#50books

6

Vraag 24: Welk boek mag volgens jou niet ontbreken op de #50books zomerleeslijst 2013?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Hoe zo, welk boek? Ik neem altijd een hele krat boeken mee als ik met vakantie ga. Ga altijd met de auto dus kan net zoveel meenemen als ik zelf wil. Overweeg zo nu en dan de e-reader maar heb nog zoveel ongelezen boeken dat ik daar nog lekker mee kan wachten. Hoewel er natuurlijk wel voordelen aanzitten, zoals op een mooie zomeravond heel laat nog zonder problemen buiten te kunnen lezen. Maar op dit moment is dat geen optie, de zomer is nu even zelf met vakantie.

Eigenlijk ben ik net terug van vakantie. De eerste week las ik een intrigerend boek: Het Zevende Kind van Erik Valeur. Zijn debuut waarmee hij in Denemarken direct allerlei prijzen won. Het is geen detective of thriller maar het is wel een hele spannende zoektocht op een zeer literaire wijze beschreven en tot de laatste bladzijde (>700) onverwacht.
Ik las het in de eerste week van mijn vakantie. Achteraf niet zo’n goed idee omdat ik er nog helemaal geen ruimte voor had. Toch heb ik het met veel plezier gelezen zonder het echt in me op te nemen. Het was heel spannend, dat wel. En heel goed geschreven, dat ook. Mijn conclusie is dan ook dat ik het bij mijn volgende vakantie absoluut weer in de boekenkrat doe!
Maar dat telt natuurlijk niet voor dit onderwerp, een boek dat je al eens gelezen hebt.

Het boek wat klaar ligt om te worden meegenomen is Tonio, van A.F.Th. van der Heijden. Dat boek ligt er al een tijd. Ik durfde er eigenlijk niet goed aan te beginnen omdat het zo’n verdrietig boek is. Had het gevoel dat nog niet goed aan te kunnen omdat ik zelf met zoveel worstelde. En dat voelt nu heel anders!
Wel wonderlijk: eerst zelf weer een stevig fundament moeten hebben om het verdriet van een ander te mogen delen. Ik ben zo blij dat ik me zoveel beter voel en toch is dat gezien het onderwerp ook dubbel. Zou je je ooit weer beter gaan voelen na het overlijden van je enige kind?
Het was de keus van de schrijver dit boek te schrijven, zijn verdriet te willen delen met zijn lezers. Voor hem misschien helend en zeker dapper.
Voor mij nu vast een prachtig boek om te lezen.

Delen is fijn:
6

#50books Vraag 23: Kunnen computers fictie schrijven?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Als ik een probleem heb met mijn computer en bij de computerdokter zeg dat ik echt niks geks heb gedaan is het antwoord altijd ‘een computer doet niets zelf en reageert alleen op wat jij er in stopt’.
Maar dat antwoord op de vraag of computers zelf fictie kunnen schrijven is waarschijnlijk te makkelijk. Zou een computer fictie kunnen schrijven als hij daar een opdracht voor krijgt?
Misschien wel.
Toch zal hij dan eerst alle personen, relaties, feiten, omgevingsfactoren etc. etc. moeten kennen. En die zal iemand toch in moeten brengen. En misschien maakt hij dan een verhaal van al die gegevens. Sterker nog, misschien kan hij wel een heleboel verschillende verhalen maken van dezelfde uitgangspunten. Dus in plaats van dat A en B een relatie krijgen en gaan emigreren kan er ook uitrollen dat A de boze ex is van B en hem chanteert. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Boeiend, heel veel verhalen die uitgaan van dezelfde gegevens. Maar waarom? Iemand zal toch al die gegevens moeten bedenken én in moeten brengen.
Zou het dan niet net zo werken als het spiekbriefje van vroeger?
Als je eindelijk alles op twee vierkante centimeter had weten te krabbelen zat alles in je hoofd en had je het spiekbriefje helemaal niet meer nodig en maakte je fluitend je examen.

Kortom, een computer kan vast alles, als hij maar een mens heeft om het er in te stoppen!
Gelukkig maar trouwens.

Delen is fijn:
0

#50books vraag 22: In hoeverre heb je moeite met boeken waarin iemand vertelt over zijn eerder gepleegde overtredingen?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Dilemma!
Ik lees heel veel detectives. Natuurlijk liefst van de beroemde Zweedse schrijvers maar ook de Britten kunnen er wat van. En natuurlijk gaat een detective altijd over een overtreding, op z’n zachtst gezegd. Eigenlijk lees ik dus voortdurend boeken waarin verteld wordt over gepleegde overtredingen en gek genoeg vind ik dat leuk.

Leest een boek over de gepleegde overtredingen van de schrijver zelf dan net zo als een detective? Geen idee, ik heb het nog nooit geprobeerd. Al die ego’s zoals Holleeder, Joram van der Sloot en sinds een jaar ook een advocaat als Bram Moszkowicz schrijven verhalen die mij op geen enkele wijze trekken. Sterker nog, ik zie ze niet eens liggen in de boekwinkel, zal er wel overheen kijken.

En dat is eigenlijk best raar. Want waarom wel over een fictief vergrijp lezen en een boek met een werkelijk gebeurde geschiedenis links laten liggen? De thrillers en detectives die ik lees liegen er niet om, er gebeuren de meest vreselijke dingen en ik lees ze meestal met veel plezier. Waarom? Waarom fictieve verhalen wel en ‘echte’ verhalen niet?

Wie het weet mag het zeggen.
Nu ik er over nadenk geloof ik dat ik vooral wil dat al die vreselijke dingen uit de goede thrillers maar verzonnen zijn. Niet echt zijn dus. Geen realiteit hoe reëel ze vaak ook lijken te zijn.
En van die criminelen die hun eigen verhaal schrijven is het wél echt. Daar hoeven ze niet trots op te zijn lijkt me. En al helemaal niet over te schrijven, al zijn er bewonderende lezers/kopers genoeg.
Laat ik me maar bij mijn gewone sappige moorden door romantische boeven en stoere politiecommissarissen houden, daar voel ik me het beste bij!

Delen is fijn:
2

Vraag 20: Welke boeken lees je stiekem omdat je je er eigenlijk voor schaamt?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Tjonge, moeilijke vraag!
Vroeger schaamde ik me voor allerlei boeken: de Witte Raven met Leni Saris als ongekroonde koningin, alle boeken van Sanne van Havelte, Pitty op kostschool etc.
Van hetzelfde genre lees ik nu Nora Robberts, Hannah Kristin en Jody Picoult maar schamen doe ik me daar niet meer voor.

Waar ik me soms wel voor schaam is als ik een boek juist niet heb gelezen.
Heel lang heb ik dat gehad met ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch.
Iedereen had het er over en ik verzon steeds maar smoezen waarom ik het nog niet gelezen had.
En dat is tot op de dag van vandaag zo gebleven.

Hetzelfde gebeurde bij ‘Het spel van de engel’ en ‘Nachttrein naar Lissabon’.
Boeken die iedereen had gelezen, waar iedereen over praatte en die iedereen geweldig vond.
Die ik in mijn boekenkast heb staan en ze daar maar niet uithaal.
Waarom niet?
Ik weet het niet.

Gek genoeg wil ik die boeken wel hebben en ben ik steeds van plan eraan te beginnen.
Heb er hier in Zweden weer twee bij me die tot nu toe toch weer in de boekenkist blijven liggen.
Koop ik ze om te laten zien dat ik heus wel weet dat dit goede boeken zijn?
Koop ik ze om te laten zien dat ik er echt wel bij hoor?
Of koop ik ze omdat ik ze graag wil lezen?

Iets houdt me tegen en ik heb geen idee wat dat is.
En waarom weet ik niet, maar daar schaam ik me soms dus een beetje voor!

Delen is fijn:
0

#50books vraag 16: Welk boek kreeg je bijna niet uitgelezen omdat het je de stuipen op het lijf joeg?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Heel lang geleden, in mijn studietijd, las ik het boek ‘Geverfde vogel’ van Jerzy Kosinsky.
Het gaat over een zesjarig jongetje dat met zijn ouders ergens in Oost Europa woont, rond 1939. De oorlog breekt uit en de ouders sturen het jongetje naar het Oosten van het land waar hij meer kans heeft te overleven.
Wat me van het verhaal is bijgebleven is de eindeloze reis van het jongetje door een land dat bevolkt wordt door mensen die nog in de middeleeuwen leefden. Hun leven was hard en bestond uit veel geweld. Er werd gemoord, verkracht en gemarteld en men geloofde in allerlei boosaardige goden.
Het was een angstaanjagende wereld waar een enorme dreiging van uit ging waar ik vreselijk van begon te dromen. En hoewel het al heel lang geleden is herinner ik het me nog als de dag van gisteren. Ik ben nooit verder dan de eerste hoofdstukken gekomen en heb het ook later nooit meer willen lezen. Vooral de onbegrijpelijke gewelduitingen, maar ook de bijzonder heftige manier van (over)leven waren schokkend. Ik geloof niet dat ik dit ooit nog met een ander boek op deze wijze heb meegemaakt.

Van heel andere aard was het boek van Nicci French ‘Onderhuids’.
Een thriller waarin drie vrouwen worden bespied en uiteindelijk worden vermoord. De dader laat ze voortdurend merken dat hij weet wat ze doen, waar ze zijn en waar ze heen gaan.
De spanning kroop letterlijk onder mijn huid. Ik durfde nauwelijks door te lezen maar nog veel minder te stoppen! En toen het uit was heb ik nog dagen met die spanning rondgelopen al wist ik heel goed dat het ‘maar een boek was’. Het was een soort plezierige spanning, het na-ebben van een intens leesavontuur.

En daarin zit het grote verschil met ‘Geverfde vogel’.
Dat was niet zo maar een verhaal, dat ging over wreedheden die dagelijks voorkwamen in een land waarin overleven alleen kon door nog wreder te zijn dan je vijand.Het was niet ‘zo maar een boek’ en dat maakte dat ik er weken beroerd van ben geweest en het nooit uit heb kunnen en willen lezen.

Delen is fijn:
3

#50books Vraag 10: Wat betekent de Boekenweek voor jou?

Gepubliceerd op door Liesbeth

De Boekenweek, ik ben er dubbel over.
Vroeger verheugde ik me al weken van te voren op de Boekenweek.
Met vroeger bedoel ik dan de jaren zeventig en tachtig, de tijd dat de commercie nog niet zo genadeloos toesloeg. Een tijd dat ik het nog bijzonder vond een boek te mogen kopen. Een tijd zonder mails, webshops of e-readers.
En in mijn gevoel ook een tijd waarin ik veel meer las.

Al weken van te voren las ik alles wat met de Boekenweek te maken had. Wie schreef het Geschenk, welke boeken kwamen uit en vooral ook welke boeken in de aanbieding zouden zijn. Allemaal Belangrijke Zaken.
Als het eindelijk zo ver was moest ik zo snel mogelijk naar de boekwinkel om alles waar ik me zo op had verheugd te zien, te ruiken en vast te pakken. Om uiteindelijk te kiezen wat ik van en voor mezelf mocht kopen. Natuurlijk kocht ik toch altijd meer dan ik van plan was en wat was het heerlijk om thuis die tas uit te pakken en naar het stapeltje gloednieuwe boeken te kijken.

