Nazomer, wintertijd, kanelbullar en Nederlandse les – wel een beetje veel allemaal!

Het waait hard en vanavond gaat het stormen.
Veel bomen zijn al kaal en vannacht doet de wintertijd weer zijn intrede.
Een uurtje extra slapen, dat wel.
Maar P’s die van slag zijn en al om vijf uur donker – van mij mag het zomertijd blijven!

De kastanjeboom zit nog in het blad maar alle kastanjes zijn gevallen – er was nauwelijks gras meer te zien, zoveel lagen er. Maar omdat het nog steeds heerlijk weer was moest er ook nog steeds gemaaid, dus er moest worden opgeruimd. Heerlijk dat mijn Chinese vriendinnetjes dat kwamen doen.

Het was een wonderlijke middag met die hardwerkende meiden die onafgebroken Chinees met elkaar spraken. Ik voelde me een vreemdeling in mijn eigen huis en realiseerde me weer hoe zij zich vaak buitengesloten zullen voelen!

Wat heb ik de afgelopen weken nog genoten van de tuin. Het waren prachtige dagen, de korte broek kwam zelfs weer tevoorschijn en de P’s en ik deden of het nog zomer was.
Buiten eten, buiten schrijven, buiten lezen en buiten slapen. Al vonden Petter&Pepijn het ook wel erg lekker om in een mandje voor de openslaande deuren te liggen. Hoe zo ‘buitenkatten’?

Het was denk ik ook voor het laatst dat ze met een verrassing thuiskwamen.
De muis en de vogel hebben het helaas niet overleefd maar de kikker zwom vrolijk weg toen ik hem terug in de vijver zette!

En voor het eerst sinds tijden waagde ik me aan een wandelingetje. Om me zoals zo vaak weer te verwonderen over het schitterende plekje waar ik woon.
Ik hoef de deur maar uit te gaan, langs de vaart te lopen om via een voor auto’s doodlopende weg uit te komen tussen de weilanden met hier en daar een huis.
Overal staan bankjes en er was zelfs een bankje met een tafeltje en een heel theeservies!

Een paar dagen later kwamen er barstjes in het weer.
Het begon met een wolkje voor de zon dat zich voorzichtig uitbreidde tot een wolkenlucht.
De blauwe lucht met de schapenwolkjes en de ganzen die iedere namiddag overvliegen naar hun overnachtingsgebied veranderde naar dichte bewolking en we hadden zelfs een dag een ‘rode zon’ door de as van de branden in Portugal, het overwaaiende woestijnzand en de orkaan Ophelia.

Uiteindelijk barstte de herfst in alle heftigheid los met heel veel wind, striemende stortbuien, felle zon en prachtige dubbele regenbogen aan de overkant van mijn vaartje.

En tussen dat natuurgeweld door gebeurde er natuurlijk veel want het ‘gewone leven’ is weer losgebarsten. Ik heb het druk en niet in de laatste plaats met het onderhoud aan mijn lijf. Want een wandelingetje (waarbij ik ook nog om de haverklap op een bankje zit) leidt helaas onmiddellijk tot heftige gevolgen waar ik soms een beetje moedeloos van word.

Dus de week is, behalve met mijn hometrainer en saunazwembad, gevuld met oefenen met de fysio in het therapiebad, gewoon fysiotherapie, zo nu en dan naar de osteopaat en om het slapen weer een beetje op orde te krijgen naar Judy-met-de-naaldjes. Allemaal geweldige therapeuten die heel helpend zijn maar het is ook confronterend en het kost veel tijd en energie.

Daar tussen door zijn er de vaste afspraken zoals de Nederlandse les in het DigiTaal Huis waar ik iedere week weer onder de indruk ben van de verhalen van de deelnemers. Gebeurtenissen die voor hen bijna vanzelfsprekend zijn ondanks de grote impact.

Zoals X uit Somalië die vertelde dat ze toen ze zeven jaar was hetzelfde wilde als haar vriendinnetjes die allemaal cadeautjes kregen. Ze had niet begrepen wat de reden was maar ze wilde het ook!
Haar vader, een progressieve man die in het buitenland had gestudeerd, verbood het en daar begreep ze niets van. Het bleek echter om een besnijdenisfeestje te gaan! En ondanks het verbod van haar vader bleek er geen ontkomen aan want als je niet werd besneden werd je door de familie verstoten…
Onbegrijpelijk in onze ogen en inmiddels ook in die van haar en wat heb ik een respect voor haar.

Ik was al heel lang van plan om Zweedse ‘kanelbullar’ te bakken. Zweedse kaneelbroodjes die bij de koffie worden gegeten. Er is zelfs een officiële ‘kanelbullardag’! Het zijn echte broodjes en omdat ik me nog nooit aan het bakken van brood had gewaagd werd het een hele onderneming in mijn kleine kabouterkeukentje. Verse gist, kneden, rijzen, kneden, uitrollen, de vulling er in, broodjes maken, weer rijzen en uiteindelijk alles de oven in.

Wat was het een verassing dat ze prachtig uit de oven kwamen – beginnersgeluk?

Kortom, het zijn drukke tijden want er komt ook een PR-klusje aan. Maar daarover later vast meer.
Vandaag hoefde er niets.
Vandaag genoten we van de houtkachel en ging voor het eerst de ‘echte’ kachel aan tot groot genoegen van Pepijn die zich met zijn grote lijf op de schoorsteenmantel nestelde.

En zeg nou zelf, er is toch niets rustgevender dan spinnende P’s op schoot?