Fietsen en vallen!

Wat genoot ik ongelooflijk van de prachtige weken die we hebben gehad.
Van de dagen vol zon, van de tuin die maar mooi bleef, van de warmte en het onafgebroken buiten zijn.

Langzaam maar zeker begon ook mijn lijf weer wat op te knappen. Het me houden aan de adviezen en het zoeken naar de balans tussen rust en beweging begon zijn vruchten af te te werpen. Dus vond ik dat het tijd werd voor een fietstochtje.

En omdat ik naar het gemeentehuis in Beetsterzwaag moest om mijn rijbewijs en mijn nieuwe parkeerkaart op te halen was dat mijn doel. Heen via de kortste weg en als dat goed ging terug over de hei. Samen zo’n vijfentwintig kilometer.

De zon scheen over de hei, over het riviertje het Koningsdiep en over de vennetjes, de vogels zongen en omdat ik niets wilde forceren zat ik drie kwartier in de zon te  lezen naast het bordje ‘rustgebied’ want ik ben een volgzaam typje.

Kortom, een fantastische dag.

Bijna thuis hoefde ik alleen nog maar via het smalle fietsbruggetje de vaart over te steken. Een haakse bocht die om voorzichtig manoevreren vraagt. Aan de overkant wandelde een vrouw die op het laatste moment besloot ook over te steken en die dus ook over het bruggetje wilde.
Geen probleem, ik stond al zo goed als stil en kon zo afstappen.

Maar dat liep anders. Mijn rechter hak bleef achter de rechter trapper haken zodat ik als een blok naar links viel en met mijn hoofd en mijn linker kant tegen de straatstenen smakte.

De vrouw van het bruggetje heeft waarschijnlijk mijn fiets van me afgetrokken en opeens was er ook een vriendelijke man, geen idee waar die zo snel vandaan kwam. Nadat ik me op mijn rug had gerold en even had liggen bekomen hebben ze me samen op mijn voeten gezet en ben ik de laatste honderd meter naar huis gestrompeld.

Thuis de schade opgenomen die tot mijn verbazing leek mee te vallen. Een geschaafde blauwe knie, een forse bloeduitsteking op mijn linker elleboog, een bult op mijn hoofd en natuurlijk een stijf en pijnlijk lijf. Ik was vooral geschrokken en kon alleen nog maar trillen en bibberen.

Ondanks het prachtige weer besloot ik mijn houtkacheltje aan te maken om een beetje bij te komen en viel ik als een blok in slaap om pas tweeëneenhalf uur later wakker te worden met een barstende hoofdpijn.

Ik vond dat wel een logisch gevolg van mijn val en ik heb er verder niet echt over nagedacht. Had al genoeg aan alle schaafwonden en blauwe plekken! Er is nog wel even door mijn hoofd geschoten of een wekadvies nodig zou zijn maar ik kon op dat moment niet bedenken hoe ik dat moest regelen dus naar bed om ruim tien uur later wakker te worden.
Met hoofdpijn.

Het was een week vol afspraken die allemaal leuk maar ook best intensief waren. En ondanks dat ik me geradbraakt voelde kwam het niet bij me op dingen af te zeggen.
Wat wel hielp was dat het weer omsloeg: eindelijk regen dus tussen de afspraken door lekker rustig binnen bij de kachel.

 

Wel jammer dat het lezen niet zo goed wilde. Ik kon me slecht concentreren en vergat onmiddellijk wat ik gelezen had. En de hoofdpijn werd niet beter maar slechter. Dus, eigenlijk alleen ter geruststelling, toch maar even contact gezocht met de huisarts die buitengewoon duidelijk was: een flinke hersenschudding en zes weken heel rustig aan doen!

Nee, het zit niet echt mee. Rustig aan doen terwijl ik het al twee jaar rustig aan doe!
Terwijl ik me eindelijk een beetje beter begon te voelen.
Terwijl ik voor het eerst weer zo lekker had gefietst, zou beginnen met mijn schilderworkshops en me had aangemeld voor een nieuw vrijwilligersbaantje…

 

En nu zijn we ruim twee weken verder en heb ik nog steeds hoofdpijn.
Maak ik vrij concencieus mijn agenda leeg.
Is lezen weer mogelijk al beperkt zich dat nog tot tijdschriften.
Genoot ik het hele weekend met M van mijn tuin waar zij plantjes uit haalde voor haar tuin terwijl ik ‘rustig’ op een stoel zat.

En liep ik vandaag voor het eerst weer een blokje om, in de zon.
Langs de vaart en over het fietsbruggetje terug.
Me weer realiserend dat ik toch op een prachtig plekje woon.

Me realiserend dat ik weer ruim een half uur kon wandelen.
Met hoofdpijn en een scheurtje in mijn elleboog.
Maar dat gaat over.
Ooit.

 

En morgen?
Morgen durf ik misschien wel naar de sauna…