Het Nieuws

Tot voorkort had ik al ruim dertig jaar een abonnement op de krant. En heel lang een abonnement op twee kranten. Op de Leeuwarder Courant, onmisbaar als je in Friesland woont en werkt en bovendien een prettige krant met een van oudsher socialistische inslag. Daarnaast De Volkskrant over de rest van de wereld met zijn geweldige bijlagen en het zaterdagse magazine, hoogtepunt van de zaterdagmorgen.

Een jaar of twee geleden besloot ik het abonnement op de VK om te zetten in een zaterdagabonnement. Het werd me te duur en eigenlijk ook te veel. En een paar maanden geleden heb ik dat ook met de Leeuwarder gedaan. Met pijn in het hart omdat het niet goed gaat met de kranten. Maar ik werd er zo verdrietig van iedere vrijdag weer zes ongelezen kranten op een stapeltje te vinden die zo in de oud papierbak gingen. Dat kon toch nooit de bedoeling zijn.
En het bevalt. De VK met bijlagen en magazine voor het echte nieuws, de LC voor de Friese feitjes met kunst- en andere bijlagen die ook nog actueel zijn in de rest van de week.

Maar wat staat er in die kranten, waar gaat het eigenlijk over?
Een willekeurige greep uit beide kranten van vandaag:
Consultant in de zorg verdient 1 ton in juli; Advocaten verdienen miljarden na ‘Lehman’;
Het gevaar van de armoede komt van vele kanten;
Zelfvertrouwen groeit bij Assad;
Aanslag op consulaat VS in Herat, 3 doden; Shell kan op zoek naar schalieglas in Oekraïne;
Herfst zet tandje bij en
Pikante foto van Eurlings duikt op.
 
Ik wil het niet meer. Ik wil het niet meer lezen en ik wil het niet meer weten. Moedeloos, machteloos en verdrietig word ik er van en ik weet dat ik mijn kop in het zand steek door het te gaan negeren. Maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen en daar schrik ik van. Komt dat door het gevoel dat ik er helemaal niets aan kan doen? Nergens invloed op heb? Komt het door de crisis, door de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk? Door de steeds meer om zich heen grijpende armoede? Voedselbanken in Nederland en in de winkels keus uit tien soorten tomaten en twaalf soorten sla, hoe kan dat? De mening van een deel van onze bevolking dat ze best de democratie in willen leveren voor “een sterke man” aan het bewind?

Hoe moet ik hier mee omgaan? Met dat niet meer willen weten maar er ook niet om heen kunnen? Mijn kop in het zand steken maar daar toch ook weer geen goed gevoel bij hebben? Wel of niet naar het Journaal en P&W kijken?
Ik ga er maar eens een nachtje over slapen.