Op 11 november schreef ik mijn laatste blog.
Over mijn Prinsje dat tóch zijn vier pootjes mocht houden.
Over de liefde die dit kleine mannetje me ondanks alle zorgen iedere dag bracht.
Over de hartverwarmende support die ik kreeg van alle leden van #teamPommel.
Over de prachtige herfst waar ik toch nog van kon genieten.
En nu zijn we ruim vier maanden verder.
Vier maanden dat het zelfs niet in mijn hoofd op is gekomen om een blog te schrijven.
Vier maanden waarin er ongelooflijk veel in mijn leven is gebeurd.
Vier maanden die zeer intensief waren maar ook in een roes aan me voorbij zijn gegaan.
Toen ik in juni 2017 terug kwam uit Zweden eindigde ik met deze woorden:
“En hoe ik ook genoten heb in mijn Andere Land, het is goed om weer thuis te zijn.
Dat was vorig jaar heel anders, toen heb ik er een week over gedaan om hier weer te aarden terwijl ik mijn kabouterhuisje nu aantrek als een oude jas.
Het is zo goed om het zo te mogen ervaren, het gevolg van het me eindelijk geworteld weten.
Geworteld op mijn eigen plekje, mijn eigen kleine landgoed.
Met mijn P’s en mijn tuin.
Een geschenk.”
Ik had eindelijk de plek gevonden waar ik kon wortelen.
Waar ik geworteld was.
Waar ik thuishoorde.
Het voelde of alles op zijn plek begon te vallen.
Of het leven dat vanaf mijn vroegste begin niet vanzelf is verlopen op de rails kwam.
Het voelde of ik eindelijk mijn eigen leven mocht gaan leven!
En ondanks dat 2018 een zéér turbulent jaar was met een boomgaard, een traplift, afscheid van Petter, Pepijn die in de rouw was, een eeuwigdurende hittegolf, een lijf dat me op alle fronten in de steek liet en een Prinsje met een pootje was daar altijd het onderliggende gevoel dat het allemaal wel goed zou komen. Want ik had eindelijk mijn rust gevonden, hoe daar ook zo nu en dan aan werd geknaagd!
Maar opeens kwam die kaart.
Die kaart met een boodschap die me op al mijn grondvesten deed schudden en die alles anders maakte.
Een boodschap waar ik mijn hele leven op had gehoopt maar waarbij ik me had neergelegd dat het nooit meer zou gebeuren.
Het was een kaart van mijn drie broers en zussen.
De broer en zussen van wie ik altijd heb geweten dat ze er waren maar die niet van mijn bestaan wisten. Dat niet mochten weten en die nu van mijn bestaan hadden gehoord en vroegen of ik ze wilde ontmoeten…
Het voert veel te ver dat verhaal hier te delen.
Ons verhaal is een bizar verhaal vol geheimen die van grote invloed waren en zijn.
Vroeger en nu.
Voor ons alle vier op een eigen manier.
Die eerste keer was dan ook een ongelooflijk spannende ontmoeting!
Zij met z’n drieën en ik alleen.
En wat was het bijzonder!
Bijzonder om drie mensen te zien bij wie het vanaf het eerste moment goed voelde.
Goed, vertrouwd, bekend ondanks al het onbekende.
Alles van elkaar gelovend zonder oordeel en met respect.
Warm, open, liefdevol.
Vanaf die eerste ontmoeting zijn er inmiddels vele gevolgd.
Zijn ze in mijn kabouterhuisje geweest, hebben we later samen mijn geboortedag gevierd.
Ben ik bij hen geweest en heb ik kennis gemaakt met hun partners, hun kinderen, hun huis, hun tuin.
En iedere keer was daar weer het feest der herkenning.
Mijn drie Burmezen samen .
Mijn leven was al goed – ik heb me kunnen wortelen.
Maar het is nu nog vele malen mooier.
Ik heb eindelijk twee zussen en een broer en ik mag eindelijk hun zus zijn!
Er zijn geen geheimen meer.
Geheimen die beschadigen en tot foute conclusies leiden.
Ik denk niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest.
Ik mag er zijn – we mogen er nu alle vier zijn.
We mogen er samen zijn.
Wow Liesbeth wat een prachtig verhaal! En wat ben ik blij voor jou dat het allemaal zo goed gelopen is.
Van ’t huis
thuis gekomen
met open armen
ontvangen
wederzijds
Wat een rijkdom
Mooi om te lezen, geniet van alles!!
Wat geweldig lieve liesbeth en wat een mooi verhaal Fijn dat het zo goed met je gaat en weer iets van je te lezen xx
I didn’t hear about your family news until now. How wonderful! It’s good to fit in somewhere like a jigsaw piece x
Wat heerlijk weer, een blog van jouw hand. Met wel heel mooi nieuws om elke dag van in vervoering te raken en dan ff bij te tanken met de P’s aan je voeten of schoot. Gefeliciteerd met je familie Op naar Zweden!
Nobody Maggie! And yes, it was like a jigsaw puzzle and we have solved!
Was het toeval dat ik hier vandaag even keek, je was al zo lang niet meer opgedoken in mijn leeslijst en kijk nu ben je er vanavond met een ontroerend verhaal over een gelukkige hereniging.
Ik wens je alle goeds!
Waanzinnig fijn om te lezen hoe na zoveel jaren je de rails van je leven hebt gevonden. Ik wens je nog talloze ritten samen met de mensen die nu eindelijk in je leven zijn.
Wat zal dat een gevoel van rijkdom gegeven hebben Liesbeth, heerlijk om je weer te lezen en helemaal fijn dat het leven op haar plek valt . 🙂
Wow liesbeth! dat is geweldig nieuws en wat ingrijpend!!! En wat ontzettend heerlijk voor je .
Hej Liesbeth, ik ben een stille lezer van je blog en ontroerd door je bijzondere verhaal.
Geniet van al dit moois.
Mooi Liesbeth!
Hier ben ik wel even stil van! Je hebt zomaar een familie-uitbreiding in de schoot geworpen gekregen. Dat moet overweldigend voor je zijn. Ben jij de oudste?
Zo blij voor je!! Toppen!!
Lieve allemaal,
Dank voor jullie hartverwarmende reacties!
Het voelt voor mij nog steeds als een sprookje.
Ik heb mijn niet altijd even makkelijke geschiedenis af kunnen sluiten en ik heb eindelijk de geweldige broer en zussen die ik mijn hele leven al zo graag wilde hebben!
Het is een wonder waar ik zielsgelukkig mee ben.