Het nieuwe jaar is begonnen en zoals altijd speelt de film van het afgelopen jaar door mijn hoofd.
Het jaar begon hectisch met code rood op en rond mijn verjaardag. Bijna niemand kon de straat op behalve de schaatsers! Er kwam een nieuwe houtkachel en er waren regelmatig monteurs om het doorgeknaagde thermokoppel te repareren en achter mijn tuin ontstond een enorme watervlakte.
Gelukkig werd er een sloot gegraven waardoor ik niet meer tot over mijn enkels in de modder zakte.
De tuin begon aan haar tweede jaar na de grote renovatie en wat heb ik genoten! Het pakte precies zo uit als ik had gedroomd en ik kon alles zelf weer redelijk in goede banen leiden. Ik had nooit gedacht dat het nu al zo mooi zou zijn want in maart begon alles al te bloeien en dat is doorgegaan tot in december.
Het was dan ook moeilijk de tuin (én de P’s) achter te laten en naar Zweden te vertrekken. Maar wat heb ik het daar weer heerlijk gehad. De Oostkust, Astrid Lindgren, Dalarna, en Tjörn aan de Westkust. Nieuwe ontdekkingen en thuiskomen, gezwommen in de meren, de zee en in een hele bijzondere sauna, avonturen beleefd en voor het eerst geschilderd. Aan mijn strandje aan de zee met het aquareldoosje van mijn moeder. Het doosje dat ik vond bij een magische stroomstoring waarvoor mijn halve huisje moest worden afgebroken…
Thuis was daar weer de tuin, zo langzamerhand de rode draad van dit jaar. Er moest natuurlijk veel worden gedaan én ik wilde veel fietsen. Én zwemmen. En nog heel veel andere dingen. Dat bleek teveel en ik blies mezelf op. Gevolg: terug naar af, pijnstillers, ontstekingsremmers en zoeken naar balans tussen rust en bewegen. Niet eenvoudig. Gelukkig liet de zomer even verstek gaan en kon ik een beetje op adem komen. Mét Zweedse logees, naast de houtkachel. Grasmaaien moest wel vaak en helaas leek de grasmaaier aan z’n eind gekomen te zijn. Dus een nieuwe besteld die het ook niet deed om toen te constateren dat het aan het verlengsnoer lag…
Toen werd het toch nog zomer. De warmste zomer van de afgelopen jaren met temperaturen van 35 graden. Gelukkig heb ik een heerlijk koel huisje, koelde ik regelmatig af in de koude bak in de sauna en was het al weer tijd om naar Zweden te gaan. Deze keer via Møn in Denemarken, in mijn trouwe blauwe C3 zonder airco. Dat heb ik geweten, het werd zo warm bij het in de file staan dat ik er ziek van werd. Maar eenmaal op Møn in mijn eigen appartement was het heerlijk – de zee was overal! Daarna door naar Tjörn waar ik iedere dag zwom, weer schilderde en zelfs vrienden op bezoek kreeg,wat was het leuk om al mijn plekjes te mogen laten zien. Het weer bleef onafgebroken schitterend en ook de terugweg was weer zo warm dat ik besloot het zo niet meer te willen!
En weer was daar de tuin. De tuinman snoeide en maakte ruimte waardoor er opeens een doorkijkje ontstond – de tuin leek er groter door! Ik viel niet in de valkuil van te veel willen, bouwde alles voorzichtig op en voelde me eind september eindelijk weer ‘op niveau’. Dus voor het eerst na maanden op weg voor een fietstocht over de hei. Toen ik bij het bruggetje voor mijn huis moest ik afstappen bleef ik haken en smakte ik tegen de straat. Gevolg: forse hersenschudding, scheurtje in elleboog, bont-en-blauw en last but not least een gescheurde kies die eruit bleek te moeten. Terug naar af.
De huisarts maakte korte metten en ik maakte mijn agenda leeg om serieus rust te nemen om van de hoofdpijn af te komen. De zomer ging maar door en wat genoot ik van mijn tuin! Ik hoefde én mocht niets doen en voelde eindelijk de rust over me komen. De rust om te lezen, om te lummelen, om gewoon een beetje om me heen te kijken, om zo maar helemaal niets te doen.
Zonder schuldgevoel.
Wat heeft het me goed gedaan. Natuurlijk, de pijn en het nauwelijks meer kunnen lopen waren akelig. Er waren zelfs dagen dat ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar de rust bleef.
Het leven-met-de-dag zonder drukke agenda, het ‘morgen is er weer een dag’ en ‘ik had het anders gepland maar zo kan het ook’ gingen me steeds beter af. Natuurlijk hielp het enorm dat het weer zo prachtig bleef en ik zonder erg de herfst in rommelde.
Iedere dag nog koffie en lunch in de tuin, iedere dag nog buiten!
En langzaam ging het ook met mijn lijf beter.
Ik zwem weer, ik zit (bijna) dagelijks op de hometrainer en vind dat zelfs prettig, ik heb een geweldig vrijwilligersbaantje wat best vermoeiend is maar wat ook heel veel energie geeft en tot mijn eigen verbazing ben ik opeens in het bezit van een nagelnieuwe C3 – een automaat met airco!
Het was een heftig jaar. Niet makkelijk, soms confronterend en heel vaak pijnlijk.
Maar wat heb ik veel geleerd en wat kwamen er prachtige mensen op mijn pad.
Goede voornemens voor het nieuwe jaar maak ik niet, ik wil geen lijstjes meer die afgevinkt moeten worden.
Het leven komt zoals het komt, ik durf het beter los te laten.
Maar ik neem me wel wat voor.
Die rust,
dat leven-met-de-dag,
dat genieten van de dingen die zich spontaan voordoen,
dat tijd hebben voor mensen die me even nodig hebben,
zo wil ik verder.
En wat helpt mijn tuin me daarbij!
Mijn ‘rode draad’ waar ik geworteld ben
samen met mijn P’s.
Daarom wens ik iedereen zo’n plekje.
Zo’n plekje om
tot rust te komen,
te lezen,
te kijken,
te denken,
te schrijven,
niets te doen.
Zo’n plekje om van te genieten.
Wat leuk zo’n jaaroverzicht met al die fotootjes. Een samenvatting waar je al wel eerder over geschreven hebt maar als het zo bij elkaar staat dan is het best wel weer veel van wat er gebeurd is in zo’n jaar.
Ik wens je toe dat de rust die je hebt leren kennen, kunt inzetten wanneer jij dat maar wil en nodig hebt. En wie weet dat we nog een schilderijtje van je te zien krijgen dit jaar.
Hoi Elisabeth
We hebben geen goed mailadres van je stuur je het even.
Dan kan ik je mijn berichtje sturen.