In de zon en een zieke poes

Het waren prachtige dagen – een strakblauwe lucht, geen wind en zon
Heel veel zon.

Zoveel zon dat ik eindelijk weer een uurtje buiten kon zitten lezen!
Dat was lang geleden want na het verdwijnen van ‘mijn rode dak’ heb ik veel meer last van de wind en is buiten zitten vaak te koud. Dat zal straks vast weer anders zijn als alles weer dik in het blad zit.

Ook de poesjes genoten. Zij renden en vlogen door de tuin, de bomen in achter vogels aan die ze toch niet durven te pakken om er van grote hoogte uit te springen – net koeien die voor het eerst naar buiten mogen. Ze rommelen altijd om me heen en zijn waar ik ben, dus als ik buiten ben zijn zij dat ook.

Tegen half vier werd het te koud en verhuisden we naar binnen. Ik nog steeds met mijn boek en de poesjes naar de houtkachel. Gedachtenloos keek ik naar Petter om me te realiseren dat er iets niet klopte, hij leek opeens heel anders dan anders.
Dat leek niet alleen, dat was ook zo want hij bleek een met de minuut groter wordende bult aan de zijkant van zijn kop te hebben!

Dus maar direct de dierenarts gebeld want meestal is zo’n bult een abces en hoe eerder je dat behandelt hoe beter. En vóór vijf uur is het aanzienlijk goedkoper dan ná vijf uur, ook niet onbelangrijk.

Gelukkig konden we direct komen, ze weten dat ik nooit bel als het niet nodig is. En Petter kroop al spontaan in de draagmand om daar eenmaal binnen natuurlijk niet meer uit te willen.

Hij bleek in prima conditie, had (nog) geen koorts, kreeg een prik en toen Aart even in de bult kneep stroomde de rommel er al uit. Er bleef een hard knobbeltje over dat met antibiotica en ontstekingsremmers over moet gaan. Dus daar zitten we voorlopig vijf dagen aan vast.

Metacam, de pijnstiller en ontstekingsremmer, is vloeibaar en dat spuit ik in zijn bekje.
Alle katten zijn er gek op dus dat is geen punt. Maar de antibiotica bestaat uit twee keer per dag een pil en dat is andere koek. Dat vraagt een andere strategie.

Want ik moet hem in een badhanddoek rollen en die pil door zijn strot duwen.
De eerste keer lukt dat en de tweede keer misschien nog per verassing.
Maar met de derde keer begint het gedonder want dan hij ziet me aankomen met die handdoek en verstopt hij zich! Liefst op een plek waar ik niet bij kan.
De praktijk leert zelfs dat ik iedere keer iets nieuws moet bedenken! En dat twee keer per dag…

Ach, het zal wel lukken en de bult is al behoorlijk geslonken.
Eten gaat zoals altijd probleemloos, dat doet hij het liefst de hele dag, pijn of niet.
      

En morgen?
Morgen komt goede vriendin B en gaan we naar een prachtige expositie in museum de Belvédère!