Zo nu en dan verbaas ik me over de dingen die er blijven gebeuren: stroomstoringen, timmerklussen, zieke poezen, nieuwe kachels, thermokoppels, Rabogezeur, digitale stress, leesbrillen –
het houdt niet op, niet vanzelf…
In december werden mijn ogen uitgebreid gemeten omdat ik niet meer onder een leesbril uit dacht te komen. Voor ik naar Specsavers ging probeerde ik al een leesbrilletje van de Action van +1 en dat voldeed prima. Dus toen de meting uitkwam op +2 en +2.5 verbaasde me dat want ik kon met wat moeite zonder bril zelfs de kleinste lettertjes op de letterkaart nog lezen.
Bij het ophalen van de brillen (want natuurlijk ook een zonne-leesbril) kreeg ik al direct het idee dat ze te sterk waren maar “dat moet even wennen mevrouw”. Het wende echter niet. Ik begon er zelfs tegenop te zien om ze op te zetten en dat kan toch nooit de bedoeling zijn.
Dus na twee maanden proberen en wennen terug naar Specsavers.
Dat viel aanvankelijk niet mee. Toen ik mijn verhaal deed was de reactie “dat moet even wennen mevrouw”. Ik vroeg hoelang dat ongeveer had moeten duren maar kreeg daar eigenlijk geen antwoord op. Zei toen dat ik het nu al twee maanden probeerde maar dat het eerder slechter dan beter werd.
“Wat verwacht u nu van ons mevrouw?” Een wonderlijke vraag in mijn ogen.
Weer zei ik dat ik de kleinste lettertjes op de kaart zonder bril wél en met bril nauwelijks kon lezen. “Ja, maar wat vindt u dan dat we moeten doen?”
Mijn antwoord was dat ik dacht dat de bril te sterk was waarop de vraag volgde “Maar wat wilt u dan?”
Wonderlijk dat ik dat moest bedenken. Het leek mij niet zo ingewikkeld, ik wilde gewoon een nieuwe oogmeting. Dat had nogal wat voeten in de aarde maar uiteindelijk vond de opticien zelf dan ook dat dat maar moest gebeuren en dan zouden we daarna wel verder zien.
De opticien pakte het geduldig en gedegen aan. Hij nam de tijd, was zorgvuldig en legde alles uit op dicteersnelheid. De conclusie was dat beide glazen inderdaad te sterk waren dus het wachten is nu op twee nieuwe brillen.
Fouten maken kan altijd maar wat is het jammer dat je eerst bijna op je knieën moet voordat men bereid is te geloven dat er iets niet klopt!
Gelukkig kan het ook anders.
Een week geleden werd mijn nieuwe houtkacheltje gebracht. Het aansluiten was zo gebeurd en binnen een uur had ik weer een heerlijk vuurtje.
In de loop van de dagen begonnen er allemaal hele kleine grijze spikkeltjes op het donkerblauwe email te verschijnen. Dat kende ik niet van de oude kachel maar ik dacht dat het er wel bij zou horen. Toch zat het me niet lekker. Zaterdag snel een foto gemaakt en naar de leverancier gemaild.
Vanmorgen had ik al antwoord. Hij had de foto direct naar Jotul Nederland gestuurd en de conclusie was dat er iets verkeerd was gegaan met het email. De nieuwe kachel is inmiddels besteld en wordt omgeruild zodra ze hier weer in de buurt zijn. De oude kan ik tot die tijd probleemloos gebruiken.
Geen gezeur, geen gesmeek maar gewoon op basis van één foto actie ondernemen – klantvriendelijker kun je het niet hebben!
Dan nog even de poesjes. Pientje blijft overdag Pepijn op grote afstand houden.
Mijn autistische poesje wil gewoon niet met hem spelen of samen in een mandje liggen terwijl het juist een eigenschap van Burmezen is om altijd met z’n allen op een stapeltje te slapen. Het is jammer want ik gun het haar zo, te meer omdat ze vroeger altijd met Petter en Pier in één mandje lag en het dus wél fijn vond.
Ik kon me er niet bij neerleggen en dus stelde ik een jaar geleden het ‘bedritueel’ in.
Eerst vertrekt Petter naar de mand in de bijkeuken, hij doet dat uit zichzelf. Pientje krijgt dan nog een paar brokjes, ik doe intussen in de badkamer wat ik moet doen en als ik klaar ben zit Pientje bovenop de krabpaal. Ik haal Pepijn die al op me zit te wachten en leg hem bij Petter in de mand waar hij ogenblikkelijk oorverdovend begint te spinnen.
Pientje kijkt me met grote ogen aan en weet wat er gaat gebeuren. Ze gaat zo ver mogelijk naar achter zitten waardoor ik haar maar nauwelijks kan pakken en ik prop haar tussen Petter en Pepijn.
Dat gaat niet vanzelf want ze begint te grommen, soms te blazen en ze is één brok spanning. Ik hou haar rustig vast en het gespin van Pepijn wordt nóg harder!
En heel langzaam gebeurt het wonder – ze ontspant en Pepijn begint haar te likken. Gewonnen!
Soms gaat het mis zodra ik de bijkeukendeur achter me dicht doe maar het gaat steeds vaker goed.
De laatste weken vergeet ze zelfs op de krabpaal te gaan zitten zodat ik haar zo kan pakken en laat ze zich zonder grommen tussen de beide grote katers stoppen. Ik hoef haar niet eens meer vast te houden, ze nestelt zich tegen de spinnende Pepijn aan en valt vast in slaap.
Het heeft ruim een jaar geduurd maar de aanhouder wint!
En Pepijn? Die had ik beter Pax kunnen noemen…
En morgen?
Morgen ga ik met W naar het Drents Museum in Assen!
Oh wat een avonturen.. ik lees drie blogs in één..
en dan dat vooruitzicht.. Harry Muskee van The Cuby and the Blizzards… kijk het mooie er niet af, ik ga zaterdag.
Veel plezier!
Wonderlijke reactie op de bril die niet deugt. Nu maar hopen dat de nieuwe wel goed zijn, want anders is je vertrouwen in deze keten wel naar de maan.