Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.
Ik schrijf dit met enige reserve want ik vind dat ik absoluut niet mag klagen.
Er verandert immers niet zoveel voor me en ik ben gezond.
Ik heb een heerlijke tuin en ik heb genoten van het prachtige weer.
Maar toch begint de isolatie langzaam maar zeker meer invloed te krijgen.
Ik mis de mensen die mij lief zijn zo ontzettend!
Nu heb ik eindelijk een broer, twee zusjes, een schoonzusje en een zwager en nu kunnen we elkaar niet zien! Gelukkig wel spreken en appen en dat helpt natuurlijk maar het is absoluut niet hetzelfde.
Wat fijn was, was dat de mannen van Willem Brink vlak voor de Paasdagen mijn nieuwe straatje kwamen leggen. Een klein terrasje op het mooiste plekje van de tuin, tussen de tuin en de boomgaard. Op het Zuiden, zon tot zonsondergang, beetje wind en een beetje schaduw als de bomen in blad zitten.
Ik zat er al vaak maar zat dan in de grintpaadjes waardoor niemand er meer langs kon en ik de stoelen, mijn voetenbankje, het tafeltje en alle andere spullen die ik om me heen verzamel nergens kwijt kon. Brak mijn nek over de spullen en de hortensia’s naast de paadjes werden er niet beter van.
Wat hebben de mannen gewerkt!
Een flinke laag grond eruit en keurig verspreid over de borders waardoor er meteen een aantal gaten konden worden opgevuld. Zand erin, een enorme trilplaat om alles in te laten klinken en toen de tegels. Best nog een gewriemel in mijn tuin waar niets recht loopt. En waar de boomgaard zeker tien cm hoger ligt. Maar met het resultaat ben ik ontzettend blij!
Toch waren het lastige dagen.
De isolatie maar ook het verdriet dat me iedere keer weer overvalt op de zaterdag voor Pasen.
De dag dat we afscheid namen van E
Dat afscheid dat zo indrukwekkend was en waarop het net zulk prachtig weer was als nu.
Ik mis haar nog steeds ongelooflijk en dat is helaas definitief.
Terwijl al mijn andere dierbaren er voor me willen zijn, zeker nu.
Haar motto ‘vastpakken en loslaten’ blijft actueel en het helpt me toch weer uit de dip te klimmen.
Gek genoeg hielp het ook dat het tweede Paasdag opeens ijskoud was.
Even niet tussen al die prachtige bloemetjes maar lekker binnen.
Met het kacheltje, koffie, kranten, klusjes en eindelijk de rust om naar de Mattheüs te luisteren.
Het was goed om bij te komen.
Bij te komen van de emoties maar ook bij te komen van veel te veel gelopen en gesjouwd te hebben.
Mijn lijf gaf het op, lopen wilde nauwelijks meer en alles deed pijn.
Maar nu ben ik er weer.
Covid19 lijkt het dieptepunt gehad te hebben en we moeten verder.
De tegenstelling tussen het feest van de lente en het om zich heen grijpende virus kan niet groter zijn.
Vastpakken en loslaten…
En ieder jaar is daar weer de spreeuw, klaar om een nestje te maken onder het dak van de buren!
Wat mooi dat je kunt schrijven over de verdrietige, nare dingen in het leven en dat waar je mateloos van kunt genieten. Juist die combinatie maakt het een vol bestaan, denk ik wel eens.
En je terrasje is prachtig geworden. Als het allemaal weer kan, kom ik het graag nog eens in het echt bekijken. En wat ligt je grasveldje er schitterend bij.
Wat zou ik dat ontzettend leuk vinden Niek! Heb zulke goede herinneringen aan de vorige keer!