Vandaag is het vrijdag, een gewone vrijdag. De dag waarmee voor mij voorzichtig de aanloop naar het weekend begint. Ik werk al heel lang niet meer op vrijdag en dat is maar goed ook want er moet vaak veel gebeuren. Zoals bellen met de verzekering, of met de bank, of met een leverancier, of met de tuinman of de timmerman. Of boodschappen, grasmaaien, omgevallen bomen verwijderen. En zo zit die vrijdag altijd stampvol. Als mensen zeggen “oh, jij hebt vrijdag vrij’ dan is mijn reactie ‘nee, ik werk vrijdag niet’. Een vrije dag is voor mij vrij van mijn werk en op vrijdag werk ik niet.
Vandaag is het dus een gewone vrijdag. Stond pas laat op want als je niet voor half vijf in slaap valt is dat het enige om het een beetje vol te houden. Dan koffie en nog eens koffie, even lekker opwarmen naast de loeiende Jotul en dan aan de gang. Bellen met de zorgverzekeraar en luisteren naar de uitleg over de veranderde polis, bellen met de leverancier over de aflevering van mijn nieuwe bed en bellen hoe ver het is met mijn nieuwe keukenvriendin. En kwam witte rook uit de schoorsteen want ze komt morgen! Wat heerlijk om het weekend weer een oven te hebben, Harry krijgt het druk!
Vandaag is het dus een gewone vrijdag maar ook dat is een aflopende zaak want er zijn nog maar drie weken met een vrijdag waarop ik niet werk.
De datum is geprikt, de uitnodigingskaart voor de mensen van wie ik graag afscheid wil nemen is klaar en wordt komende week verstuurd. Kortom, het gaat nu echt gebeuren en de tijd slipt door mijn vingers. Ik heb gelukkig nog veel te doen om maar niet te spreken over het opruimen van data en papier. Een verzamelaar zoals ik met een lange historie en een eigen werkkamer, verder laat ik het aan ieders eigen verbeeldingskracht over.
En het is goed. Want wat ben ik moe en wat heb ik een terugslag van dat fantastische symposium dat zo goed verliep. Op de dag zelf heb ik er nauwelijks iets van gemerkt, dan zit je in de flow en kun je alles aan. Geen tijd om ergens over te denken. Mijn lijf sloeg echter genadeloos terug en liet het behoorlijk afweten. Steeds als me dat overkomt word ik boos en baal ik van mezelf en van de pijn.
Maar nu zit er een zilveren randje aan. Het randje om de juistheid van het besluit dat zo moeilijk was. Het besluit dat het goed is om te stoppen.
Het is goed om me niet meer te hoeven overvragen, om niet meer te hoeven doen dan ik nog kan.
Het is goed om geen gewone vrijdag meer te hebben maar een gewone week!
Een gewone week waar ik wanneer dat maar uitkomt kan bellen met de verzekering of een leverancier.
Een week waarin iedere dag van mij is.
Een vrije week – een week vol vrijheid!
