Eindelijk herfst

Vandaag is het dan toch eindelijk herfst, inclusief storm, stortbuien, hoogwater en dijkbewaking.
Wat een verschil met een paar dagen geleden!

Afgelopen zaterdag fietste ik nog in mijn sweatshirtje langs de zonovergoten vaart waar ik een bijzondere ontmoeting had.
Op ‘mijn’ bankje zat een vrouw naast een met boodschappen volgestouwde fiets. Vroeger baalde ik als er iemand op ‘mijn’ bankje zat maar tegenwoordig vraag ik meestal of ik er even bij mag komen zitten.

Vaak is de reactie “ja hoor maar we waren net van plan om op te stappen” om dan toch in gesprek te raken. Soms zijn dat prachtige gesprekken met bijzondere mensen en zo ook nu.

Ik vroeg dus of ik er even bij mocht komen zitten. De vrouw op het bankje keek me vragend aan en liet merken dat ze me niet begreep. Bijna automatisch vroeg ik het nog eens in het Engels maar ook dat hielp niet. Dus over op gebarentaal en ja natuurlijk mocht ik gaan zitten!

Het bleek een Poolse vrouw te zijn en met handen en voeten raakten we toch in gesprek. Ze woonde samen met een Poolse vriendin die een Nederlandse man had. Haar man en zoon woonden in Polen, ze miste ze erg. Ze werkte in een grote wasserij in Heerenveen en met Kerst ging ze eindelijk weer twee weken naar huis! Ze had heimwee, altijd. Maar ze werkte zo hard mogelijk. Tijd om Nederlands te leren had ze nauwelijks en thuis sprak ze Pools met haar vriendin. Ze durfde daarom weinig te zeggen en was bang om fouten te maken maar in de loop van het gesprek ging het steeds beter.

Na een half uur wilde ik weer verder. Ze bedankte me en wenste me veel geluk!
Wat een bijzondere ontmoeting en wat een bijzonder leven. Mooi om even een glimp op te mogen vangen van iemand die zo’n ander leven heeft dan ik en te merken dat ze ondanks de moeizame communicatie steeds vrijer werd en steeds meer durfde te delen.

Het was de laatste prachtige nazomerdag en ik heb intens genoten. Onderweg kwam het fluitekruid weer op, er zaten grote knoppen en zelf bloemen aan de viburnums en er waren nog steeds eieren te koop!

En vandaag slaat de herfst genadeloos toe.
Fietsen was niet aan de orde door de storm maar wandelen wel. En wat voelt het nog steeds als een enorm geschenk dat ik dat weer kan. Dat ik met een keurig looppatroon in een flink tempo zo maar een half uur kan lopen zonder ook maar een zweem van pijn of vermoeidheid te voelen. Het is en blijft een wonder ook al weet ik dat het niet vanzelf gekomen is…

Wat ook heel bijzonder voelt is om zo maar overdag, midden in de week, zo’n wandelingetje te maken. Daar tijd en energie voor te hebben en het helemaal niet erg te vinden om drijfnat thuis te komen. Want thuis wacht de kachel. Dat Nieuwe Leven begint steeds meer ‘Mijn Leven’ te worden!

Het is heerlijk om thuis te komen in een huis waar inmiddels betrekkelijke rust heerst. Waar Pientje nog wel bromt maar gisteravond voor het eerst weer bij me op schoot kwam liggen. Niet te lang want ik moest toch wel begrijpen dat ze nog steeds not amused was. Maar toch!
Met een beetje goede wil liggen ze zelfs met z’n drieën rond de houtkachel al slaapt Pientje met één oog open en moet Pepijn vooral niet té dichtbij komen.
En wat is die peuter wijs – hij negeert haar straal en maakt een grote omweg als hij haar op zijn pad dreigt te treffen.
We komen er wel!