Die val, een kies, een knie en altijd weer de tuin

Het houdt niet op, niet vanzelf…
Zo voelde het de afgelopen weken, om moedeloos van te worden.

Iedere keer als het beter leek te gaan en ik voorzichtig weer wat ondernam was er wéér nasleep van die val met mijn fiets, inmiddels ruim acht weken geleden. De hoofdpijn werd gelukkig langzaam minder als ik me maar rustig hield en tijdens de halfjaarlijkse controle maakte de tandarts foto’s om te kijken of hij de oorzaak van de zeurende kiespijn die een paar dagen na de val was begonnen kon vinden maar alles zag er prima uit. Konklusie: tijdens de val mijn kaken hard op elkaar geklapt en daardoor pijn.

Ik was allang blij dat er niets te vinden was. Mijn tandarts en ik hebben een haat-liefde verhouding en ondanks zijn goede zorgen zie ik hem liefst zo weinig mogelijk dus ik ging lekker naar huis met de verwachting dat de pijn vanzelf over zou gaan.

Drie dagen later, op vrijdagmiddag, leek het of er iets gebeurde waardoor ik van het ene op het andere moment verschrikkelijke kiespijn kreeg. Zo erg dat ik me geen raad wist en wel naar de tandarts had willen kruipen! Maar helaas, zijn weekend was al begonnen.

Omdat ik er niet over piekerde naar een vreemde tandarts te gaan de huisarts gebeld voor stevige pijnstilling om het weekend door te komen. Die kreeg ik met de waarschuwing dat ik er behoorlijk suf van zou worden, niet mocht autorijden en op moest passen niet te vallen. Nou, hoe suffer hoe beter, auto rijden was ik niet van plan en vallen zou me niet meer gebeuren.

Het klopte, die sufheid. En vallen deed ik ook niet.
Maar ik maakte, zo suf als ik was, wel een verkeerde beweging waardoor mijn knie ‘op slot’ schoot, ik mijn been niet meer kon strekken, verrekte van de pijn en nauwelijks meer kon lopen.

Maandagochtend om 8.00 uur direct de tandarts gebeld bij wie ik al om 9.00 uur terecht kon.
Hij keek en zag het onmiddellijk: mijn achterste kies was van boven tot in de wortelpunt gespleten, hoogstwaarschijnlijk ook door de val. En hij moest eruit.

Die operatie duurde bijna twee uur waarin drie man/vrouwen intensief bezig waren met boren, wéér verdoven, trekken, verdoven, mijn verkrampte handen losmaken, verdoven, etc. Maar uiteindelijk was het klaar en mocht ik met een antibioticakuur naar huis. Niet echt lekker voor een hoofd dat van een hersenschudding probeert te herstellen…

De volgende dag kwamen de tuinmannen want er zou weer een deel van de tuin worden aangepakt.
Ik had nog steeds een op slot zittende knie en liep inmiddels met krukken maar het is mijn tuin dus ik deed meer dan goed voor me was.

Maar wat is er weer veel gebeurd! Er werden bomen omgezaagd, vaste planten gescheurd en  verwijderd, nieuwe grond aangebracht, het kleine vijvertje opgeschoond, houtjes gekloofd, de vijg naar zijn definitieve plek verplaatst en heel veel opgeruimd – blij mee!

 

Nu zijn we twee weken verder.
Na acht dagen schoot eindelijk mijn knie van het slot en mede dankzij H (mijn fysiotherapeute) gaat het nu langzaam beter. Bewegen in het warme water, pijnstilling, de Tens, onbelast bewegen, lopen met krukken en eindelijk weer voorzichtig op de hometrainer wat eerst vreselijk pijn deed.

Maar het herstelt!
Ik fiets inmiddels zes minuten bijna pijnloos en kan weer buigen en vooral ook weer strekken.
Erg prettig want het leven gaat ‘gewoon’ door. Er was een begrafenis, een afscheidsetentje, de timmerman kwam om een nieuwe klus te bespreken, er moesten boodschappen en houtjes worden gehaald wat niet eenvoudig is met twee krukken en waar ik dus een alternatieve manier voor zocht. De tas van AH bleek de oplossing en Pepijn annexeerde hem onmiddellijk en is er niet meer uit te slaan!

Toch is het niet alleen maar kommer en kwel en ja, ieder nadeel heb z’n voordeel.
Want ondanks de pijn, het gedoe en de vermoeidheid kwam ik eindelijk tot rust.

Rust om te lezen zonder me schuldig te voelen dat er nog zoveel moet.
Rust om te genieten van de dingen die zich voordoen.
Rust om er te zijn voor anderen.
Rust in mijn lijf en in mijn hoofd.

 

 

En morgen?
Morgen ga ik eerst zwemmen.
En dan naar M&W die in een huisje onder aan de IJsseldijk wonen.
Dat wordt nog een hele kunst met die krukken…