Kermis

Of het nu de storm was of iets anders, het was kermis in huis, De katten waren niet te houden!
Op de kast, op de balk, achter elkaar aan door het huis en speelgoedjes apporteren tot ik er gek van werd. Tot ze tot rust waren gekomen. Dat dacht ik tenminste.

Ik zat met mijn rug naar de deur van de bijkeuken die altijd op een kiertje staat omdat zich daar de kattenbak bevindt. Als het erg hard waait beweegt die deur soms een klein beetje. En omdat het een hele oude deur is kraakt dat soms.

Zo ook nu. Het kraken werd echter zo erg dat het wel ontzettend hard moest waaien – de deur stond bijna te klapperen! Maar ik was hard aan het werk waardoor ik me niet realiseerde dat dit eigenlijk nauwelijks kon. En toen het kraken erger werd besloot ik de deur dicht te gaan doen.
Het was echter helemaal niet de wind!
Het waren de poesjes die de avond van hun leven hadden.

Pepijn lag bovenop de deur, met aan iedere kant twee poten.
Hoe het hem gelukt is er op te komen is me een raadsel.
Voor Petter met zijn lompe lijf was dit een brug te ver maar dat gaf niet want hij bediende de deur! Deed hem voortdurend open en weer dicht, met Pepijn er bovenop die daar het zichtbaar naar zijn zin had.
Al met al hebben ze zo wel een half uur samen gespeeld.

Ik heb nog nooit zo’n Burmees gehad,
iedere dag zijn er weer verrassende dingen.
Natuurlijk zit hij óveral in, ik kan geen lege oud-papier krat, kachelhoutbak of mandje hebben of hij springt er in.

Maar ik kan eigenlijk ook niet meer rustig lezen
want hij leest gewoon mee!

En Pientje? Pientje distanciëert zich hier volledig van.
Ze verdraagt hem min of meer, maar liefst niet te dichtbij.
Alleen bij de houtkachel. Die is zoals ik al voorspelde het bindmiddel. De ultieme vredestichter.
Want daar slaapt hij. Lekker rustig zodat ze even kan vergeten dat hij er is…