Een paar dagen geleden opende het Drents Museum in Assen de expositie over “Maya’s, Heersers van het regenwoud”. Ik wist maar weinig van dit volk, alleen dat er tempels gevonden zijn en dat het uitgestorven was en dat niemand wist waardoor. En over hun geschiedenis wist ik helemaal niets.
De expositie was buitengewoon indrukwekkend. De bijzondere geschiedenis van dit volk, hun prachtige beelden, hun kennis van materialen, hun sieraden en hun visie op hun ontstaan waarin ‘de mais’ een cruciale rol speelde. Want toen de aarde, de planten en de dieren waren gecreëerd door de Goden hadden ze nog behoefte aan “dankbare mensen door wie ze zouden worden aanbeden”.
De goddelijke vroedvrouw kwam te hulp. Zij kende een bijzonder gewas dat als goud stond te bloeien en zij maakte van de fijngewreven korrels en het water van haar handen de eerste mensen!
En omdat zo’n expositie vreselijk vermoeiend is hadden we dringend behoefte aan koffie dus naar het museum café. Ik was verbaasd dat het ‘Grand café Krul’ heette want voor mij is de naam Krul voor altijd verbonden met het sjieke Maison Krul aan het Noordeinde in Den Haag, een paar huizen van waar ik ben geboren. De serveerster vertelde tot mijn verbazing dat de hele inventaris van Krul in dit café stond!
Zo was er de prachtige vitrine waar vroeger de taartjes stonden uitgestald. Want in de jaren vijftig heetten dat in Den Haag ’taartjes’ en vooral geen gebakjes.
Er was ook een ‘Lunchroom’ waar ze kroketjes verkochten, toendertijd iets nieuws dat opzien baarde.
‘Gebak van Krul’ stond voor sjiek en vooral niet voor gewone mensen.
Het was echt een hele deftige zaak waar koningin Wilhelmina zélf haar kersenbonbons kwam kopen. Voor ons veel te duur maar er was toch een mogelijkheid om ervan te genieten want er was een ‘retourwinkel’ waar beschadigde taartjes in de echte Krul-dozen werden verkocht!
Mijn vader kwam soms triomfantelijk met zo’n doos taartjes thuis die we met een lepel zo uit de doos opaten. Onvergetelijk!
Toen ik een foto van die vitrine wilde maken stond de heer die er voor zat spontaan op om even uit beeld te gaan. Hij vroeg waarom ik de vitrine wilde fotograferen en ik deelde mijn herinneringen aan Maison Krul met hem.
En hoe toevallig kan het zijn? Hij bleek archivaris geweest te zijn bij het Amsterdams Architectuur Museum waar het hele interieur van Maison Krul na het sluiten van de zaak werd opgeslagen en het was zijn taak geweest alle onderdelen te beschrijven en op te bergen!
Wat ik miste in het interieur waren de gouden stoeltjes die als kind grote indruk op mij maakten – ik zag de prinsessen er al op zitten met een taartje en een kroket. Maar de archivaris wist te vertellen dat deze stoeltjes niet meegekomen waren. Ze waren stiekem verkocht…
Al met al een bijzondere dag want hoe is het mogelijk dat je precies op hetzelfde moment in Assen bent en daar zo’n archivaris treft.
‘Gebak van Krul’ dat later ‘Geen gelul, gebak van Krul’ werd. Toen was het sjieke er wel af…
En morgen?
Morgen komen M&W en gaan we wéér naar een museum.
Met erwtensoep en zonder Gebak van Krul!
Wat een heerlijk verhaal! Geweldig leuk Liesbeth. Ik ga zaterdag en zal met dit verhaal in mijn achterhoofd hier een bakje doen.
Leuk, zo’ n moment van herkenning en die ontmoeting
Ha die Liesbeth. Een schitterend verhaal hoor. Dat zijn dingen die inmijn Nepal. Als ik weer in Fryslân ben nodig ik je in Hemrik uit.
Dat ‘Geen gelul, gebak van Krul’, ken ik dan weer allen van Freek de Jonge die dat ooit in een van zijn shows riep. Grappig dat daar een hele geschiedenis achter zit die jij hier nu weer vertelt.
Wat is de wereld weer klein he!
Leuk!
Wat een leuk verhaal.