Drukke dagen, sneeuw en de brandweer

Toen ik nog werkte waren het altijd vreselijk drukke dagen in november en december.
Ik dacht altijd dat het lag aan de vele werk-gerelateerde activiteiten maar dat is niet zo want voor een pensionada geldt nog precies hetzelfde.

Daar kwam bij dat er wonderlijke weersomstandigheden waren die het maken van afspraken behoorlijk ingewikkeld maakten. Zo vierde ik met vrienden bij een heerlijk etentje Sinterklaas. We deden dat in Kampen waar zij logeerden. Op de heenweg ijzelde en mistte het en was het glad, terwijl ik door een kraakheldere nacht over een droge weg naar huis reed.
De mist en de ijzel zorgden ook voor een sprookjestuin, alles had een randje van kant!

Wat het er niet makkelijker op maakte was mijn slechte slapen. Dat is een zwak puntje wat me al weer sinds september parten speelt. Niet slapen betekent niet alleen geen energie maar het betekent ook meer pijn. Ik herstel minder van de dagelijkse inspanningen en dat wreekt zich genadeloos. En binnen de kortst mogelijke tijd is daar weer die vicieuze cirkel van bang zijn niet in slaap te vallen en alleen dáár al wakker van liggen.

Gelukkig kan ik altijd een beroep doen op Judy-met-de-naaldjes en dat deed ik dan ook.
Na een paar weken gebeurde er wat want ik reed gapend naar huis en sliep ik de eerste nachten heel redelijk. Maar nooit een hele week dus stelde ze voor om twee keer in de week te komen. Heerlijk dat dat kon maar het kostte ook veel tijd in de toch al zo drukke dagen. En het was wéér tijd die ik aan mijn lijf moest besteden, naast de fysio, het zwemmen en de dagelijkse hometrainer.
Confronterend, zeker als er niet direct verbetering lijkt te zijn.

Wat is het dan ook heerlijk te kunnen melden dat ik sinds een week weer slaap! Het inslapen zou nog wat beter kunnen maar als ik eenmaal slaap slaap ik diep en vast en ik voel me herboren als ik wakker word! Wat maakt dat toch verschil, zowel voor mijn lijf als voor mijn hoofd, kortom, voor mijn hele functioneren. Met heel veel dank aan Judy die het toch maar weer voor elkaar heeft gekregen!

Vorige week was ik bezig om naar bed te gaan toen er opeens drie doodsbange P’s de badkamer in kwamen vliegen. Ik ging op onderzoek en schrok ook want er reden twee levensgrote brandweerwagens met zwaailichten en sirenes aan de overkant mijn walletje op.
Het was 24.00 uur en er was niets te zien, overal was het donker.

Er stapten tien brandweermannen uit die hard op de deur van een van de huizen bonsden, met de sirenes en de zwaailichten op volle sterkte. Na een paar minuten ging daar een lichtje aan en ging de deur open en wat bleek? De bewoner was ook een brandweerman en was net vijftig geworden!

Dat is natuurlijk best een reden voor een feestje maar om daarvoor een half uur (!) lang iedereen angst aan te jagen met zoveel geweld en lawaai vond ik toch niet echt fijn dus ik twitterde dit en stuurde dat aan @brandweerFryslan. De volgende dag bleek waarom het allemaal zolang had geduurd: er lagen een prachtig bootje met een levensgrote brandweer man en een vlot met een kerstboom vol lichtjes in de vaart!

Helaas reageerde de brandweer niet op mijn tweet dus stuurde ik er de volgende dag nog een met de boodschap dat mijn P’s en ik echt heel erg waren geschrokken.
Tien minuten later ging de bel en stond er een grote stoere brandweerman voor de deur! Hij bood zijn excuses aan en overhandigde me een kerstster dus alles is vergeten en vergeven…

Ook Friesland had het lastig met de weersomstandigheden. We hadden sneeuw, code rood, geen bussen en treinen en prachtige witte weilanden. Maar terwijl vrienden uit het Westen een afspraak af moesten zeggen vanwege het slechte weer scheen hier de hele dag de zon, verzette ik een kuub houtjes en zat ik zelfs even buiten!

En nu is het bijna Kerstmis en geniet ik van mijn kabouterhuisje vol lichtjes. Een boom is niet aan de orde, dat kan niet met Pepijn – er zou geen rustig moment moment meer zijn.
Mijn P’s en ik leven rond de houtkachel al maken zij ook graag een uitstapje naar de grote gaskachel.

En wat is het bijzonder om te zien dat mijn autistische Pientje nu eindelijk duldt dat Pepijn samen met haar op mijn schoot ligt.
Sterker nog, ze begint er zelfs van te genieten.

Wat ben ik toch blij met mijn P’s.
Ze zijn ongelooflijk gezellig, ze maken me heel vaak aan het lachen, ze troosten me en ze maken me razend om zich daar vervolgens niets van aan te trekken en zoete-broodjes-op-schoot te komen bakken. Je kunt rustig zeggen dat we voor elkaar zorgen en dat voelt bijzonder.

Laat die kerstdagen maar komen – wij zijn er klaar voor!

En voor jullie allemaal natuurlijk hele fijne kerstdagen!