En weer heeft het toegeslagen!
Zo onrustig als ik de hele vorige week was, zo goed gaat het nu.
Na die prachtige zomerse dagen vol zon, buiten zijn, stilte en vooral die exploderende Zweedse natuur. Alles bloeit!
Gisteren reed ik van het eiland Tjörn (aan de Westkust) naar Tolvsbo (midden Zweden), een tocht van ongeveer 500 km.
Ik neem niet de kortste maar wel de mooiste weg en ik heb de hele rit onafgebroken genoten. Het auto rijden is hier natuurlijk niet te vergelijken met het rijden over onze overvolle wegen. Er is hier eindeloos veel ruimte waardoor het rijden eigenlijk vanzelf gaat. Het grootste gevaar is een onverwachte eland op de weg maar dat heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. En iedere flitspaal wordt ruim van te voren aangegeven met een waarschuwingsbord waarop de verplichte snelheid staat.
Hier op Tolvsbo is de omgeving volstrekt anders dan op het eiland Tjörn waar je bijna overal de zee ziet, omgeven door ruige rotsen waar hier en daar wat groeit.
Hier is alles groen.
Groen van de miljoenen berkenbomen met hun nieuwe zachtgroene blaadjes,
groen van de naaldbomen,
groen van alle opkomende frambozenstruiken,
groen van de nieuwe lupine-planten in de bermen,
groen van de vele varens.
En daar tussen door de bloeiende appel- en krentenbomen, de witte bosanemoontjes, de dotterbloemen en zelfs al lelietjes-van-dalen.
Wat is het goed om in zo’n prachtige omgeving mezelf weer een beetje terug te vinden.
Het met-de-dag-leven begint zijn vruchten af te werpen.
Natuurlijk schiet er soms nog van alles door mijn hoofd maar ik heb er niet zo’n last meer van.
Natuurlijk denk ik regelmatig na over de consequenties van de genomen besluiten.
En natuurlijk blijft dat spannend.
Maar naast dat gevoel van spanning begint ook heel voorzichtig een ander gevoel te groeien: een gevoel van vrijheid.
Een gevoel dat ik over niet al te lange tijd zelf kan bepalen wat ik doe, en met wie en wanneer.
Dat is een bijzonder gevoel waar ik nog erg aan moet wennen.
En waar kan ik dat beter dan hier?
Met zo’n uitzicht?
