Een optelsom met een negatieve uitkomst

De hele lange natte winter en hetzelfde kletsnatte voorjaar telde ik op en trok ik af.
Droeg ik argumenten vóór en tegen aan.
Probeerde ik de optelsom keer op keer te maken.
En keer op keer bleef de uitkomst negatief.

Thuis een P met diabetes die voortdurend zorg en aandacht nodig had.
Dat kon in principe best geregeld door de meiden en een huisoppas.

Opeens een oog dat niet meer tegen veel en fel licht kon want dan ging er iets stuk.
Lastig, zeker met een felle zon door de voorruit.
Maar een extra donkere zonnebril en een zonneklep zouden vast helpen.

Mooie appartementen maar met gladde vloeren en te lage banken en stoelen.
Zonder douchezitjes, krukjes en handgrepen.
Met een lekker maar te laag bed zonder papegaai er boven.
Hier is mijn kabouterhuisje volledig op mij aangepast.

Strandjes maar zouden die nog wel bereikbaar zijn voor mij en mijn spullen?
En dat best zware stoeltje, zou ik dat nog wel in en uit de auto kunnen krijgen?

Ja, die strandjes, iedere stap is er ongelijk, zou dat nog…
Maar ik wil zo graag, verlang er zo naar, ze staan altijd op mijn netvlies…

Die optelsom heb ik maandenlang gemaakt om uiteindelijk vijf maal opnieuw te beginnen aan een appje aan mijn Zweedse vrienden om te vertellen dat het me niet meer gaat lukken om te komen.
Nooit meer.

De vijfde poging slaagde en het hoge woord was eruit.
Dat hielp.
Voor mijn gevoel had ik het eindelijk hardop gezegd.
En voelde het of ik niet meer terug kon.

Dat laatste is natuurlijk onzin want als ik dat zou willen los ik alle problemen hier op, stap ik in de auto en rij ik op een bewolkte dag (en die zijn er veel) gewoon naar Zweden.
Over de bruggen naar mijn eiland, naar Tjörn.
Naar mijn vrienden, naar mijn strandjes, naar de weggetjes over het eiland, naar Berga vooral.
Naar het geluid van de golven en de wind, naar de zee, het licht en de stilte.

Zou het helpen als ik dat deed?
Zou het helpen om echt afscheid te gaan nemen?
Hoe dan?
De optelsom bleef maar negatief uit komen.

Was het toeval? Dit jaar vertrokken mijn broer en schoonzusje met hun Landcruiser naar Scandinavië. Ze waren lang in Denemarken en opeens kwam er een appje met de ferry naar Helsingborg. Eenmaal in Zweden belden ze me ’s avonds.

We hadden het over hun reis, over mijn optelsom en het verdriet dat die met zich meebracht en over hun plannen. Ze zouden richting de Westkust maar niet via Tjörn. Ik vertelde ze over het Nordiska Aquarel Museum en kunstliefhebbers als ze zijn vroegen ze daar wat over.

De volgende ochtend kwam er een app met een foto ‘Herken je dit?’

Natuurlijk, de Tjörnbruggen!
Maar ze zouden toch niet…

Even laten rolde het eerste filmpje over mijn scherm, en al heel snel een tweede!
Filmpjes vanaf de brug!
Filmpjes die ik nooit heb kunnen maken want veel te gevaarlijk.
Filmpjes waarvan ik moest huilen.

En een paar uur later nog een filmpje van mijn broer die deelde hoe mooi ze het museum en vooral ook de omgeving, het eiland vonden! Ze hadden me geen groter cadeau kunnen geven.

Inmiddels heb ik de filmpjes al ik weet niet hoe vaak bekeken, steeds weer met tranen.
Maar wat hebben ze me geholpen, geholpen om afscheid te nemen.
Om de optelsom te maken en uit te komen bij een uitkomst die nu eenmaal is zoals die is.
Een soort van berusting.

Langzaam daalt het inzicht in.
Het inzicht dat het me op alle fronten te veel kost.
En het inzicht dat ik hier een prachtig plekje heb.

Dat mijn kabouterhuisje klein maar precies goed is want ik kan me altijd overal vasthouden.
Ook met een afgeplakt oog.

Dat niemand zo goed weet hoe mijn P’s zich tot elkaar en de diabetes verhouden.
Dat mijn meiden er altijd zijn met hun avonturen en lieve zorgen.

Dat mijn tuin eigenlijk geen dag zonder me kan.

En daarmee is de cirkel rond want die tuin, die tuin is nog een hele onderneming.
Daar is van alles gebeurd, never a dull moment!

Dus wordt vervolgd…