Een horror week en een horror lijf

Het viel niet mee de afgelopen weken.
Eerst die horror week met die snijdende ijskoude wind die door merg en been ging.
Die horror wind die maakte dat ik in één week meer dan een halve kuub hout verstookte.
En die zorgde dat de waterleiding in mijn tuinhuis bevroor.

Dat tuinhuis staat er ruim 25 jaar, heeft twee Elfstedentochtwinters moeiteloos doorstaan, de zon scheen en de gaskachel stond op de waakvlam. Binnen was het heerlijk maar daar dacht de waterleiding anders over en bevroor. Dus ijs in de spoelbak en de toiletpot en geen water meer.
Op zich niet erg maar ik was verbijsterd, verbijsterd over de intense kou van die horror wind.
Gelukkig is alles moeiteloos weer ontdooid maar toch!
Ook de sneeuwklokjes leken totaal bevroren maar zij staan er weer prachtig bij.

Die ijzige kou maakte de dip waarin ik terecht kwam na de boodschap van de orthopeed er niet beter op. Het kostte me ontzettend veel moeite me weer bij elkaar te pakken en te gaan kijken wat er allemaal moet gaan gebeuren.
En vooral wanneer. En wat er daarna moet, mag en kan.

Inmiddels is het duidelijk dat ik de operaties zo lang mogelijk moet uitstellen. Want ik heb tot ieders stomme verbazing geen pijn in mijn knieën en dat zal ná een nieuwe knie waarschijnlijk wel zo zijn. Ik heb inmiddels gesprekken met de huisarts, de orthopeed en de orthopedisch verpleegkundige gehad en die zeggen allemaal hetzelfde. Dat is min of meer geruststellend.

Maar ze zijn het ook met me eens dat het een Duivels Dilemma is.
Want mijn slecht belastbare spieren en pezen moeten die instabiele knieën in balans houden en dat doet een groot appèl op ze. En hoe dat met nieuwe knieën zal gaan kan niemand voorspellen.

Al weken protesteren die pezen en spieren uit alle macht tegen de lichte overbelasting door het oefenen in het zwembad een maand geleden. Ik voelde het wel maar dacht dat het wel kon. Een week later deden we dezelfde oefening en ik voelde het weer. En omdat ik net een nieuwe (prima) ‘zwem’ fysiotherapeut heb wilde ik niet direct al zeggen dat het te zwaar was. Dom! Want ik ken mijn lijf en weet zo langzamerhand dat ik altijd op het randje balanceer en niets kan hebben. Een horror lijf dus.

Het gevolg was kramp. Niet zomaar kramp maar onafgebroken kramp in mijn onderbeen. Zo erg dat inmiddels alles pijn doet en dat ik sinds een week mijn voet niet meer op kan trekken.
Gelukkig stond er al een afspraak bij Sam, de osteopaat die mij (en mijn lijf) al jaren goed kent en in wie ik veel vertrouwen heb. Hij constateerde naast een in de knel zittende zenuw dat mijn kuitspieren zo hard aan de hak van mijn voet hadden getrokken dat die naar achter was verschoven waardoor het enkelgewricht nu blokkeert.
Dat was nieuw – ik wist niet dat het kon.
Enfin, hij is aan het werk gegaan en over twee weken gaat hij verder.
En gelukkig is mijn ‘gewone’ fysio er ook om de spanning in dat been naar beneden te krijgen.

Lopen is ontzettend pijnlijk want mijn hele lijf protesteert tegen het niet kunnen afwikkelen van mijn voet. Dat moet elders gecompenseerd worden en dat heeft, behalve nog meer kramp, gevolgen. Boodschappen doen gaat nog net maar gisteren had ik een afspraak in het ziekenhuis en het stukje van de auto naar de ingang was genoeg voor de receptioniste om met een rolstoel aan te komen. Confronterend.

Het Duivelse Dilemma is dan ook ‘wanneer is de grens bereikt en moet de eerste nieuwe knie er in’. Met alle gevolgen voor die kwetsbare pezen en spieren, voor mijn evenwicht en voor de balans in mijn lijf. En natuurlijk moet op het moment van die operatie mijn conditie in orde zijn maar hoe als ik nauwelijks kan bewegen? Dat is dus nog een puzzeltje wat me erg bezighoudt.
Sam zag gelukkig voldoende mogelijkheden om mijn benen weer in het gareel te krijgen en dat hielp bij het uit mijn dipje klauteren. Want eerlijk gezegd wist ik even niet meer hoe het allemaal nog moest.

Gelukkig waren er ook positieve dingen.
Zo kwam het kadaster het nieuwe stuk grond opmeten. Ik had geen idee hoe dat zou gaan en het duurde veel langer dan ik had gedacht. Eindeloze metingen via de satelliet! Waar is de landmeter met zijn meetlint gebleven? En nu staan er oranje paaltjes zodat ik eindelijk een beeld heb van mijn nieuwe stuk.

Zo zag de tuinman het plan wat ik voor mijn nieuwe boomgaard heb gemaakt helemaal zitten, redde ik het toch om mijn rondjes op de hometrainer te fietsen, kreeg ik nieuwe houtjes en zat ik zo maar twee dagen buiten in de zon! Ik genoot van alles wat er begint te bloeien, van mijn P’s in de zon en van de zingende merels, al is die combinatie vragen om moeilijkheden.
En tussen de bedrijven door werd ik ook nog geïnterviewd over ‘bloggen en mijn pensioen‘!

Zo is Mengjie, mijn Chinese kleuter, opeens geen kleuter meer! Behalve dat ze héél erg aan het wisselen is mag ze nu, halverwege het schooljaar, door naar groep 3. De juf heeft een lees- en rekentoets met haar gedaan en ze blijkt ver boven het niveau van groep 3 te zitten! Alleen de uitspraak en natuurlijk haar woordkennis heeft nog aandacht nodig, vooral omdat er thuis alleen Chinees wordt gesproken.

Het moest allemaal wel heel erg goed voorbereid worden want aanvankelijk was ze in tranen! Ze voelt zich zó thuis in haar eigen klas, heeft eindelijk vriendinnetjes en gaat iedere ochtend lachend naar school. Dus zag haar moeder het niet zitten, die dacht direct aan vorig jaar toen ze iedere dag een huilend kind naar school moest zien te krijgen…
Dus een gesprek met de juf, met moeder en met een tolk en de belofte dat we beginnen met twee uur per dag in de nieuwe klas. Toen was het goed.

Hoe geweldig is het dan om al aan het einde van de eerste week van Mengjie zelf te horen dat ze wel een hele dag in groep 3 wil proberen! Ze wilde “proeven” waarbij ze proefdraaien bedoelde. Ze is zó trots en vindt al direct aansluiting – wat geweldig dat deze school het zo zorgvuldig doet en wat mooi daar een beetje bij te mogen helpen.

En dan waren er natuurlijk de Olympische Spelen!
Omdat ik nu toch heel veel thuis was heb ik veel gezien en wat was het schaatsen leuk.

Een Japanse Twittervriendin keek tegelijk met mij, we moedigden onze schaatsers aan waarbij de Nederlandse coach van de Japanners een band schiep en ze maakte een prachtige tekening van mijn P’s op de schaats!

Wat is het toch bijzonder dat dit kan – een Japanse en een Nederlandse die samen ‘life’ naar het schaatsen in Zuid Korea kijken! Dan zouden nieuwe knieën toch ook moeten lukken…