Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.
Gelukkig lijkt het met het coronavirus langzaam de goede kant op te gaan.
Iedere dag sterven er minder mensen aan Covid19 dan de dag ervoor.
Iedere dag worden er minder mensen met Covid19 in het ziekenhuis opgenomen.
Een goed teken en een teken dat de maatregelen hebben gewerkt.
Dus kwam er een nieuwe #persco of te wel persconferentie waarin een versoepeling van de maatregelen werd aangekondigd. Met grote nadruk op “alleen als het kan, als men zich blijft houden aan de 1.5 meter, aan het met niet meer dan drie personen bij elkaar zijn, aan…”.
Voor mij betekende dat in principe geen grote veranderingen.
Ik laat voorlopig nog steeds mijn boodschappen brengen want in mijn tempo in deze barre tijden door een supermarkt lijkt me geen goed idee. Wel ga ik weer naar de fysio in de praktijk om de hoek en ga ik soms even aardbeien halen in het boerderijwinkeltje van #Westerleane.
Wat wel een grote verandering is, is dat er weer bezoek durft te komen.
Natuurlijk het liefst buiten in de tuin en wat kon dat goed de afgelopen weken met dat prachtige weer!
Net als de vorige twee zomers begon de droogte weer toe te slaan. Mijn zo enthousiast beginnende kersen leken te verdrogen aan de boom en het gras vertoonde opeens grote bruine plekken. Eigenlijk zou er gesproeid moeten worden.
Mijn buurman S heeft een sproei-installatie en is best bereid om zijn sproeiers een keertje bij mij neer te zetten maar nu het steeds droger lijkt te worden wil ik niet van hem afhankelijk zijn, hij helpt me al zo vaak. En wat is het dan heerlijk om een handige zwager te hebben die zo maar aanbiedt dat wel te willen aanleggen!
Afgelopen vrijdag was het zo ver. Buurman S zorgde voor alle materialen inclusief pomp, zwager M voor alles op het gebied van de electriciteit en zusje N voor ondersteuning op beide fronten.
Het was een grote klus, dat wisten we al. Maar wie had gedacht dat die klus geklaard moest worden tussen de stort- en de onweersbuien door? Wat een verschil met de afgelopen weken en wat vervelend voor de harde werkers die daar trouwens geen moment over zeurden.
Er werden gaten in de muur van het tuinhuis geboord, stopcontacten aangelegd, bovengrondse kabels door buisjes aan de schutting bevestigd, stopcontacten gemaakt bij mijn nieuwe terrasje waar vervolgens de grondkabel in de grond verdween om 15 m verder bij de sloot weer omhoog te komen en aan een paaltje met een stopcontact te eindigen.
Het oorspronkelijke plan dat buurman S had gemaakt bleek inmiddels al weer veranderd te zijn om allerlei technische redenen wat betekende dat er een extra slang gelegd/ingegraven moest worden.
Er werden drie grote sproeiers geïnstalleerd, de pomp kreeg een aanzuigende slang in de sloot en ik mocht op de knop drukken – water!
De stralen die uit de sproeiers kwamen vielen eerlijk gezegd een beetje tegen. Maar waarschijnlijk zat er overal nog lucht in de leidingen en moest alles maar even flink doorspoelen. En doorspoelen deed het want de ene stortbui na de andere kwam over! Dus uiteindelijk alles uitgezet met vertrouwen op de goede afloop en naast het houtkacheltje zitten bekomen van de kou en de nattigheid.
Wat vind ik het toch moeilijk om tijdens zulke grote acties niets te kunnen doen! Uiteindelijk zelfs naar binnen te gaan want aan solidair te zitten zijn in de regen heeft niemand iets. Ik zit het liefst overal bovenop, ook om te zien hoe alles werkt en waar alles zit maar dat had nu geen zin.
Het is iedere keer toch weer een confrontatie met een lijf dat steeds minder aankan.
Maar de kachel was heerlijk en wat was het fijn dat N&M gezellig in het tuinhuis bleven logeren zodat we nog een lange avond samen hadden! Ze wilden de volgende ochtend de elektriciteitskabel samen met een deel van de slangen nog ingraven en ze waren daar al halverwege mee toen ik kwam kijken of ze al op waren!
Alles zag er prima uit, we lieten bewust een deel van de slangen bovengronds liggen zodat er nog gerommeld kon worden met de beste plaats voor de sproeiers en we zouden nog even proberen of alles werkte… Helaas, niet dus!
De pomp leek geen water aan te zuigen en toen hij dat uiteindelijk wel deed spoot het water niet uit de sproeiers maar uit de pomp zelf! Dat kon nooit de bedoeling zijn dus de stekker eruit en buurman S om raad gevraagd. Die was duidelijk: “de pomp is niet goed!” En binnen twee minuten had hij hem gedemonteerd om hem de volgende dag terug te brengen.
Daar staat de pomp nu te draaien op de testbank en hopen we er maar het beste van….
Desondanks was het heerlijk om weer eens logees te hebben en dan nog wel mijn zusje en zwager, het blijft bijzonder om dat te kunnen zeggen.
En wat was het leuk dat de dag daarna een van mijn beste vriendinnen en dagje kwam!
Wat is het toch een voorrecht om zoveel lieve mensen om me heen te hebben.
Wat is het fijn om me langzaam weer wat minder geïsoleerd te voelen.
Wat is het heerlijk om ondanks Covid19 toch iedere dag naar buiten te kunnen,
op mijn ‘Landgoed’
met mijn eigen opzichters!
en zo gaan we langzaam weer een beetje terug naar het oude. Ik hoop dat we het goede uit deze periode ook kunnen behouden
zal best een geruststelling zijn, weten dat de tuin beregend kan worden bij droge periodes ! Jouw tuin is zo prachtig, via foto,s geniet ik mee en probeer een beetje jouw tuin na te apen, valt nog niet mee !!! geniet ervan Liesbeth !
Ja, ik zag de tuin verdrogen de afgelopen zomers! Ben hier ongelooflijk blij mee. En mocht je wat willen weten tav planten of zo, mail dan gerust! Maar ik doe ook maar wat…
Zie ik het goed dat je sproeiwater uit de sloot haalt? Die zijn Friesland gelukkig voldoende aanwezig. Elders in het land was al een sproeiverbod.
Prachtig landgoed. Geniet er maar flink van.
Ja, en die sloot zit op de vaart voor de deur dus voorlopig voel ik me niet schuldig. Ben zo blij met deze mogelijkheid!