De cirkel is rond

Het gaat nu met zevenmijlslaarzen, de tijd vliegt. Overdag is alles eigenlijk heel gewoon, behalve dat ik een vrijwel lege agenda heb en rustig alles op papier kan zetten voor een uitgebreide overdracht. Dat voelt prettig, of er nu wel of niet wat mee gedaan zal worden. Dat is niet meer aan mij en dat voelt goed.

Afgelopen zondag waren Jacob Jan en Teske hier. Jacob Jan kwam in februari op mijn pad via de #50books vraag “Wat is jou lievelingsplek om te lezen?” Ik zag de naam Voerman, klikte die open en keek in het gezicht van Ubbo. Ubbo bleek de vader van Jacob Jan en hij was kinderrevalidatiearts en directeur van Lyndensteyn, het kinderrevalidatiecentrum waar ik sinds 1977 heb gewerkt.
Het was een prachtige tijd waarin ik heel veel leerde over kinderen met een beperking, hun ouders en over mezelf. Dingen die de rest van mijn leven belangrijk zijn gebleven.

Dankzij de sociale media kregen Jacob Jan en ik contact en volgden we elkaar. Zijn weg naar zijn theatervoorstelling en mijn weg naar het afronden van mijn werkende leven. Contact via twitter, soms een mailtje en natuurlijk de blogs. En afgelopen zondag life want hij kwam met Teske, zijn oudste dochter, om nog een keertje te kunnen kijken op Lyndensteyn.
Wat was het bijzonder om te merken dat alles vertrouwd was, dat er niets was van een ‘eerste kennismaking’ maar van een gaan zitten en delen met elkaar.
Wat was het bijzonder om hem aan Teske te horen vertellen over het straatje naast de bakker waar het altijd zo lekker naar brood rook. En over dat grote sjieke huis in de Hoofdstraat waar een vriendje woonde – ik ken dat vriendje niet maar wel zijn stokoude ouders.
Wat was het bijzonder om met z’n drieën door Lyndensteyn te lopen met de herinneringen aan voorbije dagen maar ook met een nieuw gebouw. Met een sporthal, mijn eerste grote fondswervingsklus. En met overal kunst aan de muren, iets waar iemand uit een kunstenaarsgeslacht niet onopgemerkt langsloopt.
Prachtig om dit te mogen delen met de zoon van de man die mij geleerd heeft wat de kern is van revalidatie en wat mooi dat deze zoon dat weer kon delen met zijn dochter.

Voor mij is de cirkel rond. De cirkel van mijn lange periode op Lyndensteyn. Een periode waarin er heel veel is gebeurd. De mooie dingen blijven, ze zitten in mijn hoofd en in mijn hart. De nare dingen raken op de achtergrond en verdwijnen ooit in het vergeetboek. Lyndensteyn en ik hebben zich met elkaar verbonden. In voor- en tegenspoed. En het resultaat daarvan is een groot deel van mijn leven en binnenkort van mijn verleden geworden.

Mooi om zo terug te kunnen kijken. Mooi om vanavond thuis te komen en daar intens van te kunnen genieten. Mijn huis, mijn houtkacheltje, mijn tuin, en alles wat daarbij hoort. Mijn eigen plek, mijn thuis. Mooi om te weten en te voelen dat het goed is hier binnenkort aan mijn Nieuwe Leven te mogen beginnen.
De cirkel is rond.