Dagen vol zon en zee en van Møn naar Tjörn

Het waren heerlijke dagen op Møn.
Dagen vol zon en zee en vooral rust.

Dagen met mooie ontmoetingen zoals die met Felicia.
Ik zat op een strandje en zag opeens een grote groep kajakkers aan de horizon.
Ze kwamen vlak voor me aan wal en werden daar opgehaald.

Ik zat vrij pontificaal in mijn stoeltje te kijken en een van de kajakkers moest daarom lachen.
Maakten wat opmerkingen en bleken allebei Nederlands te zijn.
We hadden een prachtig gesprek en deelden zelfs Haagse ervaringen.
Zij woonde nu in Denemarken en haar man had worteltaart gebakken – wat was die lekker!

Het enige dat tegen zat op Møn was het visje-aan-de-haven waar ik me zo op verheugde.
Toen ik zondagavond naar Klintholm reed bleek het havenrestaurant gesloten.
Dat was een teleurstelling, ook voor alle zeilers die net binnen kwamen en graag wilden eten.

De volgende dag reed ik naar Zweden, met nog steeds heel veel zon wat niet goed was voor mijn ogen.
Gek dat ik daar zo’n last van heb, zou het de ouderdom zijn?

De reis ging prima, Denemarken was niet druk, een kwartiertje wachten op de ferry en ik was in Zweden! Zit altijd zingend in de auto en zie allemaal bekende plekjes. Maar waar ik bang voor was gebeurde – ik verdwaalde reddeloos in de bouwput van Göteborg!

Dat riep direct het falen van vroeger op. Mijn vader vroeg altijd als we aan het wandelen waren ‘welke kant moeten we nu op?’ en ik wist het nooit. Echt nooit. Het maakte me keer op keer radeloos.
De Tomtom gaf mij na eindeloze verdwaalpartijen eindelijk vrijheid, ik zou nooit durven doen wat ik nu doe zonder navigatie.

Maar uiteindelijk waren daar dan toch de imposante Tjörnbruggen en reed ik een kwartier later hier het erf op. En wat fijn om hier weer te zijn! Bloemen in mijn appartement, een heerlijk opgemaakt bed, overal handdoeken en theedoeken – het voelt welkom.

Eigenlijk valt er verder niet zo veel te vertellen want bijna alles is als altijd.
De zee, mijn lievelingsstrandje op Berga, de loppis van de Lions waar ik een cadeautje voor de meiden vond en een prachtig oud boek van Carl Larsson voor mezelf. En onafgebroken stralend weer!

En ook hier slaap ik als nooit te voren!
Waar zou dat door komen? Optelsom van rust en andere medicatie? De zee?
Het is echt geweldig en ik merk hoe goed het me doet, hoeveel minder pijn ik heb.

Trouwe meelezers weten misschien nog dat ik vaak naar Sundsby ging, de konditori van de taart!
Marina en Andrez die Sundsby tien jaar hebben gepacht zijn daar vorig jaar mee opgehouden en hebben na rijp beraad een eigen restaurant gekocht op Orust.
We hebben steeds contact gehouden en natuurlijk ben ik er geweest!

Het was een hele belevenis om Fröken Trulls want zo heet het, met zijn ongelooflijke hoeveelheid kamertjes en hoekjes te bekijken. Alles staat vol met antiek en alles is te koop, ook de stoel waar je op zit! Verder zit er een bloemenzaak bij en het ‘Pelargoniummuseum‘!
Maar daar kwam ik niet voor, ik kwam voor de nieuwe eigenaren.

En wat was het leuk! Er werd ontzettend goed voor me gezorgd, tussen alle drukte door werd er tijd gemaakt om bij te praten, de vissoep was als van ouds en ik kreeg taart mee naar huis! Wat is het toch leuk om hier vrienden te hebben! Het was fijn hun wederwaardigheden te horen, ze hadden een lastige start maar het gaat nu heel goed en het is druk.

Langzaam begint het weer te kriebelen en begin ik de P’s te missen.
En de tuin.
En mijn meiden.
En mijn lieve oppassers.

Voor mijn gevoel ben ik al maanden onderweg terwijl het nog geen twee weken zijn.
Dat doet het gevoel van uitgerust zijn.
En ook een beetje het gevoel weer onder de mensen te willen komen want het is hier erg stil.
Veel stiller dan anders en ik merk dat ik daar een beetje last van heb.

Om toch een heel klein beetje contact met mijn meiden te houden (de afspraak was ‘geen appverkeer’ wat ze heel moeilijk vonden want er gebeurt deze weken veel zoals nieuwe scholen, nieuwe stage etc.) stuur ik ze iedere dag een foto van de citroen. De citroen staat op een hele handige tas die ik van ze cadeau kreeg. Onder de citroen staat ‘happy thoughts’ – hoe mooi wil je het hebben?

Het werd een sport om iedere dag een foto te maken!

Vandaag reed ik een rondje over het eiland want ik had Anna nog niet goeiendag gezegd.

En zonder dat te doen kan ik niet naar huis!

Nog een paar dagen genieten van de zee en de zon
en dan rij ik weer door dat vreselijke Göteburg en neem ik de ferry naar Kiel.
Nog even Duitsland door en dan ben ik weer thuis!

Helemaal uitgerust.