Covid19 – de hitte voorbij maar een lockdown ook?

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.

De hitte voorbij, letterlijk en figuurlijk!
Een hittegolf van 18 dagen, wie had dat ooit kunnen denken in ons kikkerlandje dat steeds minder een kikkerlandje en steeds meer een tropisch landje begint te worden!

Natuurlijk mag ik niet klagen met mijn Landgoed en mijn koele kabouterhuisje waarin het zolang als ik hier woon nooit boven de 26 graden is geweest. Mede door het goed kunnen laten afkoelen ’s nachts. Maar nu was het voor het eerst 28.6 graden! De grote ventilator draaide overuren en wat was ik ongelooflijk blij met de airco in mijn slaapkamer.

Het Landgoed stond er dankzij de mogelijkheid te sproeien in volle glorie bij! Wat was het fijn om met één druk op de knop water te kunnen geven. Gewoon uit de sloot waar door de vaart altijd voldoende water staat. Voor het eerst is de tuin zelfs nu, eind augustus, nog mooi in plaats van dat alles verdroogt en omvalt zoals eerdere jaren.

 

De eerste week van de hitte zat ik nog een groot deel van de dag buiten. Eerst heerlijk in de schaduw achter de grote stenen schuur van de buurman en daarna onder de parasol. Met bezoek, met de meiden en met mijn boek. Maar dat lukt na een dag of tien niet meer.
Wel héél even ’s ochtends (als mijn ochtend begint is het niet echt vroeg meer) maar ik vluchtte al snel naar binnen. Mede omdat ik daar toch beter zit ondanks mijn heerlijke tuinstoelen.

Ook de P’s hadden het zwaar al wisten die nog lang schaduwplekjes te vinden, ik was ze soms uren kwijt. Pepijn bleef echter hardnekkig op schoot willen en wat moest ik toen weer denken aan de hittegolf van 2018 met een dode Petter en Pepijn die in de rouw en in een depressie raakte. Met als gevolg dat ik besloot dat er toch weer een kitten moest komen wat een Prinsje-met-een-pootje werd!

 

Ik realiseerde me weer wat 2018 voor een bijzonder jaar is geweest:
het kopen van een stuk grond waarvan ik niet wist wat ik ermee moest (duur!), mijn lijf dat instortte, het niet meer kunnen fietsen en de trap niet meer op kunnen dus een traplift (weer duur!), de transformatie naar een boomgaard die eerst verzoop en daarna verdroogde (nog duurder!), mijn Chinese meiden die kwamen vertellen dat hun moeder niet meer terug kwam na haar vakantie in China, het poezendrama (onbetaalbaar!) met tot slot de apotheose in november!

Dat alles passeerde weer de revue want er was veel tijd voor reflexie – wat heb ik ondanks Covid19 een ander leven gekregen! Want mede dankzij het Landgoed kwam en komt er bezoek, bezoek van vrienden maar vooral bezoek van mijn familie en zie ik mijn meiden die inmiddels onverbrekelijk met mijn leven verbonden zijn bijna dagelijks.

Want met de meiden is het intensief. Intensiever dan ik ooit had kunnen denken.
De twee oudsten hebben een hele zware rugzak uit China op hun nek en ook al hebben ze nu beiden hun eigen psychotherapeut, het voorwerk en vooral het nawerk gebeurt hier. In de auto heen en terug naar huis, ’s avonds in de tuin, soms met zijn tweeën, soms afzonderlijk. En wat is het lastig om de juiste metaforen te vinden om ze dingen te kunnen uitleggen want hun Nederlands wordt wel steeds beter maar de nuances zijn nog heel moeilijk.

Wat maak ik veel mee op mijn oude dag:
Oudste: een introverte puber die zich overal verantwoordelijk voor voelt, worstelt met haar Chinese achtergrond en de spil is in het gezin met haar zusjes.
Middelste: een extroverte zeer puberende puber die zielsgelukkig is dat ze weer naar school mag, geniet van haar nieuwe klas en al een vriendinnetje heeft dat mee is geweest naar huis! Want dat kan nu ook, zo bijzonder – waarbij Oudste dan zorgt voor een heerlijk vegetarisch diner terwijl de meiden zelf het liefste vlees eten!

