winkeltje

6

100 jaar in vier uur verdwenen

Gepubliceerd op door Liesbeth

Bij mij aan de overkant staat een oude kastanjeboom.
Het is een majestueuze boom van meer dan honderd jaar oud. Een enorme kroon, in het voorjaar een zee van honderden witte kaarsjes en in het najaar duizenden kastanjes.
Zo’n boom waarvan je denkt dat die altijd blijft staan en waar je met ontzag naar kijkt.

Ongemerkt werd ieder jaar de grote kruin een beetje rommeliger en vielen er wel eens takken af.
Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we jaren geleden al.
Toch bloeide hij onveranderd prachtig en bleef hij kastanjes regenen als de tijd daar was.
Echt zo’n boom waar je met respect naar kijkt en van houdt.

Ieder jaar leek de kruin van de boom een beetje te krimpen. Als hij vol in blad stond viel het niet zo op maar in de winter begon hij er steeds mottiger uit te zien. Dat zal de ouderdom wel zijn dachten we nog steeds. Mag het, als je meer dan honderd jaar bent!

Helaas was het niet alleen de ouderdom maar vooral de kastanjeziekte die genadeloos toe had geslagen en daarmee was zijn lot bezegeld. Onherroepelijk.
Er kwam een enorme kraan van waaruit de kruin en alle zijtakken werden afgezaagd. Beneden stond een hakselaar waar alles direct in verdween. Weg dus.
Toen stond alleen nog die imposante hoge stam, in zijn kaalheid nog steeds indrukwekkend.
De kraan vertrok en een grote grijpmachine verscheen.
De grijpers omvatten de stam en een man met een enorme kettingzaag begon vlak  boven de grond de reus af te zagen. Daar waren nog geen vijf minuten voor nodig. En statig werd de oude stam  behoedzaam op de grond gelegd. Nog steeds indrukwekkend.
Inmiddels stond er een grote platte kar en kwamen van alle kanten mannen met kettingzagen. Binnen een half uur was er niets meer over van de honderdjarige en lagen de stukken op de kar die ik nog net zag wegrijden. Weg dus.

Meer dan honderd jaar.
Een leven vol bloei, schaduw, thuisbasis van vele vogelnestjes, miljoenen kastanjes waar honderden kinderen poppetjes van maakten.
Honderd jaar in nog geen vier uur.
Weg dus.

Zo gaat het.
Zo is het leven.
Afscheid nemen.
Loslaten.

Delen is fijn:
8

Voorzichtig beginnen

Gepubliceerd op door Liesbeth

Zou het dan toch gaan lukken, durven loslaten?
In mijn winkeltje moet dat echt.
Alles moet anders en dat moet ik overgeven.
Het blijft hartstikke moeilijk maar ik merk dat het heel voorzichtig soms een beetje lijkt te lukken.
Toch zit alles onafgebroken in mijn hoofd en maal ik er dag en nacht over door.

Ook thuis moet er van alles gebeuren.
Dat is minder ingewikkeld maar zodra ik eraan begin ontstaan er onmiddellijk allerlei afleidingsmanoeuvres waardoor ik weer stop.
Stop met opruimen en vooral stop met wegdoen.
Stop met loslaten dus.

En vandaag lukte het!
Ik struikelde boven al jaren over de troep, was er zelf al helemaal gewend en zag het nauwelijks meer.
Vanmorgen viel me opeens weer op dat het wel erg veel dozen, tassen, kistjes, zakken en stapels waren.
Dus eindelijk begonnen.

En waar het vroeger altijd bleef bij een hevig heen-en-weer-schuiven zonder merkbaar resultaat heb ik nu bijna alles weggedaan!
Echt weggedaan, in de kliko en bij het oud papier.
Okee, nog een paar kleine dingetjes bewaard.
Echt maar een paar hele kleine dingetjes.
Maar de rest is weg!
Losgelaten.
Het voelt goed.
Nu de winkel nog.

Delen is fijn:
2

Verrassend

Gepubliceerd op door Liesbeth

De week was rommelig en ingewikkeld.
Er gebeurde van alles en alles wat gebeurde kon op velerlei wijze worden opgevat.
Dingen die opeens anders moesten dan was afgesproken.
Dingen die zonder afspraak opeens anders gingen.
Afspraken die niet doorgingen.
Afspraken die wel doorgingen en heel anders uitpakten dan verwacht.

Over het algemeen kan ik daar wel mee leven. Het zijn per slot de onverwachte wendingen die het werken spannend en uitdagend maken. Snel inspelen op de actualiteit en zo goed mogelijk proberen in te schatten wat hierin de beste weg is waren altijd sterke kanten van me.
Waren die kanten sterk omdat het mijn eigen winkeltje was?
Dat geloof ik niet. Mijn winkel was (en is) onderdeel van een grote keten en alles wat zich voordoet staat in dienst van het gemeenschappelijke doel: de klant.
Wel is het zo dat nu ik niet meer alleen ben, het belang op andere dingen komt te liggen en er nieuwe keuzes worden gemaakt. Dat is goed en nu eenmaal het gevolg van het besluit de winkel niet meer alleen te runnen. Ik sta daar voor honderd procent achter.
Wat ik moeilijk vind is dat het soms zonder overleg gaat.
En in mijn gevoel soms zelfs zonder respect, al ben ik ervan overtuigd dat dit niet de bedoeling maar een gevolg is van snelheid en gedrevenheid. Desondanks doet het soms pijn en moet ik moeite doen niet in mijn oude valkuil te stappen en het als míjn falen te zien.

Maar er gebeurde ook iets anders deze week.
Mijn manager kwam even binnenlopen. We kenden elkaar al jaren vanuit mijn vorige functie en pas kort in deze nieuwe verhouding. Ik kon dan ook nog niet zo goed inschatten hoe hij zijn rol zou opvatten in deze voor mij lastige periode.
En dat was verrassend. Hij bood zonder veel woorden te gebruiken steun en hulp aan, kwam met voorstellen en begreep heel goed dat ik dit jaar wil gebruiken om te kijken of het nog leuk wordt.
Gaf aan dat hij dat steunde en me alle gelegenheid geeft om dit op mijn eigen manier te doen.
En hij trok aan de rem omdat hij zag dat ik nu al weer over mijn net gestelde grenzen dreigde te gaan.

Een gesprek van misschien tien minuten en wat geeft het me een goed gevoel.
Een gevoel dat er voor me gezorgd wordt en dat ik voor het besluit over ‘hoe verder’ rustig de tijd mag nemen en daar alle ruimte voor krijg.
Dat ik op mijn eigen manier in beweging kan komen om te proberen die steen op te tillen en de beek weer te laten stromen.
Het voelt of ik eindelijk weer zelf de regie mag hebben en mag nemen!

Delen is fijn:
6

Loslaten

Gepubliceerd op door Liesbeth

Ik had het me zo voorgenomen.
Nieuwe functie, nieuwe zeer gedreven collega, nieuwe kansen.
Maar wat vind ik het moeilijk.

Het is zo lang mijn ‘eigen winkeltje’ geweest waar ik met hart en ziel heb ingekocht en verkocht.
Waar ik in de loop van de jaren steeds beter leerde welke producten de winkel uitvlogen en voor welke dingen je wat meer moeite moest doen.
Waar ik door schade en schande leerde wat je écht in huis moest hebben en wat wel even wachten kon.
Waar ik leerde welke klanten oprecht geïnteresseerd waren en welke alleen even vluchtig binnen kwamen lopen om iets van de toonbank te grissen.
Waar ik leerde vertrouwen op mijn intuïtie maar ook op de intuïtie en de mening van anderen.

Het winkeltje waar ik met heel veel liefde en plezier iedere dag weer de deur open zette en nieuwe uitdagingen aan ging.
Natuurlijk, er waren dagen dat het niet leuk was. Dat er zoveel klanten waren dat ze niet allemaal even goed geholpen konden worden. Of dat gevraagde producten niet geleverd konden worden.
Of dat ik bleef zitten met dingen waar ik toch helemaal op had vertrouwd.

Na vele jaren groeide het winkeltje uit zijn jasje. Er kwamen steeds meer nieuwe producten en zowel de vragen als de klanten veranderden. Gelukkig werd hier op ingespeeld en kwam er een nieuwe collega zodat ik sinds januari nog maar een deel van het winkeltje hoefde te runnen.
Ik verheugde me er erg op: samen inkopen, samen de verantwoordelijkheid delen, samen kijken wie wat het beste kan, samen klanten werven, daar kon het alleen maar beter van worden.

En dat het beter wordt geloof ik nog steeds maar het is ook moeilijk!
Moeilijk om niet steeds te zeggen ‘dat hebben we al eens geprobeerd’ of ‘dat werkt zo niet’ of ‘we hebben het altijd zo gedaan en daar is iedereen aan gewend’….
Soms is dat ook echt zo en wil ik voorkomen dat zij haar neus stoot. Of dat ze energie stopt in dingen die niet werken. Of waar geen budget voor lijkt te zijn.
En dat terwijl die frisse wind juist zo nodig is, die wind die van alles overhoop gooit en het stof uit de etalage blaast.

Het zal allemaal wel op z’n plaats vallen en natuurlijk wennen we  aan onze nieuwe winkel en aan elkaar. Toch zal ik moeten leren loslaten. En me realiseren dat het helemaal niet erg is om iets aan te pakken dat al eerder is geprobeerd!

Loslaten dat het voelt als falen van mij, al schrijvend voel ik dat het daar eigenlijk om gaat.
Dat gevoel van falen om zien te buigen tot het samen anders gaan doen, open en zonder oordeel.
Samen in dezelfde winkel met een groter en vernieuwd assortiment, daar gaan we voor!

Delen is fijn: