Fietsen, wandelen, verbouwen en fondswerven!

Nog steeds mooi weer dus iedere dag fietsen of wandelen. En wéér een bijzonder gesprekje op mijn-bankje-aan-de-vaart.
Er zat een oudere dame die het prima vond dat ik even bij haar kwam zitten. We raakten in gesprek, deelden onze liefde voor Scandinavië waar zij veel had gekampeerd met haar man die inmiddels helaas overleden was.

“Ja”, zei ze, “ik vind het heerlijk om te fietsen maar ik denk dat ik deze winter maar een hometrainer aanschaf. Dan blijf ik in beweging. Want ik weet niet of ik anders na de winter wel weer op de fiets kom”. Ik vroeg verbaasd waarom ze daar bang voor was. “Omdat ik dan negenentachtig ben” antwoordde ze tot mijn stomme verbazing want ik had haar hoogstens zeventig geschat!
Zo vitaal en vooral zo vitaal van geest – wat is het toch mooi zulke mensen te ontmoeten.

Het was een drukke periode. Behalve mijn dagelijkse wandel- en fietstochtjes wordt er ook nog gezwommen én had ik een kleine verbouwing.
In mijn kabouterhuisje past namelijk alles precies. Tot op de centimeter. Alles is op maat gemaakt door een geweldige scheepstimmerman die gewend is om alle ruimte te benutten én aan het gegeven dat alles scheef en niets waterpas is.

Zo had ik een ingebouwde wasdroger.
Van meer dan vijfentwintig jaar oud.
Een heel lief klein drogertje, precies genoeg voor mij alleen.
Maar aan alles komt een eind dus ook aan mijn drogertje. Nu is het niet zo moeilijk om een nieuwe droger te kopen maar helaas bestaan die kleintjes niet meer. Dus brengt dat automatisch een verbouwing met zich mee! Want met een grotere droger kon de achterdeur niet meer open.

Om kort te gaan, de ingebouwde kattenbak verhuisde naar een kast waarin hij ook niet paste en waar dus een gat uit moest worden gezaagd en naast de droger kwamen nieuwe planken en werd de lelijke muur betimmerd. Niks even een nieuw drogertje dus maar wel fijn dat de was nu binnen een uur droog is in plaats van pas na tweeëneenhalf uur!

Vorige week nam ik het besluit in te gaan op het verzoek om bestuurslid te worden van de stichting Kopgroep Alyda. Ik ken Alyda al vanaf haar twaalfde en heb enorm respect voor haar.
Ze werd binnen de kortst mogelijke tijd wereldkampioen op de baan en won zilver in Londen!
Natuurlijk gaat dit niet zomaar. Alles kost naast heel veel training en inspanning heel veel geld en ook het NOC*NSF moet bezuinigen zodat Alyda bijna alles zelf moet betalen. Van het deelnemen aan trainingskampen tot haar vervoer en verblijf tijdens de meeste wedstijden toe! En sponsors steken helaas liever geld in Sven Kramer en Marianne Vos dan in een Paralympiër!

Wel bijzonder was dat er een zeer concrete vraag lag waarvoor ik een mogelijkheid zag bij een bekend fonds. Dus de dag na mijn eerste bestuursvergadering direct met dit fonds gebeld om te horen dat ik nog precies twee dagen had voor de deadline en dat ze me dan ook nog matsten! Best ingewikkeld, ik weet heel goed hoe ik zo’n aanvraag moet opstellen maar ik weet niets van baan- en wegfietsen, vermogensmeters of hersteldrankjes….

Gelukkig leert dat snel en wat vond ik het leuk om dit weer te doen! Om te bedenken hoe ik op een creatieve manier de aanvraag van ons kon laten passen bij de doelstelling van het fonds en dat in begrijpelijke taal vorm te geven.
De adrenaline gierde weer door mijn lijf, om toen alles af en verzonden was heel erg blij te zijn dat klaar was. Dat het niet om een van de vele dagelijkse onderdelen van mijn werk ging dat eigenlijk nóóit klaar was….
Heerlijk om enerzijds te merken dat ik het nog steeds leuk vind en anderzijds dat het heerlijk is dat het niet meer iedere dag hoeft!

En dat is maar goed ook want ik heb het al zo druk.
Druk met wandelen, fietsen, verbouwen en al die andere dingen waar mijn agenda iedere week weer mee volloopt.
Allemaal leuk maar wanneer krijg ik nu eindelijk eens tijd om al die boeken te lezen….?