Een zadelkruk, familie en een ‘landgoed’!

Wat heeft een zadelkruk met familie te maken?
Dat vereist natuurlijk enige toelichting.

De laatste jaren werd het koken steeds meer een probleem voor me.
Eerst dacht ik dat ik er gewoon geen zin meer in had.
Vervolgens raakte ik mijn routine kwijt en kon ik niets meer bedenken.
Resultaat: ik heb zeker anderhalf jaar op ovenpatat geleefd.

Op zich geen enkel probleem want ik vind dat nog steeds heerlijk en ik ben nooit ziek. Na een leven dat bol heeft gestaan van de diëten om af te vallen eet ik ook alleen nog maar wat ik lekker vind en gelukkig hoort daar ook muesli en veel fruit bij.

Toch viel het kwartje van dat zelden meer koken opeens – het kwam doordat ik zo snel pijn krijg als ik moet staan. En bij koken sta je nu eenmaal. Dus een krukje op wielen gekocht dat wel beviel maar dat niet hoog genoeg kon om echt substantieel te helpen.
En als voormalig ergotherapeut wist ik natuurlijk de oplossing wel, een zadelkruk.

Maar zadelkrukken zijn prijzig en bovendien heel lelijk dus ik was nog niet zo ver.
Tot ik toevallig nog even op de site van de leverancier van mijn nieuwe Peel stoel keek en daar prachtige betaalbare zadelkrukken aantrof!
Maar nog steeds niet mooi genoeg voor voortdurend in het zicht.

En opeens wist ik het, hij kon als hij niet werd gebruikt naar de bijkeuken.
Die is drempelloos en ik heb hem dan onder handbereik.

Maar… daar was wel een ingreep voor nodig om ruimte te maken want de grote krabton voor de P’s moest dan weg en daar rustte de krabpaal met hangmatje op dat ze niet kunnen missen.
En dáár komt dan die familie in beeld!

E, mijn jongste zusje, is razend handig en zeer bereid tot helpen. Bovendien hadden we al een afspraak gepland om eerst een saunadagje te doen en ons daarna te storten op het uitmesten van de laatste en ergste kast – mijn stampvolle kledingkast. De enige hangkast die mijn kabouterhuisje bezit.

Het programma werd omgegooid want er moest natuurlijk materiaal worden gekocht voor de oplossing die ik inmiddels had bedacht en die E ook zag zitten. Een plankje, drie steunen en een gat voor de bout van de krabpaal, daarmee zou het moeten lukken en bestand blijven tegen raggende P’s.
En dat was ook zo, al klinkt het nu een heel stuk makkelijker dan dat het het in de praktijk bleek.

Het Prinsje bemoeide zich er voortdurend mee vanuit de oude ton en vanaf het nieuwe plankje en wat bleek het allemaal goed uit te pakken! Ik ben er ontzettend blij mee.
En omdat het op de dag een jaar geleden was dat we van elkaars bestaan hoorden mocht er ook even in grote dankbaarheid geproost worden.

Natuurlijk dacht ik nog even dat ik onder de Laatste Grote Opruiming uit kon maar daar dacht E anders over dus de volgende dag was het zo ver. Ik op een stoel en E in de kast, met een engelengeduld over mijn getwijfel zo nu en dan. Wat wel hielp was dat bijna alles echt vele maten te groot was. Zo groot dat er geen sprake van was dat ik het ooit meer aan zou kunnen.

Het resultaat was een hele gang vol volle zakken en nog eentje binnen voor een ander doel.
ZEVEN volle zakken en een bijna lege kast!

Maar er waren nog meer familie.
Er kwam opeens een appje van mijn broer die op de motor vanuit Iran al weer een paar weken in Turkije was.

Hij wilde zijn verjaardag eigenlijk wel ‘even’ thuis vieren…
Wat een verrassing, ik wist eerlijk gezegd niet eens dat hij jarig was!

Wat was het bijzonder om met de hele familie aan de pannenkoeken te zitten die hij traditiegetrouw zelf bakte.
Een traditie die ik natuurlijk ook nog niet kende, er is nog zoveel over elkaar te ontdekken en te leren ook al is het iedere keer weer zo vertrouwd om elkaar te zien en te spreken.

Inmiddels zit hij allang weer op zijn motor, op dit moment door een zonnig Zuid Europa.
En wat is het leuk om hier een foto van hem te mogen plaatsen!

Ook het landgoed vraagt om aandacht.
Niet zo zeer omdat er van alles moet gebeuren maar vooral om ervan te genieten.
Dat moest weliswaar tussen de buien door maar de temperatuur is nog steeds heerlijk dus zodra het kan zit ik buiten, al of niet met een P op schoot.

De herfst is nu echt begonnen, er komen steeds meer kleuren.
Ik pluk ook nog steeds frambozen maar deze vijgjes zullen het niet meer gaan redden.
Net als de OostIndische Kers die nu snel wordt opgegeten door de rupsen van het Koolwitje.

Prins Pommel is een echte buitenkat geworden. Als het aan hem ligt brengt hij me iedere avond met een hevig piepende muis. Daar zit ik niet op te wachten dus na het eten gaat het luik dicht. Overdag haalt hij soms halsbrekende toeren uit. Het dak óp is zo gebeurd maar er af valt niet mee!
Maar uiteindelijk is het altijd eind-goed al-goed met zijn grote broer en zus.

En morgen?

Morgen ga ik weer koken!

Een pompoen schoonmaken, samen met peterseliewortel, pastinaak, aardappeltjes,
wortels en scharrelkip.

Lekker roosteren in de oven.

Vanaf mijn zadelkruk- een makkie!