Het is zover, er wordt gesloopt!
De grote timmerfabriek, die in 1924 als klein aannemersbedrijfje startte en uitgroeide tot
De Vries Trappen en Kozijnen met in zijn glorietijd ruim 400 werknemers, wordt gesloopt. Het immens grote terrein grenst direct aan mijn achtertuin en ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik uitkijk op een prachtig rood pannendak dat de lelijke loodsen voor het grootste deel aan mijn oog onttrekt.
‘De timmerfabriek’ zoals hij in de volksmond werd genoemd, ging in 2013 failliet. Een enorme slag voor het dorp want bijna alle werknemers woonden hier. Dit filmpje laat zien hoe modern alles indertijd was, hij was toonaangevend in deze sector en de trots het hele dorp!
Het terrein is 7 ha groot en staat voor driekwart vol met loodsen die asbest bevatten. De loodsen staan al twee jaar leeg.
Nu is het dan zover. De omwonenden worden redelijk geïnformeerd, al is het verstandig om alles kritisch te blijven volgen. En hoewel ik wist dat het zou gebeuren, het is toch gek om ’s morgens in de badjasje je tuin in te lopen en daar een gigakraan te zien! Aan die kraan hing een bakje met daarin twee mannen. De mannen-in-de-witte-pakken!
Inclusief gasmasker!
Toch even schrikken…
De mannen-in-de-witte-pakken hingen zó dichtbij dat ik ze bijna een hand kon geven. Zij met een gasmasker en ik gewoon in mijn korte broek. Dat voelde toch een beetje raar dus gebeld met de uitvoerder.
De uitvoerder begon een beetje te stotteren.
Hij legde uit dat ze heel scherp volgens alle voorschriften werken. En dat de wet voorschrijft dat er een buffer moet zijn van vijf (!) meter. En dat die er is en dus is alles veilig.
“Maar….” vulde hij wat weifelend aan, “ik zou mijn zoontje niet in de tuin laten spelen.”
Die dubbele boodschap moest even bezinken, iets wat hij heel goed begreep. Ook hij moest even van de schrik bekomen want het was niet gebruikelijk dat mensen dit soort vragen stelden.
Gelukkig kon hij me toen heel goed uitleggen dat het allemaal inderdaad wel meeviel en heb ik besloten me er niet druk om te maken. En sinds een paar dagen is het asbest weg en zijn ze in een hoog tempo begonnen aan de grote loodsen.
“Mijn” rode dak verdwijnt over twee weken en ik ben blij dat ik daar niet life getuige van zal zijn.
Maar wat zal het gek zijn om straks terug te komen en alleen maar lucht te zien!
Gelukkig heb ik geanticipeerd en is het grote hek wat gelukkig blijft staan volkomen dicht gegroeid met bomen en heesters. Tenminste in de zomer.
De planning is dat eind december alles weg is.
Wat er dan gaat gebeuren blijft voorlopig een groot raadsel, zelfs voor Merin, de huidige eigenaar.
We wachten af!
En morgen?
Morgen ga ik verder met het voorbereiden van mijn vakantie in Noorwegen.
Nog even…
Het gekke van dit soort veranderingen vind ik altijd hoe snel het went en ook hoe snel ik dan vergeet hoe het vroeger ook alweer was. Dan zijn foto’s altijd handig om het geheugen op te frissen.
Wie weet dat je de komende jaren spectaculair uitzicht hebt. Ik duim voor je.
En Noorwegen? Wat krijgen we nou? Vindt Zweden dat wel goed?