De laatste maanden las ik steeds minder. Weet dat aan de drukte, aan te weinig tijd en aan duizend andere dingen tot ik me realiseerde dat ik na een half uur tranende ogen kreeg en steeds onder mijn oogleden door zat te turen. Ik las nog steeds zonder bril maar moest wel al jaren mijn bril-voor-ver-af afzetten omdat ik daarmee geen letter meer zag. Behalve met de e-reader, daarmee had ik nergens last van.
Opeens viel het kwartje – ik moest aan de leesbril! Op zich natuurlijk niet gek en passend bij mijn 65-jarige staat van dienst. Dus nog net op tijd in 2015 naar de opticien want dan viel het nog onder mijn zorgverzekering. De oogmeting wees uit dat mijn gevoel klopte dus er kwam een gewone en een zonneleesbril want ooit zal het toch weer zomer worden. En nu lees ik met die bril. Dat is nog geen onverdeeld genoegen want eigenlijk heb ik het gevoel dat hij te sterk is. Hoop dat het een kwestie van wennen is maar het blijft zoeken!
Intussen is het koud hier in Friesland. Het is hier en daar al geschaatst, het sneeuwt soms een klein beetje en vanmorgen miste het waardoor de tuin een witte sprookjeswereld werd.
Wat verlang ik naar het voorjaar en wat helpt het dan om mijn vakantie in Zweden te plannen!
Ik probeer iedere keer een nieuw stukje Zweden naast mijn ‘eigen’ plekjes waar het echt thuiskomen is. En het is een heel gepuzzel alles een beetje logisch in te passen in dat grote land. Ook de betaalbaarheid speelt een rol. Ik wil bijvoorbeeld heel graag naar de Höga Küsten in het Noorden maar daar zijn de B&B’s dun gezaaid en dus duur en hetzelfde geldt voor de eilanden Gotland en Öland.
Ook dat blijft dus een zoektocht. Maar ik wil ook al jaren graag naar de Oostkust ter hoogte van Näs waar Astrid Lindgren is geboren en nu wordt het Gamleby, in een prachtig B&B met dank aan Zweedse vriendin G die het contact voor me legde! Dus de ferry geboekt zodat het grote aftellen weer kan beginnen…
Ik had gehoopt dit jaar geen grote en vooral geen kostbare investeringen in mijn kabouterhuisje te hoeven doen maar het ging al direct verkeerd.
Mijn houtkacheltje, een Jotul 602, heeft aan de binnenkant twee warmteschildjes die eens in de zoveel jaar kapot gaan en vervangen moeten worden. Geen probleem, dat kon ik altijd zelf tot Jotul standaardschildjes begon te leveren die voor een aantal verschillende modellen geschikt zouden moeten zijn maar die niet zonder aanpassing in de 602 pasten.
Een jaar of vier geleden was mijn eerste Jotul (vierde- of vijfdehands!) versleten en kocht ik bij een officiële dealer een ‘nieuwe’ tweedehands. De hitteschildjes waren nieuw en alles zag er prima uit. Helaas bleek nu, bij het vervangen van het schildje, dat deze niet was aangepast waardoor hij muurvast in de kachel zat!
De dealer waar ik hem had gekocht wilde er niets van weten en alle andere dealers gaven dezelfde antwoord: de bovenplaat moest er aan de binnenkant uit worden geflext! Dat in combinatie met een nieuwe bovenplaat die niemand meer op voorraad heeft want het is te duur om onderdelen op voorraad te hebben en er dus twee keer een dure monteur met dure reistijd moet komen, maakte dat de op zich zo simpele reparatie net zo duur zou worden als de helft van een nieuwe kachel!
Razend kan ik om zulke dingen worden, echt razend!
Jotul heeft duurzaamheid heel hoog in het vaandel en dat is zeker terecht als je naar hun productiemethoden kijkt. Het moeten vervangen van een prima kachel omdat de reparatie zo uit de hand loopt is echter het tegendeel en verre van duurzaam!
Toch heb ik (met pijn in het hart en in mijn portomonnee) een nieuwe kachel besteld.
De doorslag gaf dat de 602 inmiddels een totaal nieuw en vooral ander binnenwerk blijkt te hebben dat nóg zuiniger stookt én een Clean Burnsysteem heeft dat nóg milieuvriendelijker is. En zonder Jotul 602 is het leven voor mij en de poesjes aanmerkelijk minder aangenaam.
Dit maakt het uiteindelijk iets acceptabeler maar het was een hele zoektocht voor ik zover was.
En morgen?
Morgen moet ik een rondje op de hometrainer en krijg ik bezoek.
En er moet weer worden gelezen.
Met die bril…
