Opeens zindert de lucht, hou ik overdag alles hermetisch dicht, gaan de zonneschermen naar beneden en wordt zelfs de parasol weer te voorschijn getoverd, slapen de poesjes diep weggestopt onder de struiken en is er zelfs alweer een Nationaal Hitte Plan.
Want zelf nadenken kunnen we blijkbaar niet meer.
Het is warm, met een helblauwe hemel en nauwelijks wind.
Vroeger zou ik het vreselijk hebben gevonden want ik kan slecht tegen de warmte. Maar nu zegen ik mijn plekje, mijn koele huisje en vooral het feit dat ik niets hoef, zelfs niet wil.
Dat laatste is nieuw want eigenlijk wil ik altijd van alles.
Maar het ging niet zo goed na die fantastische weken in Zweden.
Hoe heerlijk ze ook waren en hoe ik ook genoten heb, vijf weken zonder fysiotherapie is geen optie meer. Zeker niet als dat samen gaat met weinig bewegen omdat ik in Zweden nu eenmaal slecht uit de voeten kan. En ik heb daar wel veel gezwommen maar zwemmen in zee is niet te vergelijken met baantjes trekken in een warm zwembad dus mijn lijf kwam niet echt lekker terug.
Natuurlijk dacht ik dat snel weer even in te halen en daarmee ging het echt mis.
Nu ben ik een aantal doktersbezoeken en een diagnose verder en heb ik het advies gekregen opnieuw te beginnen. Maar dan rustig.
Samen met pijnstillers en ontstekingsremmers. En iets met hoog en een lat.
Met zoeken naar balans tussen wel en niet bewegen.
En naar balans tussen hoofd en hart.
Judy-met-de-naaldjes gaf me het advies “nu eens écht met vakantie te gaan”. Lastig maar het was precies de vinger op de zere plek want ik wil zoveel.
De tuin, fietsen, aanwezig zijn bij de Alyda Norbruis Classic want ik heb dat nu eenmaal beloofd, allerlei afspraken, de dagelijkse dingen, sociale contacten – zoveel dus. En wat is het moeilijk om een aantal dingen af te zeggen omdat het nu echt niet kan.
Gelukkig heb ik een geweldige fysiotherapeut die alles probeert om me weer op de rit te krijgen en dat gaat ook vast weer lukken. Mét wat leefregels en zelfbeheersing. Dat dan weer wel.
En natuurlijk is er de tuin.
Na het slopen van ‘mijn rode dak‘ besloot ik het achtergebleven hek te laten dichtgroeien en dat lukte wonderwel. Want er was opeens een zee van licht en daar kicken die heesters en boompjes wel op, ze groeiden uit tot een ondoordringbare groene muur! Dus besloot ik de tuinman te vragen het een en ander weg te halen en te snoeien zodat mijn nieuwe vijgenboompje met al vier vijgjes meer ruimte zou krijgen.
Dat is gelukt, er kwam een hele aanhanger snoeiafval uit!
En omdat de zandvlakte achter mijn tuin nu groen is heb ik opeens een mooi doorkijkje waar ik heel blij mee ben. De tuin lijkt er groter door te worden en ik heb er voor het eerst vrede mee dat het rode dak weg is.
Om alles af te maken zou ik zelf nog even grasmaaien, fluitje van een cent.
Maar daar dacht de maaier anders over. ‘Jij met pensioen? Dan ik ook!’ hoorde ik hem denken.
En hij gaf de geest. Ik heb hem uit elkaar gehaald, weer gemonteerd, alles geprobeerd maar het was einde verhaal. Na zestien jaar trouwe dienst.
En nu zit ik met mijn laptop buiten aan mijn tuintafel en geniet ik intens van mijn heerlijke plekje.
Van de tuin die weer ‘mijn’ tuin aan het worden is.
Van de rust omdat ik die even echt moet nemen.
Van de mensen om me heen die er voor me zijn.
En natuurlijk van mijn P’s die zo decoratief tussen de opnieuw bloeiende blauwe regen zitten want het oog wil natuurlijk ook wat.
En morgen?
Morgen is het wéér tropisch,
en wacht ik nog maar even met het in elkaar zetten van de nieuwe maaier…
Kan Van der Goot je niet helpen met maaien. Die deed bij ins de brandnetels met een zeis.
Maaien is eigenlijk het minste probleem. En Van der Goot is zeker al twintig jaar dood…
Goed zo. Luisteren naar dat lijf.
Hoe moeilijk dat ook is.
Prachtig de tuin zo
Haha. Only 16 years! Scandalous!
oh Liesbeth, grenzen herkennen en erkennen. Hoe moeilijk is dat he. Fijn dat je de rust vindt in je tuin. Misschien kom je weer aan schilderen toe.
Ongelooflijk hoe je tuin in zo’n korte tijd alweer helemaal zijn weg heeft gevonden en je een bevredigend gezicht geeft. Leuk ook om je foto’s van de tuin met elkaar te vergelijken. Kun je zien wat er allemaal in een paar jaar is veranderd.
Met Niek eens. Prachtige tuin.
Je hebt het vast niet minder leuk als je de lat wat lager legt.
Hallo Liesbeth,
Ik heb je hele blog gelezen. Ik ben onder de indruk.
Je liefde voor Zweden, voor Astrid Lindgren haar verhalen en nog zo veel meer. Je zoektocht naar rust.
Hoe om te gaan met je energie. Toch weer over je grenzen gaan. Hoe je leven in te delen na je werk. Voor mij herkenbaar. Het heeft mij goed gedaan om te lezen hoe jij er mee om gaat. Dat er nog steeds valkuilen zijn.
Bedankt dat je mij hebt laten kennis maken met Zweden.
Ik heb de dvd’s van boldeburen, Madieke, eiland Zeekraai
Carlson op het dak, Emiel. Ik geniet daar erg van en ik laat ze nu aan mijn kleinzoon zien. Die geniet er ook zo van.
Liesbeth hartelijkdank! Ik schrijf mij in.
Harma
Hej Harma,
Wat een bijzondere reactie vind ik dit. En wat mooi om mijn liefde voor Zweden op deze manier te kunnen delen! Wat leuk, die Zweedse dvd’s! Zijn het de origenele Zweedse films met ondertiteling?
En ja, die grenzen – die vallen niet mee, daar heb jij dus ook ervaring mee. Zouden we het ooit leren???
Hallo Liesbeth,
De dvd’s Karlsson van het dak, Madieke van het rode huis, Rasmus en de landloper, de gebroeders Leeuwenhart, eiland Zeekraai en Bolderburen zijn allemaal ondertiteld.
In Emil spreken ze Zweeds en Nederlands.
Van het eiland Zeekraai heb ik vier dvd’s.
De piratenschat, De dochter van de prins, De smokkelaars en Samen op het eiland Zeekraai.
Van Bolderburen heb ik twee dvd’s. Volgens mij is dat alles maar dat weet ik niet zeker. Het is opgenomen bij de drie boerderijen waar jij geweest bent. Het is prachtig.
In Rasmus en de landloper speelt de zoon van Astrid de rol van Rasmus.
Emil heeft veel afleveringen en die staan op drie dvd’s.
Ze zijn allemaal even mooi. Er spelen bekende Zweedse acteurs in (niet dat ik daar heel erg bekend mee ben).
Groetjes, Harma