven) uitgeklapt, voeten op de grote stenen en genieten.
Intens genieten.

Ook dat was van korte duur, wéér kwam er in de kortst mogelijke tijd een muur van water op me af, nog erger dan de eerste keer! Dus weer het stoeltje opgeklapt tegen het huisje, weer tegen het natte gras naar boven om door steeds dieper wordende plassen de auto in te duiken.
Nog natter dan de eerste keer.

In de auto kreeg ik de slappe lach want hoe gek moet je zijn?
Gelukkig verdween ook deze bui en zag het er opeens een stuk blauwer uit.
En drie keer is scheepsrecht dus ik weer naar mijn stoeltje.

Maar dat viel tegen! Door de enorme windvlagen was het omgewaaid en een heel eind onder het rode huisje door gegleden…

Ik moest dus op mijn knieën en zelfs op mijn buik op die harde gladde natte rots om het uiteindelijk met mijn kruk naar me toe te trekken. Het lukte al had ik toen ook een nat stoeltje, blauwe plekken en was ik even bang dat ik niet meer overeind zou kunnen komen.

En wat ben ik blij dat ik heb doorgezet!
Ik heb zeker een uur intens genoten van de zee op deze plek die me zo dierbaar is.
De tranen liepen over mijn toch al natte wangen, het was wonderschoon.

Prachtige luchten, wolken voor en achter de zon, pikzwarte buien in de verte, golven met witte koppen, branding, het geluid van de zee en de wind, de aalscholver die er nog steeds was, de klotsende bootjes aan hun kettingen – het was één groot feest!

Mijn hoofd woei leeg en er kwam weer ruimte.
Ruimte waar ik zo naar verlangde en die er altijd komt als ik aan dit strandje zit.
Ruimte voor de winter, ruimte voor een kwetsbaar lijf-dat-niet-meer-wil-zoals-ik-wil, ruimte om te lezen, ruimte voor mezelf.

En terwijl ik daar zat te genieten barstte de derde bui los!
Dat was de laatste druppel en ik besloot het noodlot niet te verzoeken en met stoel en al in de auto verder te genieten.
Dat lukte prima, heb er zeker nog een uur zitten lezen onder het gebulder van de wind.

Het is wonderlijk hoe flexibel verwachtingen kunnen zijn.
Natuurlijk, ik hoopte op iedere dag Berga.
Maar nu ik deze prachtige dag inclusief avonturen gehad heb is iedere dag dat dat me weer gaat lukken een bonus in plaats van een vanzelfsprekendheid.

Want wat is het heerlijk thuiskomen in mijn appartement, lekker wat te rommelen, vooral niets te hoeven, veel te lezen, beetje tv te kijken en te genieten van de ruimte die op Berga is ontstaan.

Ook ben ik al weer op Sundsby geweest waar het heel rustig was zodat ik lang heb zitten bijpraten met Marina, de eigenaar.
Meestal heeft ze daar nauwelijks tijd voor maar nu kon dat wel.

Het is zo leuk om hier mijn eigen tradities op te bouwen en mensen beter te leren kennen.

Er werd zelfs zonder dat ik er om vroeg speciaal voor mij een nieuwe frambozen-witte chocoladetaart tevoorschijn getoverd, helemaal ‘van het huis’!

Vandaag schijnt zo nu en dan de zon tussen de buien door.
Ik geniet dan van mijn riante balkon waar ik heerlijk uit de wind van dat zonnetje geniet.
Zonder halsbrekende toeren.

En morgen?
Morgen wordt er prachtig weer voorspeld dus het gaat toch nog een keertje lukken!