De donderdag begon goed. Rustig opgestaan, kacheltje aangemaakt, heel stil een kopje koffie in mijn badjas zonder de poesjes wakker te maken en langzaam wakker worden. Toen richting badkamer. Wonderlijk, geen licht. Raar, in de bijkeuken ook geen licht en de koelvrieskast doet het ook niet. Kortsluiting? Dus naar de meterkast die een jaar of vijf geleden vernieuwd en aanzienlijk uitgebreid werd en waarbij de oude drie groepen werden vervangen door acht nadat het huis bijna in brand was gevlogen door overbelasting van de leidingen.
Maar in de meterkast was niets te zien. Geen aardlekschakelaar die uitstond en geen groepen die er mee op waren gehouden. Wat nu?
Ik had al een paar weken het gevoel dat de vriezer het niet zo goed deed. Soms leek hij niet koud genoeg en moest ik de turboknop aanzetten om weer op -18 te komen. Wel raar dat de aardlekschakelaar niets deed maar toch leek me dit wel een plausibele oorzaak.
Dus met de zaak in het dorp gebeld waar ik in principe al mijn apparaten koop. De baas zei wel even langs te fietsen als hij om twaalf uur naar huis ging om te eten. Zo gaat het hier nog. Hij zou ook meteen wat foldertjes voor een mogelijke nieuwe koelvriescombinatie meenemen want die bleek al 17 jaar oud te zijn (ik dacht een jaar of acht – nee dus!).
Zo gezegd zo gedaan. Maar helaas, ook hij kon niets anders constateren dan dat er geen stroom was in een deel van het huis en hij adviseerde me een installatiebedrijf te bellen.
Het installatiebedrijf reageerde zeer adekwaat, over anderhalf uur zou de monteur komen. En inderdaad, precies anderhalf uur later stonden er twéé monteurs voor de deur. Nou woon ik in een oud huisje waar 35 jaar geleden de electriciteit opnieuw werd aangelegd in combinatie met een totale renovatie. In de jaren daarna kwam er een tuinhuis met alles er op en er in, vele extra apparaten zoals wasdrogers, afwasmachines en computers etc. Dus kwamen er steeds meer leidingen die zo goed mogelijk werden weggewerkt.
De mannen keken om zich heen en ik zag dat ze het direct goed inschatten want “waar moeten we in vredsnaam gaan zoeken?” Nu zit ik altijd overal met mijn neus bovenop dus kon ik ze redelijk uitleggen hoe het een en ander zat. Maar ook zij stonden voor een raadsel – geen stroom maar ook geen kortsluiting! Er zat dan ook niets anders op dan groep voor groep en van contactdoos tot contactdoos te gaan meten…
Een groot deel van de bedrading ligt onder het uiterste puntje van het schuine dak. Daarvoor zit een degelijke plint, daarvoor weer degelijke vaste houten bakken waarin dekbedden etc. zitten en dáárvoor staan de logeerbedden die precies passen en eigenlijk nauwelijks verschoven kunnen worden met ook nog een zonnebank. In mijn slaapkamer zitten ze behalve achter die plint ook achter mijn waterbed óf achter de onder het schuine dak ingebouwde boekenkasten die propvol zitten met boeken en andere dingen. Kortom, vrij gecompliceerd en nogal ingrijpend.
De mannen vlogen in een hoog tempo de trap op en af, riepen onduidelijke instructies naar elkaar, trokken overal alle stekkers uit, sloten de zonnepanelen af, braken plinten open, doken in de bakken tussen de dekbedden, verzetten stapels zéér stoffige boeken, kropen onder de zonnebank door en wisten toch achter de logeerbedden te komen waar het nóg veel stoffiger was en… vonden een los draadje! Een los draadje in een dichte contactdoos achter de houten plint die weer achter de bak en achter het logeerbed zat. Volledig onbereikbaar, zelfs voor muizen of poezen.
Toen ging het snel. Alle open contactdozen werden dichtgeschroefd, de meeste stekkers weer in de stopcontacten gestopt, de zonnepanelen weer aangesloten en de plinten weer teruggezet. Alles werd nog eens gecontroleerd, goed bevonden en weg waren ze weer!
Helaas lieten ze onbedoeld een ravage achter van stapels boeken, inhoud van de houten bakken, overal stoelen, kleedjes, dingen waarvan ik niet meer wist dat ik ze had en heel veel stof! En wat ben ik dan toch blij met mijn Poetsparel die na één telefoontje onmiddellijk bereid was vandaag te komen.
Ze kroop op haar knieën in de kisten, zoog honderden boeken uit, stofte en poetste en gaf mij alles in hapklare stapels aan zodat ik ze uit kon zoeken.
Het was net een schatgraverij want wat heb ik veel gevonden! Veel dierbare boeken, het dagboekje van mijn grootmoeder dat ze schreef vanaf dat mijn vader in 1926 zijn middelbare schooldiploma haalde en waarin ik mijn eerste buitenlandse vakanties in 1961/62 beschreef, piepkleine fotoboekjes van mijn eerste zeilkampen, mijn blokfluiten, het reis-aquareldoosje van mijn moeder dat eruit zag of ze het gisteren nog had gebruikt, de schaakspelen van mijn vader, houten puzzels met piepkleine met de hand uitgezaagde stukjes, dozen met wolletjes, met stukken leer, met mijn oude belastingaangiften van vóór 2004 inclusief bijbehorende diskettes, etc. etc.
Nu is alles schoon, zitten de aangiftes bij het oud papier, zijn de meeste boeken gesorteerd, de foto’s, schilderspullen en schaakspelen naar het tuinhuis en heb ik een volle container. De logeerbedden staan weer klaar voor logees en de beelden van mijn moeder op mijn slaapkamer zijn eindelijk weer degelijk afgestoft. De ramen hebben de hele dag wijd open gestaan om door te tochten en ik ben zeer voldaan en kapot!
En morgen?
Morgen ga ik alle dozen in het tuinhuis verder bekijken en heel misschien wat boeken opruimen.
Opruimen?
Nee, wegdoen…
Kijk je kunt nog meedoen met de opruimchallenge, 30 dagen lang een ding per dag de deur uit….hahha. Mens wat een aanslag is dat maar ook leuk dat je zoveel leuke dingen weer terugvond. Daarom vind ik opruimen ook altijd leuk, maar dan wel beetje bij beetje…
Waar een los draadje al niet toe aan kan zetten.
En eh, werkelijk boeken weggedaan? 😉
Neeeee…..Maar er staat al wel een bananendoos klaar dus het gaat gebeuren….
dan wordt het hoog tijd dat ook hier een draadje los gaat zitten 😉
Weet wat je zegt en waar je aan begint!