En Jongste die net haar tiende verjaardag vierde en naar groep zes gaat.
Waar we niet aan hadden gedacht was dat zij in hun nieuwe situatie voortaan iedere middag alleen thuis zou komen, zonder vader die altijd in de buurt was toen ze nog boven het restaurant woonden. Dus samen met S van de gemeente BSO geregeld! Dat was financieel nog een hele klus én we moesten op intakegesprek. Ik dacht ‘even kennismaken’ maar dat was een degelijk gesprek met een lange vragenlijst…

Gelukkig vindt ze het heerlijk daarheen te gaan. Ze is met kinderen van haar eigen leeftijd, maakt eindelijk vriendinnetjes en doet heel veel creatieve dingen. Ze maakt, ook thuis en op school, prachtige ontwerpen die ze vervolgens uitvoert. Kleding, borduursels, gedichten, schilderijen – zo bijzonder!
Ik zette er twee op Twitter met de vraag ‘zie je wat het is?’ en wat ontstonden daar een leuke gesprekken door! Het “Je ziet het pas als je het door hebt” zoals Cruijff al zei klopt ook hier weer.

 

Tip voor het linker schilderij: zoek de ogen!

Het rechter is het Corona Monster!
Hij heeft een roze mondkapje en hij eet het Covid19 virus op

 

 

De hitte voorbij maar Covid19 niet.
Want het virus grijpt nog steeds om zich heen.

Ik heb net definitief besloten niet naar Zweden te gaan terwijl ik altijd, onafgebroken, mijn eiland Tjörn met mijn strandjes, weggetjes, ‘mijn appartement’, Sundsby, Berga en vooral al dierbare mensen daar, op mijn netvlies heb staan. Het doet bijna lichamelijk pijn maar ik durf het echt niet.

Mijn Landgoed hielp om Covid19 aan te kunnen. Ik heb er ongelooflijk van genoten deze zomer.
Zo waren er opeens rijpe vijgen! De eerste twee waren bijzonder. De volgende zes ook. Maar daarna was het iedere dag raak en ze waren heerlijk!

 

De twee appeltjes hebben het niet gered maar wat zitten er veel prachtige bessen aan de bomen!
De vogelkers die van groen naar knalrood naar zwart kleurt, de fel oranje lijsterbes, de transparante rode bessen van de Gelderse roos en de vlierbessen die al opgegeten worden nog voor ze echt rijp zijn.

 

Tot nu toe was de tuin letterlijk en figuurlijk mijn overleving en hoewel ik hoop op een prachtige nazomer, ooit komt er een eind aan het buiten zijn. En daar durf ik nog nauwelijks aan te denken.
Want ik zit nog steeds in isolatie, ben al een half jaar niet in een winkel geweest (heel gek) en kom helemaal nergens. Bovendien heeft deze zomer me lichamelijk veel gekost. Hitte put uit met intense moeheid en pijn tot gevolg.

Nu liggen er een hele lange herfst en een hele lange winter voor me. Donker, somber, nat en koud.
Een tijd waarin het lastig zal zijn om naar buiten te gaan.
Buiten betekent voor mij nu eenmaal ergens kunnen zitten en daar is het al gauw te koud voor.
Wat mis ik mijn fiets waarmee ik altijd even naar mijn-bankje-aan-de-vaart kon!
Dat moet ik dus gaan oplossen anders ga ik het niet redden.

 

Covid19 – deze zomer leefde ik buiten dus merkte ik er niet zoveel van
Covid19 – veel mensen ‘zijn er klaar mee’ dus de besmettingen nemen weer toe.
Covid19 – Europa wordt steeds meer oranje en een 2e golf lijkt onontkoombaar

 

 

en alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd!