Covid19 – op Tjörn en bij Hundertwasser!

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld al 1.8 jaar bezighoudt.
Covid19 – het woord dat mijn leven zeer heeft beïnvloed.
Maar dankzij mijn Pfizerprikken rij ik van Møn naar Tjörn, wie had dat nog gedacht?

Wat heb ik genoten op Møn van de zee, van de zon, van de vrijheid, van alles!
Maar eerlijk gezegd was het ook vooral een (heerlijke) tussenstop op weg naar Tjörn.
Want wie had gedacht dat ik daar nog zou komen?
Ik in ieder geval niet.

Ik wanhoopte er de afgelopen winter waar geen einde aan leek te komen echt aan, dacht dat ik het niet meer kon, dat ik er niets meer te zoeken had, twijfelde aan alles en vooral aan mijn lijf.
Maar het is gelukt en ik ben hier in ‘mijn’ appartement of ik nooit weggeweest ben.

De tocht van Møn naar hier (zo’n 550 km) viel niet mee. Eerst een onverwachte file van een uur vlak na Kopenhagen maar veel onverwachter was de stilstaande file 30 km boven Helsinborg! Eerst ruim twee uur vrijwel stilgestaan en toen nog meer dan een uur voetje-voor-voetje, niet goed voor mijn rechterbeen dat vervolgens de hele nacht in de kramp schoot

Maar bij het rijden over de Tjörnbron was alles vergeten en kon ik me op geen enkele manier voorstellen dat het al TWEE jaar geleden was dat ik hier voor het laatst reed.
Alles is zo bekend – ieder weggetje, ieder huis langs de weg, alles…
Het heeft voortdurend op mijn netvlies gestaan tot ik het eindelijk weer in het echt zag.

Het voelt als thuiskomen, thuis bij de zonnebloemen waar ik op uitkijk
Thuis in mijn appartement waar een bos lathyrus uitbundig geurt
Thuis in de ‘oude’ ontbijtzaal en de ‘nieuwe’ ontbijtserre
Thuis waar zelfs een kitten is om even op schoot te mogen hebben.

En de volgende dag scheen de zon volop en wilde ik natuurlijk naar de zee.
Het liefst naar Berga, mijn lievelingsstrandje omdat het licht er zo mooi is en je altijd het water hoort.
Maar dat is ook het strandje waar ik de hele winter aan heb getwijfeld.
Getwijfeld of ik er met mijn stoeltje en andere spullen nog veilig zou kunnen komen.

De smalle kronkelweggetjes er naartoe gingen vanzelf, ook daar was iedere bocht bekend.
En opeens was daar de zee en reed ik als vanzelf naar mijn vaste parkeerplekje, pakte mijn stoeltje en mijn kruk uit de auto en rommelde de paar meter over het gras naar het rotsplateau aan de zee. Moeiteloos en bijna zonder nadenken!
Had ik hier nu zo tegenop gezien?

Zo zie je maar, je komt er pas achter door het aan te gaan.
En wat heb ik genoten, ook hier weer tranen – ik had het echt niet gedacht!
Ik dacht zelfs dat het misschien wel nooit meer zou lukken om hier te komen.

Drie lange dagen heb ik genoten op dit prachtige strandje dat steeds anders is.
Anders door de wind die nu van pal achter me kwam, uit het Noorden wat niet zo vaak gebeurt.
Anders door de mensen die er zijn of juist niet zijn
Anders door de zee die geen minuut hetzelfde is.

Ik lag bijna te slapen toen ik opeens ‘hallo’ hoorde en daar stond de inmiddels 84-jarige man die op zijn 15e helemaal alleen uit Suriname naar Nederland kwam, daar zijn opleiding deed en naar Zweden vertrok om daar te trouwen en kinderen te krijgen. Hij is een vaste bezoeker van Berga en we kennen elkaar al jaren. Zijn verhalen zijn bijzonder, hij was een van de eerste donkere mensen op dit eiland en dat was niet makkelijk. Maar hij wil hier nooit meer weg.

Het is mooi om een piepklein eigen netwerkje hier te hebben. Zo heb ik vanmiddag geluncht met Marina, de vroegere eigenaar van Sundsby, de konditori waar ik stamgast ben. We hadden altijd al een klik maar zij had het meestal razend druk, alleen als het slecht weer was hadden we even tijd voor een gesprek. Maar dit voorjaar zijn ze gestopt, we hebben contact gehouden via de social media en vanmiddag hebben we uren bijgepraat. Waar? In Sundsby natuurlijk!

Toen ik thuis een beetje aan het kijken was wat er deze week allemaal te doen was op Tjörn zag ik dat de grote zomerexpositie in het Nordiska Aquarel Museet gewijd was aan de kunstenaar Hundertwasser. En wat leek het me geweldig daarheen te gaan. Probeerde het ook weer uit mijn hoofd te zetten want naar een museum kán ik niet meer. Moet het gewoon niet meer willen.

Wat was het dan ook een verrassing dat Gerda me uitnodigde om samen ergens te gaan lunchen en zei dat ze de expositie graag voor de 2e keer wilde zien! Ze regelde een rolstoel voor me en samen hebben we naar de prachtige kunstwerken gekeken. Behalve de aquarellen waren er ook wandkleden, maquettes en schilderijen met verschillende technieken.

Wat was het fijn weer in een museum te zijn.
Ontspannen te kunnen kijken omdat ik niet hoefde te staan, om te genieten van de bijzondere kunstwerken.
En ook nog heerlijk te kunnen lunchen!

Het voelt als een enorm voorrecht hier weer te mogen zijn.
Ik had het niet meer durven hopen, echt niet.
Maar dit geeft zoveel moed voor de komende winter waarin ik natuurlijk minder buiten zal kunnen zijn en de dagelijkse routine weer toeslaat.

Een winter thuis, met mijn kacheltje, mijn eigen bed, mijn meiden en mijn P’s.
Langzaam begin ik weer aan ze te denken, begin ik naar ze te verlangen.
Dat kan want er is ruimte gekomen in mijn hoofd.

Nog een paar dagen en dan neem ik de ferry en ga weer naar huis.
Soms is een vakantie nodig om te voelen hoeveel ik van mijn kabouterhuisje hou.
Van mijn tuin, van mijn leven daar.

En daarom troffen deze woorden van Hundertwasser me zo:
          If we do not honour our past,
          we lose our future.
          If we destroy our roots,
         we cannot grow.