Maanden heb ik aan het idee kunnen wennen.
Maanden wist ik dat het ging gebeuren.
Maanden heb ik heel bewust genoten van ‘mijn rode dak’.
Mijn rode dak waar ik direct op viel toen ik 36 jaar geleden begreep dat het grote braakliggende stuk grond achter mijn kabouterhuisje bij de koop was inbegrepen. Toen ik me realiseerde dat ik een grote timmerfabriek als buurman had en dat die zelfs ongeveer in mijn achtertuin stond.
Een timmerfabriek met in de hoogtijdagen werk voor 400 mensen. Een fabriek met luid zoemende afzuigers en toen die er nog niet waren vaak rode ramen en rode auto’s door het zaagsel.
Maar ook een fabriek die er alles aan deed om de overlast te beperken, die altijd een goede buur is geweest en waarvan ik het vreselijk vond dat hij twee jaar geleden failliet ging.
Mijn rode dak was de buffer tussen mij en de timmerfabriek.
Tussen mijn tuin en de lelijke golfplaten loodsen.
Mijn rode dak hield de wind tegen zodat ik altijd beschut kon zitten.
Het maakte mijn tuin ‘af’ en intiem.
Twee jaar stonden de loodsen op het immens grote terrein te vervallen. Maar mijn rode dak hield dapper stand, het verloor geen pan!
Het was echter onontkoombaar dat er gesloopt zou gaan worden. Dat had nog wel wat voeten in de aarde en nog steeds is niet alles met iedereen geregeld.
Maar gesloopt werd er!
Er waren mannen-in-witte-pakken en het astbest verdween, de stalen skeletten van de loodsen werden in stukken gezaagd en met donderend geweld in grote stalen containers gegooid maar mijn rode dak hield stand. En toen ik half september terugkwam uit Zweden stond het er nog!
Van de sloper hoorde ik wanneer het zo ver zou zijn en ik besloot het van het begin tot het einde mee te willen maken. Dus heb ik op een stoel in de tuin zitten kijken hoe het hap-voor-hap werd opgegeten.
Want het viel nog niet mee! Oude boerderijen zijn degelijk gebouwd en het vereist deskundigheid om ze veilig af te breken. En zo zag ik mijn rode dak langzaam kleiner worden tot het moment dat de laatste pannen vielen.
Ik had gedacht dat ik verdrietig zou zijn en het heel erg zou missen.
Maar het is wonderlijk hoe flexibel de menselijke geest blijkt te zijn – ’s middags wist ik al bijna niet beter meer…
Sterker nog, er zijn ook voordelen. De tuin is opeens heel veel lichter geworden. En de zon, die ’s winters nauwelijks boven het dak uitkwam zal nu de hele dag in de tuin en op mijn tuinhuis schijnen en dat is heerlijk. Dat zal ook schelen in de winterse nattigheid denk ik, ook fijn.
Natuurlijk is er ook een nadeel, de wind heeft vanuit het zuiden nu vrij spel. Gelukkig is dat geen koude wind, maar de echte beschutting is weg, evenals het intieme gevoel.
Het is niet anders.
‘Van oude dingen, de dingen die voorbijgaan’ geldt ook hier.
Iets van ieder nadeel en een voordeel – het is anders.
En morgen?
Morgen ga ik houtjes kruien.
Leuk beschreven en wat een licht! heerlijk!
krui ze.
Jeetje wat een licht!!!
Top!
Erg leuk die fotoreeks bij de woorden. Geeft een prima beeld hoe het geweest is. En mijn ervaring is ook met dit soort grote veranderingen het toch wonderbaarlijk snel went.