Tjörn is een eiland dus de zee is altijd in de buurt.
Altijd.
En er zijn héél veel strandjes zodat je het maar voor het uitkiezen hebt waar je gaat zitten.
Strandjes waar je beschut zit bij de wind die vaak uit het zuidwesten komt maar ook bij oosten- of noordenwind is er altijd een beschut plekje te vinden.
Vandaag en gisteren was het bijna windstil.
En warm.
En blauw.
Ik heb de hele dag naar die stille zee gekeken.
Die zee die stil lijkt maar dat nooit is.
Door de rotsen wordt ieder rimpeltje eindeloos weerkaatst en ieder bootje zorgt voor beweging, voor geklots, voor nieuwe schittering.
De blauwe lucht en de zon zorgen voor een intens blauwe kleur waar de Middellandse Zee nog een voorbeeld aan kan nemen.
De wolken zorgen voor prachtige schilderijtjes in de plassen op de rotsen.
De zee komt en gaat met dat hele kleine beetje eb en vloed wat er hier is.
Ook dat zorgt altijd voor beweging.
Ongemerkt is het water opeens drie meter verder of juist vlakbij mijn stoeltje.
De zee beweegt altijd.
Wat was het fijn vandaag aan die stille zee te zitten en te denken.
Te denken aan en over D, het jongste zusje van mijn moeder van wie vandaag afscheid werd genomen.
Ze scheelden zeventien jaar, zij scheelde weer zeventien jaar met mij en het is zeventien jaar geleden dat mijn moeder overleed.
Na het overlijden van mijn moeder heb ik jarenlang intensief contact met D gehad.
Zij bepaalde de vorm en ik schikte me daarnaar omdat ik het fijn vond met haar over mijn moeder te kunnen praten. Als ‘enig kind’ zijn er niet zoveel mensen met wie dat mogelijk is.
Een aantal jaren geleden veranderde dat opeens, ze had er geen zin meer in. De manier waarop deed pijn en het is niet meer goed gekomen, er was teveel kapot. En nu is ook zij overleden. Het maakte me verdrietig omdat het allemaal zo anders had gekund. Zelf zat ze daar niet mee want ‘voorbij is voorbij’.
Nu is het echt voorbij en is er niemand meer die mijn moeder net zo goed heeft gekend als ik.
Mijn bijzondere moeder.
En wat helpt het dan om naar de zee te kunnen kijken.
De zee die iedere dag, ieder uur, iedere minuut verandert.
De zee die er altijd is.
Altijd.
Maar je werd wel gemist vandaag. Judith en Barbara hebben inderdaad een kaart gestuurd en hoopten dat je er zou zijn. We hebben vandaag veel over D. gehoord, en ” zo is het nu eenmaal” klonk af en toe door. Beslissingen werden niet teruggedraaid. Daar heb je last van gehad.
Tante Heddy (still going strong) mist je verslagen/blogs. ’t maar dat je het weet.
Hartelijke groet en fijne vakantie verder.
Na onze vakantie ( tot begin oktober ) komen we bsoluut een keer langs!
Lieve Liesbeth, dikke knuffel van ons
Heftig weer!
Konden we de tijd maar eens voor heel even terugdraaien.
Liefs Jacq
Wat een troost. Die zee; licht en ruimte om je heen!