Energie?!

Heel langzaam begin ik te voelen dat ik meer energie krijg. Durf het nog niet zo maar te geloven en ga er dan ook zuinig mee om. Durf het al helemaal niet hardop te zeggen, stel je voor dat het niet waar is. Maar heel voorzichtig voelt het zo. Voelt het of ik niet meer zo moe ben. Word ik uit mezelf wakker en voel ik me uitgerust. Begin ik zo maar aan een opruimklusje waar ik dan zelf van schrik zodat ik er direct mee ophou.

Het is gek. Tegelijk met die energie komt er ook meer rust. Heb ik niet meer het gevoel iedere minuut van de dag te moeten benutten, nuttig te moeten besteden. De onrust in mijn lijf en mijn hoofd lijkt eindelijk minder te worden. Ik kon al wel genieten van een boek of een mooie film maar er was altijd, echt altijd, dat gevoel van onrust. Dat gevoel dat er nog zoveel moest. In mijn huis, in mijn tuin, met mijn leven. En dat begint nu te veranderen.

Vandaag genoot ik weer van de sauna waar ik nu zo’n beetje vaste klant ben. Veel zwemmen, veel bubbelen en veel in het koude dompelbad. En dan in de zon met een boek, genieten! Naast mij zaten twee jonge vrouwen, ik schatte ze eind twintig. Ze waren onophoudelijk in gesprek en of ik wilde of niet, ik moest wel luisteren. Wat een levens, wat een tempo, wat een problemen. De relaties buitelden over elkaar, de uitnodigingen voor feestjes ook, de vriendjes wisselden in hoog tempo, er werd ook nog wat gedeald en geschoven (of gesnoven) wat eigenlijk niet mocht en daar tussen door moest er gewerkt worden. Ik heb ademloos zitten luisteren achter mijn zonnebril.

En opeens sloeg de rust toe en werd ik ongelooflijk blij!
Blij met mijn vrijheid. Met het niet meer afhankelijk zijn van allerlei uitnodigingen. Of van mooie kleren. Van mensen waar je eigenlijk niets mee hebt. Van werk dat niet bij je past. Van ‘geen tijd’ en van ‘druk druk druk’ hoe interessant dat ook vaak lijkt.
Wat heerlijk dat ik kan gaan en staan waar ik wil. Naar de sauna kan gaan en net zo lang of zo kort kan blijven als ik prettig vind. Een huis heb waar ik van hou en waar ik me veilig en goed voel. Waar ik ook als het regent heerlijk buiten kan zitten onder mijn ‘zegenscherm’. Met een tuin die zeker een half jaar op mijn nek heeft gezeten en die volkomen uit de hand is gelopen. Maar waar ik volgend jaar met heel veel plezier weer orde in ga scheppen. Met twee lieve poesjes, ook al missen we Pier alledrie.

Met de rust die langzaam over me komt zie ik ook steeds minder op tegen de winter.
Dat is nieuw gedrag want tot nu toe vond ik het altijd vreselijk dat de dagen korter werden, je nauwelijks meer buiten kwam en dat het voortdurend koud en nat is.
Opeens realiseerde ik me dat ik wél naar buiten kan! Gewoon overdag. Lekker fietsen, beetje in de tuin, in het winterzonnetje zitten – het kan allemaal. Niet weggaan en thuiskomen als het donker is, de gordijnen open en dicht doen zonder enig nut behalve dat de buren zien dat ik nog leef, lekker bij mijn houtkacheltje met een poes op schoot.
Maar…. dan moet er nu wel wat gaan gebeuren! Want in de bijna lege houtopslag bloeien nu bloemen.
Dus snel werk maken van de wintervoorraad.
Niks rust dus!