Wat heb ik veel reacties gekregen op mijn vorige blog en wat leeft iedereen mee met adviezen, lieve woorden en praktische zaken. De grote gemene deler van al die reacties was om vooral niets meer te willen laat staan te moeten en gewoon niets te doen. Net zolang niets te doen tot je opeens merkt dat je ergens mee bezig bent. Zo maar vanzelf. En omdat ik een volgzaam typje ben probeer ik dat!
Makkelijk is het niet maar ik heb al voor mezelf besloten dat ik het woordje ‘moeten’ vervang door ‘mogen’, al kan dat niet altijd. En dat werkt. Nu al. Bloggen helpt me analyseren en het inzicht dat ik tijdens het schrijven kreeg is verhelderend: ’tien jaar roofbouw is zomaar niet over’ én ‘ook de leuke dingen moésten de laatste jaren waardoor ze een negatief gevoel kregen’.
Dat kan ik snappen en dat helpt om er anders naar te kijken.
Soms komt er iets moois uit een onverwachte hoek zoals het buitengewoon inspirerende en wervelende gesprek wat ik had met iemand over een mogelijke nieuwe bestemming voor de failliete timmerfabriek in mijn achtertuin. Praktisch gezien leidt het waarschijnlijk nergens toe maar wat was het leuk en wat ging alles weer stromen!
Ook spannend is de opening van het rolstoelpad in Beetsterzwaag komende zaterdag. Er moest van alles gebeuren variërend van contacten met de aannemer over de afwerking, met de media over de publiciteit, met de medebestuursleden over de laatste puntjes etc. Ben er bijna fulltime mee bezig geweest, het leek wel werk! En wat mis ik dan mijn trouwe secretaresse die me bij zulke evenementen altijd zo goed ondersteunde. Gelukkig komt ze helpen zaterdag!
Hoewel ik nog niet echt begonnen ben met de opdrachten uit week 1 van TAW gaan ze voortdurend door mijn hoofd. Er komen steeds meer ideeën los voor Kunstenaarsuitstapjes en vanmiddag heb ik bij de Kringloop een prachtig boek gekocht met allerlei technieken die misschien leuk zijn om eens te proberen. Wie weet waar dat toe gaat leiden. Kortom, het stroomt weer een beetje.
Maar wat het allermeeste helpt en wat ik de afgelopen dagen niet op kon brengen is op de fiets stappen.
Vandaag lukte dat weer en wat heb ik genoten! Overal vogels, roze Pinkster- en gele paardenbloemen, de koeien weer in de wei, kievieten in de lucht en tot mijn grote verbazing aan de overkant van de vaart een ree! Prachtig en dat allemaal nog geen vijf kilometer van huis.
En omdat jezelf verwennen soms broodnodig is heb ik me op de terugweg getrakteerd op een heerlijk gebakken visje dat ik in de zon in mijn tuin heb zitten opeten.
Deze dag kan niet meer stuk, druk of niet!
Ow jaloers is. Nadeel van de Morning Pages schrijven vond ik dat ik dat ik maar bleef zeuren, terwijl je aan een blog toch vaker een conclusie (dus = einde van dat gezeur) breit…
Maar het MP-gezeur is een soort van zooi die je uit de weg moet ruimen voor je tot zo’n mooie conclusie kunt komen, denk ik.
Voor mij voelen de MP’s (nog) niet als gezeur. Ze dragen absoluut bij aan het krijgen van inzicht. Vind alleen het soms eerder opstaan niet eenvoudig…
Joehoeee goed nieuws!!
je moet inderdaad niets!
Het is net zoals met druk, als je zegt ik ben zo druk dan ga je het geloven
Hoe vaker je dat zegt hoe drukker je het in je hoofd hebt!
Helemaal waar! Zal nog wel eens in de fout gaan maar dan spring ik gewoon weer op de fiets!
:-))
Je hebt een vette krul verdiend. Houen zo!
Lief!