Hoe het verder ging

Het is hard werken geweest de afgelopen weken, vooral in de tuin. Gelukkig heb ik veel hulp gehad en ging het op het moment suprême ook nog regenen! En niet zo’n beetje ook.
Alle nieuwe plantjes staan er in, de Vrouwenmanteltjes uit de grintpaden omzomen de nieuwe border en de oude planten lijken opnieuw aangeslagen.
Kortom, het wordt weer een beetje Mijn Tuin.

Tot mijn verbazing zit de vijver vol met kikkers. Ze zonnen met z’n vieren op de rand van de vijver. Twee grote en twee kleintjes, zou het een familie zijn? Pas wanneer ik vlakbij kom springen ze met een grote boog het kraakheldere water in waar ik ze nog een hele tijd kan volgen.

En weer is het nu een zaak van loslaten.
Loslaten van de tuin die het nu een tijdje zelf moet doen want ik ga naar Zweden. Naar mijn ‘andere land’. Dat land dat altijd ergens in mijn hoofd zit en waarnaar ik altijd heimwee heb. Om als ik daar ben weer heimwee te hebben naar mijn plekje hier.

Deze keer zal het best moeilijk zijn om weer thuis te komen want dan is de sloop van de timmerfabriek in volle gang en is de oude schuur met het grote rode pannendak waarschijnlijk al weg. Dat rode dak dat voor beschutting en beslotenheid zorgt, dat maakt dat ik eigenlijk altijd uit de wind kan zitten.
Wat zal ik het missen en wat zal ik moeten wennen aan die nieuwe achterkant.

Wie ik ook een tijdje zal moeten loslaten zijn mijn Burmezen. Ze gaan logeren bij vrienden, de beste-poezenverzorgers-van-de-hele-wereld dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken.
Maar hoe zal het gaan met mijn autistische Pientje?

Ik heb haar probleem voorgelegd aan de dierenarts die mij naar een van de assistentes verwees. Zij had ervaring met katten met gedragsstoornissen en haar eerste optie was dat ik haar andere brokjes moest geven. Hele dure brokjes! Nu doe ik veel voor mijn katten maar dit leek mij niet de oplossing waar ik naar op zoek was. Ik zei dus dat ik nog twee katten had en dat apart eten geven wel erg lastig was. Nou, dat hoefde helemaal niet, die mochten best meeëten! Nog duurder en dus geen optie. Op mijn vraag of er ook pilletjes bestonden was het antwoord direct positief. Ik kreeg een doosje mee en bij veranderingen moest ik twee tot drie wkeen van te voren beginnen haar iedere dag zo’n capsule te geven. Het proberen waard.

Vanwege de komende logeerpartij was het twee weken geleden zo ver. Ik maakte het doosje open en zag tot mijn verbijstering een enorme capsule. En Pientje is maar een klein poesje met een klein keeltje. Normaal krijg ik alle pilletjes naar binnen maar deze paste gewoon niet! Dus besloot ik de helften uit elkaar te halen en het poeder met een theelepeltje vlees te mengen. Ze krijgen nooit vlees en wat viel dat in de smaak! Inmiddels is het een vast ritueel: iedere morgen een piezeltje poedervlees.

En nu zijn we ruim twee weken verder. Pientje is rustiger, ligt véél meer op schoot en gedraagt zich minder gestresst. Of dat door de pil komt – ik heb geen idee. Tot nu toe wende alles als ze maar lang genoeg de tijd kreeg. Toch bleef ze zeer hardnekkig in haar afkeer van Pepijn.

Tot twee dagen geleden. Ze verdween ’s avonds rond elf uur naar de mand in de bijkeuken waar ze sinds de komst van Pepijn in weigerde te liggen. Na een half uurtje ging Petter bij haar liggen, of het de gewoonste zaak van de wereld was. Die arme Petter wil zo graag tegen haar aan slapen maar ze moest ook van hem niets meer hebben.

Toen ik naar bed ging lagen ze heerlijk samen te slapen. En onder motto ‘wie niet waagt wie niet wint’ heb ik Pepijn er gewoon bij gelegd. Ze deed een half oog open maar bleef liggen en toen ik de volgende ochtend beneden kwam lagen ze er nog net zo!
Gisteravond voltrok zich hetzelfde ritueel, met dat verschil dat Pepijn spontaan bij haar in de mand sprong en haar begon te likken. En ze likte terug! Zou het nu goed gaan? Het lijkt er wel op want de rust is weergekeerd en ik heb geen gebrom meer gehoord.

Het geeft me in ieder geval het gevoel dat het logeren haar nu minder stress zal geven.
En de pillen? Die gaan natuurlijk gewoon mee!