Het was een week die nogal in het teken van kachels en katten stond.
Eerst natuurlijk Petter met zijn abces, de dierenarts en de medicijnen. Het is goed te kunnen melden dat de grote bobbel als sneeuw voor de zon is verdwenen en dat hij de Metacam uit het spuitje heerlijk vond! Ook de pillen vielen mee, ik ben nog ongeschonden en Petter is weer symmetrisch.
Ik heb al jarenlang gedoe met mijn grote gaskachel. Eens in de zoveel tijd gaat opeens de waakvlam uit om niet meer aan te willen. Heel vervelend, mede omdat ik naast de kachel op de grond moet gaan zitten en dat is een hele onderneming. Bovendien gebeurt het bijna altijd op vrijdagavond na vijven zodat ik aangewezen ben op de weekendmonteur van de Gaswacht.
Hij komt altijd, de vraag is alleen ‘hoe laat’…
Ook afgelopen vrijdag was het weer mis terwijl ik twee weken geleden ook al een monteur had gehad. Rond half negen kwam monteur Pieter die het hier al kende. En die ook nog precies wist waarvan.
“Zeker weer het thermokoppel” stelde hij zonder te kijken vast en ik kon niet anders dan dat beamen. Hij demonteerde de kachel, kroop er achter en schroefde wat los. “Kijk”, zei hij, “dit gaat niet vanzelf. Hier wordt aan geknaagd!” en ook dat kon ik niet ontkennen.
Ik weet ook wie het doet. Het is Pientje, mijn poesje dat het soms een beetje moeilijk heeft tussen het geweld van haar grote broers. Ze zoekt dan dekking achter de kachel en gaat uit verzet aan het thermokoppel knagen. Hij liet me de twee volledig kapot gekauwde stekkertjes zien.
“Zal ik er maar geen nieuwe stekkertjes meer aan zetten en alles degelijk aan elkaar solderen?” stelde hij voor. Dat leek mij de ultieme oplossing.
De vorige monteur had er wel nieuwe stekkertjes aan gezet maar die waren na twee weken al ‘op’ dus dat hielp niet echt.
Pieter haalde zijn soldeerbout uit de auto en nam er ruim de tijd voor.
We waren het roerend eens dat het heel vervelend was.
En dat ik heel blij mocht zijn met mijn abonnement op de Gaswacht.
En natuurlijk met mijn houtkachel want anders had ik tot half negen ’s avonds in een koud huis gezeten!
En vandaag kwam de nieuwe Jotul!
Dat was vanmorgen eerst even afzien.
De as moest eruit en hij mocht natuurlijk niet aan tot grote ontzetting van de poesjes die hem
’s ochtends bestormen om er voor de rest van de dag onder te liggen.
Wel kreeg Pepijn nu eindelijk de kans hem eens grondig te onderzoeken.
Het plaatsen was een fluitje van een cent, het uit de auto halen duurde langer want er moesten eerst heel veel andere dingen die auto uit (en later er weer in). Logistiek gezien niet echt handig. Maar toen dat eenmaal gebeurd was ging het snel – binnen vijf minuten stond de nieuwe Jotul op zijn plaats!
En hoewel de buitenkant vrijwel hetzelfde is als de oude verschilt het binnenwerk spectaculair.
In plaats van de ‘dakpan’ zit er nu een metalen rooster bovenin en zijn de losse hitteschildjes vervangen door grote metalen platen van zeker 8 mm dik. Ook de achterwand is deels een metalen rooster.
Ik merkte al direct bij het aanmaken dat het anders is. Ondanks dat het nauwelijks waaide brandde hij onmiddellijk en op een veel mooiere en rustiger manier dan de oude. Hij zou ook minder hout verbruiken, ik ben benieuwd of dat inderdaad zo is.
Vandaag verstook ik echter veel want het is stoken-met-het-raam-open!
Zo’n nieuwe kachel moet even ‘schoonbranden’ en dat stinkt, vandaar.
En morgen?
Morgen zit ik lekker naast een brandend houtkacheltje…
Wat een leuke blog.Je maakt toch eigenlijk best veel mee in zo n week he 🙂 Fijn voor je een nieuwe houtkachel. En dat Pientje die dingetjes kapot heet….ja protest! Wat een karakter.
Ah hoe kwam hij aan zijn abces? Via zijn broer?
Genieten de houtkachel, dagelijks!