Helaas is er veel veranderd. Natuurlijk vind ik het iedere keer weer leuk om te zien wie het  Boekenweek geschenk gaat schrijven, maar dat wordt al maanden van te voren bekend gemaakt.
Ook de Boekenweek zelf wordt al heel lang van te voren aangekondigd met een overdaad aan folders, reclame, spotjes en spam. Zoveel dat er niets bijzonders, laat staan spannends, meer over is. Alle nieuwe boeken staan al tijden aangekondigd op internet inclusief omslag en korte inhoud.
Wat ook anders is ben ikzelf. Het kopen van een boek is niet meer die bijzondere gebeurtenis als vroeger. Eigenlijk koop ik gewoon alle boeken die ik hebben wil. Bijna altijd in mijn eigen boekwinkel want ik ben ontzettend blij dat mijn niet zo grote dorp zo’n goede en leuke boekwinkel heeft.  En heel soms via internet. Daar is al helemaal niets bijzonders meer aan: één druk op de knop en de volgende dag ligt het op de mat.
Kortom, de magie is verdwenen en alles is voornamelijk commercieel geworden.

Waarom ben ik dan toch ieder jaar weer als een van de eersten in de boekwinkel?
Waarom koop ik dan toch altijd weer net een boek te veel?
Waarom geniet ik dan toch stiekem van al die reclame?

Omdat het om boeken gaat! Omdat er weinig leuker is dan een nieuw boek waar je nog een tijdje naar kunt kijken en voorpret over kunt hebben voor je er echt in wegzakt.
Er gaat niets boven een boek, ondanks de commercie, ondanks de reclame, ondanks de spam en ondanks de webwinkels.
En dat is tóch nog steeds waar het om gaat in de Boekenweek.

Delen is fijn:
0

#50books 8: Hoeveel lees je gemiddeld per dag?

Gepubliceerd op door Liesbeth

Vanaf het moment dat ik begreep dat letters iets betekenden en dat een aantal letters samen een woord, dus een begrip, vormden, heb ik gelezen.
Overal en altijd.
De routes en de haltes in de tram, de bus, de metro.
De reclame onderweg.
De achterkant van de rol beschuit op tafel.
De hoeveelheden vitamines en mineralen op het pak melk.
De gebruiksaanwijzing van een apparaat dat ik nooit gebruikte.
Eindeloos, maar dat is natuurlijk geen antwoord op deze vraag.

Lezen doe ik een groot deel van mijn dag.
Op mijn werk: beleidsstukken, mails, notulen, notities, tweets.
Thuis: kranten, tijdschriften, boeken, ondertitels, tweets, mails.
Onderweg: dat wat er op mijn pad komt en het boek dat ik altijd bij me heb.

Maar het échte lezen is van een andere categorie, een buitencategorie.
Het lezen van een boek dat boeit, dat aangrijpt, me meesleept in een andere wereld.
Dat lezen lukt me niet meer iedere dag. Zelfs niet iedere week.
Dat lezen waar ik eigenlijk altijd naar verlang en waar ik toch niet aan toe kom omdat er zoveel andere dingen zijn, lijken te zijn. En omdat ik vaak te moe ben me te durven verliezen uit angst niet meer te kunnen stoppen.

Gelukkig is dat altijd maar tijdelijk! Zodra het echte voorjaar aanbreekt kan ik weer naar buiten, naar mijn plekje uit de wind en in de zon, naar mijn bankje langs de vaart, naar het haventje van Laaxum of een van de andere rustige plekjes.
Daar krijg ik langzaam weer de rust om écht te lezen en op of onder te gaan in het verhaal.

En in mei is Zweden er weer.
Met zijn strandjes, de zon, de rust en al die boeken in de krat op de achterbank van mijn auto.
Het zijn nog echte boeken, een e-reader wil ik nog niet.
Daar lees ik een groot deel van de dag, overal en altijd.
Daar komt de ruimte om weer te genieten van het niets anders te hoeven dan het mogen en kunnen lezen.
En dat doe ik dan ook, zo veel en zo lang mogelijk.
Het aantal uren? Geen idee…

Delen is fijn: