Een wingerd en een dak

Wat genoot ik ieder jaar toch van de vlammend rode wingerd! Hij groeide over het dak van mijn tuinhuis, over de houtopslag en kronkelde door de bomen ernaast waaruit hij als een vuurrode waterval naar beneden golfde.

Natuurlijk waarschuwde iedereen me want hij zou onder de dakpannen gaan zitten en alles kapot maken. Daarom knipte ik eens in de paar jaar alles door en maakte het dak weer leeg.
Dat moest in mijn beleving voldoende zijn.

Tot het moment dat ik voor het eerst na jaren op een trapje klom om de dakgoot schoon te maken en tegen het dakbeschot aan keek. Dat was schrikken want er was niet veel meer te zien dan wat vermolmde houtvezels. Direct met angst en beven mijn nieuwe timerman Chris gebeld die onmiddellijk kwam om te kijken hoe groot de schade was. En dat viel niet mee.

Aan de binnenkant is het tuinhuis zeer degelijk geïsoleerd en betimmerd met houten vloerdelen, daar was gelukkig niets te zien. Maar het oude dakbeschot dat al niet zo best was toen ik hier 36 jaar geleden kwam wonen bestond alleen nog maar uit wat vezeltjes…

Gelukkig leek het zich te beperken tot een strook van zo’n vijf pannen hoog, over de volle lengte van negen meter. De dakgoot moest eraf, voor de zware betonpannen zou een steigertje worden gebouwd, dan nieuwe platen en panlatten en vervolgens de pannen er weer op en de goot er weer aan. Zou moeten lukken in één dag. En met heel hard werken bleek dat ook het geval.

Er was alleen nog één dingetje.
Chris had gezien dat de wingerd ook onder de nok had gezeten en was zo slim om daar voor de zekerheid nog even naar te kijken. Helaas, ook het bovenste deel van het dak was slecht! De nokvorsten zaten niet goed, de ruiterbalk moest vervangen en er zat geen bescherming onder zodat ook daar het dakbeschot bijna verdwenen was. Dus de steiger kon blijven staan en we maakten een nieuwe afspraak voor de eerstvolgende droge dag.

En dat het nodig was bleek wel toen ook hier de pannen er af waren. Gelukkig had Chris alles goed ingeschat en verliep de dag min of meer volgens plan. Het hielp ook dat de tuinman de wingerd rigoreus had verwijderd en dat alle takken en uitlopers weg waren.

Desondanks was het een grote klus maar nu heb ik dan ook een dak waar nooit meer iets aan hoeft te gebeuren! Met een stevige dakgoot die niet meer lekt en waar de poezen nu zonder gevaar naar beneden te storten doorheen kunnen lopen.

Wat is het toch heerlijk dat er vakmensen zijn die plezier in hun werk hebben en ervan genieten dat ze iets ‘weer mooi maken’ zoals Chris dat verwoordt. Dat ze alles keurig opruimen en geen rommel achterlaten. Dat ze trots op hun werk en eigenlijk net zo blij zijn als ik met dat ‘nieuwe’ dak.

Het is mijn streven om mijn oude kabouterhuisje en alles wat daarbij hoort ‘pensionadaproof’ te maken. Ik realiseer me heel goed dat ik, zonder dat dramatisch te bedoelen, met mijn Nieuwe Leven aan het laatste deel ben begonnen. Ik realiseer me ook steeds beter dat er heel veel dingen zijn die ik niet meer zelf of zonder hulp kan. Dat geldt voor het huis maar ook zeker voor de tuin. En wat is het dan heerlijk om vakmensen gevonden te hebben die met veel plezier de grote klussen uitvoeren!

Maar het was nog niet afgelopen. Tijdens het opruimen van de steigers en het materiaal leek het opeens of ik een stratenmaker hoorde. En dat klopte!

Als ’toegift’ werd ook nog even mijn zeer hobbelige klinkerstraatje waar een gemene kuil in zat perfect gelegd!
Ze hadden het zand en het gereedschap speciaal meegenomen.
Wat een verrassing.
Wat een vaklui.
En vooral, wat een ontzettend aardige mensen!

En morgen?
Morgen heb ik een rustdag want al heb ik niet zelf getimmerd, ik ben bekaf…